تبیان، دستیار زندگی

((عشق است))

صدایم کن، چو لب وا می کنی عشق است

خودت را در دلم جا می کنی عشق است

تو با شرم قشنگ عمق چشمانت

مرا وقتی تماشا می کنی عشق است

سکوتی خفته در حجم نفس هایت

محبت را که حاشا می کنی عشق است

چه شد آن وقت دیدارت نمی دانم

همین امروز و فردا می کنی عشق است

تو کز پشت حصار پنجره هر روز

فضای شیشه را  ها  می کنی عشق است

میان کوچه می پاشی نجابت را

دلم را اینچنین تا می کنی عشق است

غروری دلنشین داری، تبسم کن

«رها» را بی سر و پا می کنی عشق است

بهروز _ رها 31/1/92

عشق بها دارد، من و تو بودیم و یک دریا عشق

حالا من هستم و یک دریا اشک

آری عشق بها دارد.

با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه

عشق کاری کرده که تبریز می سوزد در آه

بعدها تاریخ می گوید که چشمانت چه کرد؟

با من تنها تر از ستارخان بی سپاه

موی من مانند یال اسب مغرورم سپید

روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه

هرکسی بعد از تو من را دید گفت از رعد و برق

کنده ی پیر بلوطی سوخت نه یک مشت کاه

 کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود

یک نفر باید زلیخا را بیاندازد به چاه

 آدمیزادست و عشق و دل به هر کاری زدن

آدم ست و سیب خوردن، آدم است و اشتباه

شعر از حامد عسگری