آمد آن ماه که دل زنده شود از اثرش
نفسی تازه کند دل به دعای سحرش
دارد این ماه نشان از شب رحمت شب قدر
جای دارد که بریزیم همه گل به سرش
خواب و بیداریش این ماه بجز طاعت نیست
گرکسی یاد خدا موج زند در نظرش
صبح دامان پر از لطف و کرامت دارد
هرکس الماس بریزد سحر از چشم ترش
ربنائی که در آغاز اذان می شنوید
هست از مزده آمرزش عصیان خبرش
رمضان نیست مگر موسم پرهیز وگریز
دل اگر خواست خدا می شود امدادگرش
رمضان ساحل آرامش روح است و روان
عاشق ازخود به خدا میرسد از رهگذرش
رمضان عین بهار است و نسیمش قرآن
چه نسیمی که شکوفائی دلها ثمرش
رمضان آبی دریاست پر از گوهر راز
دل به دزیا زده و فیض ببر از گهرش
آن شب قدر که محراب به فریاد آمد
ماه در هاله ای از عاطفه خون شد جگرش
مسجد کوفه اگر داغ شقایق را دید
کعبه احراح سیه بست به دیوار ودرش
ای خوش آن سفره افطار که با یاد نجف
بنشینند یتیمان علی (ع) دور و برش
روزه چون قلب شما در ضربان ات آری
روزه امساک دل و دست و زبان است آری
شعر از استاد شفق (محمد جواد غفورزاده)
