تبیان، دستیار زندگی

1.     پرهیز از شنیدن حرف لغو:

 «لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا إِلَّا سَلَامًا وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فِیهَا بُكْرَةً وَعَشِیًّا»[1]  « بهشتیان در آنجا سخن بیهوده‏اى نمى‏شنوند، جز درود. و روزى‏شان صبح و شام در آنجا [آماده‏] است.‏» اگر در شنیده‌هایمان آداب شنیدن را به کار گیریم، رزق معرفتیمان افزون می‌شود و اگر توفیقات معنوی ما کاهش یافته به دلیل شنیدن سخنان نامناسب است.

 حرف لغو حرفی است که منفعت عقلایی و فایده دنیوی و اخروی ندارد، بهشتی‌ها چون حرف لغو نمی‌شنوند صبح و شب از روزیهای خاص بهره‌مندند. ارتباط جدی بین شنیده‌های ما و مرزوق شدن‌مان وجود دارد. حرف بی‌ربط می‌تواند سیاسی باشد یا اجتماعی و یا حتی خانوادگی.

2.     نشان دادن اعراض از لغو:

«وَإِذَا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ » [2]  « بهشتیان چون لغوى بشنوند از آن روى برمى‏تابند»  ادب شنیدن این است که نه تنها حرف لغو نشنویم بلکه علت گوش ندادنمان را به دیگران اعلام کنیم و جهت گیری مناسبی در رابطه با حرف لغو داشته باشیم، باید اعراض از لغو را در شنیده‌ها اعلام کرد و بی توجه و بدون اعلام احساسات نباید از آنها گذشت.

10. هنگام شنیدن مطالب عکس العمل لازم نشان بدهیم:

«قَالَ لَهُ صَاحِبُهُ وَهُوَ یُحَاوِرُهُ أَكَفَرْتَ بِالَّذِی خَلَقَكَ مِن تُرَابٍ ثُمَّ مِن نُّطْفَةٍ ثُمَّ سَوَّاكَ رَجُلًا» « رفیقش -در حالى كه با او گفت و گو مى‏‌كرد- به او گفت: «آیا به آن كسى كه تو را از خاك، سپس از نطفه آفرید، آنگاه تو را [به صورت‏] مردى درآورد، كافر شدى؟»[13]



داستان قرآن چنین است كه دو دوست بودند که وضع مالی یکی خوب بود و می‌گفت: گمان نمی‌کنم این باغ از بین برود بلکه همیشه برای من باقی خواهد ماند، دوستش که سخن او را شنید گفت: آیا نعمت خدایی که تو را از خاک آفرید و انسان مستوی القامه قرار داد ندیده می‌گیری؟

ادب شنیدن این است اگر کسی از نزدیکان من حرف بی‌ربط می‌زند؛ حرف درست را به او یادآوری کنم و اتمام حجت بر او داشته باشم ، اگر کسی اهل غلو است و کارها را نابسامان می‌کند و گاهی امور را به یکدیگر می‌پیچاند و حرف بی‌ربط می‌زند باید اشتباهش را متذکر شد.

11-پرهیز از شنیدن جدال و مراء :

«قُل رَّبِّی أَعْلَمُ بِعِدَّتِهِم مَّا یَعْلَمُهُمْ إِلَّا قَلِیلٌ فَلَا تُمَارِ فِیهِمْ إِلَّا مِرَاء ظَاهِرًا وَلَا تَسْتَفْتِ فِیهِم مِّنْهُمْ أَحَدًا»
« به زودى خواهند گفت: «سه تن بودند [و] چهارمین آنها سگشان بود.» و مى‏گویند: «پنج تن بودند [و] ششمین آنها سگشان بود.» تیر در تاریكى مى‏اندازند. و [عده‏اى‏] مى‏گویند: «هفت تن بودند و هشتمین آنها سگشان بود.» بگو: «پروردگارم به شماره آنها آگاه‏تر است، جز اندكى [كسى شماره‏] آنها را نمى‏داند.» پس درباره ایشان جز به صورت ظاهر جدال مكن و در مورد آنها از هیچ كس جویا مشو.»[14]

داستان اصحاب کهف است که قرآن می‌فرماید: عدد و رقم را رها کن، خداوند تعداد آن ها را بهتر می‌داند اگر چیزی به گوشمان می‌رسد که نمی‌توانیم آن را اثبات کنیم برای اثباتش جدل نکنیم، نسبت به اموری که تعیین کننده نیستند سخت گیری نکینم مثلاً، تاریخ امری اگر تعیین کننده نیست رها کنیم و نسبت به تاریخ کنکاش و خورده گیری نکنیم و اصل را بگیریم و عدد را رها کنیم.

[1] سوره مباركه مریم، آیه 62

[2] سوره مباركه قصص ،‌آیه 55

[3] سوره مباركه انبیاء ، آیه 102

[4] سوره مباركه آل عمران، آیه 193

[5] سوره مباركه نساء‌‌، آیه 140

[6] سوره مباركه مائده ،‌آیه 83

[7] سوره مباركه بقره، آیه 181

[8] سوره مباركه نساء‌، آیه 46

[9] سوره مباركه مائده، آیه 42

[10]سوره مباركه نور،‌آیه 12

[11] سوره مباركه نور، آیه 16

[12] سوره مباركه اسراء،‌ آیه 26

[13] سوره مباركه كهف ، آیه 27

[14] سوره مباركه كهف ،‌ آیه 22

[15] سوره مباركه حجر،‌آیه 6

[16] سوره مباركه زمر،‌آیه 18

[17] سوره مباركه فتح، آیه 11



منبع:http://emamraoof.ir