تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا و سلام

در این مبحث(که برداشتی است از مطلب روزنامه کیهان)قصد دارم تا هر روز یکی از فراز های این دعا را ثبت کنم ودرباره ان به بحث بنشینیم.

البته با همراهی دوستان عزیز

به نام خدا و سلام

«اللهم سدفقرنا بغناك»

فقر بی رحم است، چون آتش می سوزاند و چون سیل ویران می كند، نه معصومیت كودك را می فهمد نه كهولت پیران را.

در این فراز لفظ فقر به جمع آمده است كه گاهی از چهارسوی زندگی هجوم می آورد، پس برای پرنمودن حفره های دهشتناك آن كه همان جای پای فقر است، همدل و همزبان شویم چرا كه هیولای تهیدستی آنچنان مخرب و ویرانگر است كه نبرد با آن از عهده یك فرد خارج است. همت می طلبد، نهضت می خواهد، نیازمند رستاخیزی از مدد و امداد است و وجود فقر در گوشه ای از پیكر یك جامعه یعنی زخمی در حال گسترش چرا كه فقر تنها در كاسه و سفره نیست، زخم فقر میكروبهائی چون چنگیز و هیتلر را در تاریخ تاریك پرورش داد تا آتش خرمن آسایش جهان باشند، فقر همچنان كه شكم را تهی می كند مغزها و اندیشه ها را هم كج، بار می -آورد. عقده حقارت را جایگزین خودباوری كرده و خودباوری را به خودخواهی تبدیل می كند.

به نام خداو سلام

«اللهم غیر سوء حالنا بحسن حالك»

تغییر حالت و تحول روحی و اخلاقی و از فرش به عرش و از ملك به ملکوت رهسپارشدن، اساسنامه زندگی هوشیاران و كمال جویان است، اما سوءحال معلوم است: مجموعه، اعمال شیطانی و نفسانی، سوءحال ماست ولی حسن حال خداوندی چیست؟

در همین دعا می توان نشانه هایش را یافت كه نگران حال دیگران بودن و تلاش به اصلاح امور جامعه، خدائی ترین حالتی است كه بتصویب عملی همه انبیاء و اولیاء و صالحان و عارفان رسیده است.

به نام خدا و سلام

«اللهم اقض عناالدین و اغننا من الفقر»

وقتی انسان روزه می گیرد و كام از طعام خاكی تهی كرده به غذای آسمانی بسنده می كند یعنی جسم و جانش را از پلیدی رهانیده و در فضای بالا با قدسیان در گردش است و چنین انسانی هرگز نمی تواند تنها ناجی خود باشد، لذا بازهم مرغ دلش به آشیانه فقیران و قرض داران پرمی كشد و در آخرین فرازهای دعا غفلت از یاد مشكل داران جامعه را نمی پسندد.

به نام خدا و سلام

«انك علی كل شیء قدیر»

آخرین كلام روزه دار و بند پایانی این نیایش باور قدرت كامله خداوندی است و حامل این پیام گرامی كه آرزومندان سلامت نفس و جان، بدانید كه آرامش اموات، غنی شدن فقیران، سیرشدن گرسنگان، پوشیده شدن برهنگان، ادای قرض مقروضان، رفع گرفتاری روحی و روانی، نجات از غربت، آزادی اسیران، اصلاح امور مسلمین، شفای بیماران، مسدود شدن فقر، تغییر و تحول از بدی به خوبی، ادای دین و بازهم نجات از فقر كه همه آرزو و آرمان و فرهنگ روزه داران است زمانی میسر، ممكن و به اجابت خواهد رسید كه همه این باورها در اعمالمان متجلی شود و با حركتی هرچند اندك و با بضاعتی مختصر و همدلی در حد توان و اطعام و اكرام نیازمندی ولو به دانه خرمائی، خود را در صف كرم داران قرار دهیم و شكر نعمت را نه در لفظ كه در گسترانیدن سفره جوانمردی بدانیم و باورمان باشد كه خدای قادر بر هر چیزی آنقدر غنی و بی نیاز است كه خود می تواند از بندگانش رفع نیاز كند.

ولی ما باید از آزمون و امتحان سرشكسته بیرون نیائیم كه فقیر با صبرش و توانمند با بخشش در امتحان است.