از نظر ورزشی، شنای قورباغه از لحاظ فنی جزو شناهای سطح بالا می باشد. یکی از تفاوت های آن با کرال سینه و کرال پشت در این می باشد که سرعت پیشروی ثابتی ممکن نمی باشد. در هنگام بالا آوردن سر جهت تنفس، امکان نگاه داشتن حالت افقی بدون وجود ندارد. در حالت ایده آل، شناگر بر روی یک خط موج دار حرکت می کند. حرکت پا نیز تفاوت های عمده ای با دیگر انواع شناها دارد و نقش بیشتری در حرکت رو به جلوبازی میکند . با جفت کردن دست ها در جلوی سینه، سر و شانه ها از آب خارج می شوند. حال تنفس (دم) انجام می گیرد. در این حالت شانه ها به جلو برده می شوند و حالت سر هنگام تنفس (دم) تغییر نمی کند. بازدم در اواخر کشش دست انجام می شود. بدن در زمان ضربه زدن پا و حرکت رو به جلوی دست ها، در حالت افقی قرار دارد. سر در زیر آب و رو به پائین و متمایل به جلو قرار دارد.
با چرخش دست ها به سمت داخل ، بالا تنه درمقابل حرکت به جلو مقاومت ایجاد میکند ، و با حرکت دست ها به سمت جلو، ران ها در مقابل جریان آب قرار می گیرند. از این رو بسیار مهم است که بدن را هرچه کمتر بلند کنیم و پس از آن بدن را هرچه سریعتر دوباره در حالتی قرار دهیم که کمترین مقاومت را در برابر جریان آب داشته باشد. در هنگام جمع کردن پاها، ابتدا پاشنه پاها به سمت باسن جمع می شود و همزمان لگن به جلو و پائین برده می شود، پیش از اینکه زاویه ای به ران ها داده شود. به این ترتیب از پائین رفتن و باز شدن بیش از حد پاها جلوگیری می شود، تا به این ترتیب فشار مقاومت آب بر ران ها به حداقل ممکن برسد. در ابتدای مرحله فشار، انگشتان پا به سرعت به بیرون برگردانده می شوند، تا بهترین حالت اعمال فشار به آب پیدا شود. جهت گرفتن آب، دست ها کاملاً به جلو برده می شوند وچرخش دست ها به خارج آغاز می گردد. وقتی دست ها به بیرون ترین ترین نقطه دلخواه رسیدند، آرنج ها خم شده ودست در جهت مسیر شنا یعنی به جلو قرار می گیرند. با یک حرکت قدرتی، ساعد و بازوها به داخل جمع می گردند تا در سینه به هم برسند و با شتاب به سمت جلو رانده شوند. این حرکت دست باید کاملاً روان و بدون وقفه انجام گیرد. هدف از هماهنگ سازی مؤثر، پیوند دادن روان این مراحل و به حداقل رساندن نوسانات سرعت پیشروی می باشد. با به هم رسیدن دست ها، تنفس (دم) صورت می گیرد. زمانی که دست ها با هم برخورد پیدا کردند، کف پاها به سمت باسن جمع می شود. با شروع ضربه پاها، دست ها در حالت کشیده و با حداقل مقاومت در برابر آب قرار دارند.
3 نکته اصلی تکنیک شنای قورباغه:
برای رسیدن به ریتم حرکتی روان، شانه ها باید همواره در حرکت رو به جلو باشند. حرکت دست به صورت قدرتی و کاملاً باز می باشد. با اجرای بموقع حرکات کششی دست و ضربه های پاا، تعادل ایده آل کشش و استراحت بوجود خواهد آمد.
استارت: برای تمام استارت های از روی سکو دو حالت اولیه وجود دارد. در استارت جفت پا، شناگر با پاهای کمی خم بر روی سکوی استارت قرار دارد و انگشتان پا لبه سکو را می گیرند. در استارت دیگر (استارت دونده)، پای قوی تر کمی عقب تر و بر روی انگشتان پا قرار دارد. انگشتان دست لبه جلویی سکو را می گیرند، وزن رو به جلو و بر روی انگشتان پا انداخته می شود و سر کمی به داخل جمع می گردد. هنگام پرش، شناگر خود را به جلو پرتاب می کند و همزمان دست ها نیز به جلو پرتاب می شوند. لگن ابتدا به پائین و سپس به جلو حرکت داده می شود و زانو ها بیشتر خم می گردند. به محض اینکه ساق پاها در حالت افقی قرار گرفتند، پاها با فشار شناگر را به جلو پرتاب می کنند. در زمان پرواز، بدن در حالت افقی در هوا قرار دارد، در حالی که دست ها به سمت محل ورود به آب نشانه رفته اند. بدن هنگام ورود به آب در حالت کشیده می باشد و دست ها، بدن و پاها در یک محل و با زاویه کم وارد آب می شوند، بدون اینکه آب زیادی به اطراف بپاشد. پس از ورود به آب، سر و دست ها، بدن را به حالت افقی هدایت می کنند، تا از رفتن بیش از حد به عمق جلوگیری گردد. حال تمام بدن حالت افقی و با کمترین مقاومت در برابر جریان آب به خود می گیرد. شناگر حرکت قدرتی کشش زیر آب را تا کنار ران ها انجام می دهد، طوری که مرحله زیر آب را طولانی تر کرده و از افت شدید سرعت جلوگیری نماید. سپس دست ها چسبیده به بدن به جلو برده می شوند و پاها جهت زدن ضربه جمع می شوند. با ضربه محکم پا و سپس حرکت دست، شناگر از سطح آب بالا می آید.
بر گشت (چرخش): حرکت به سمت دیوار بدون کاهش سرعت صورت می گیرد. دست ها همزمان با دیوار برخورد می کنند و آرنج کمی خم می شود. پاها با سرعت زیاد زیر بدن خم می شوند. پاها از کنار و به صورت موازی روی دیوار قرار می گیرند و همزمان دست از زیر آب به سمت جلو کشیده می شود که باعث قرار گرفتن بدن در جهت مسیر شنا می گردد. دست دیگر بیرون از آب به جلو پرتاب می شود. پاها با فشار به دیوار، شناگر را به جلو پرتاب می کنند و بدن از حالت مایل به حالت سینه، می چرخد. کل بدن به صورت کشیده در آب قرار دارد. دست ها کاملاً کشیده می باشند و سر در بین دست ها قرار دارد. حال گشش قدرتی غواصی زیر آب تا کنار ران ها انجام می گیرد. دست ها حتی الامکان چسبیده به بدن و با کمترین مقاومت به جلو بده می شوند و پاها جهت زدن ضربه جمع می گردند. حال ضربه محکم پا زده می شود که متعاقب آن کشش آب توسط دست انجام میپذیرد،و نهایتا شناگر از سطح آب بالا می آید.
اگر پاسخ صحیحه پرسش بعد رو مطرح كنم؟
