تبیان، دستیار زندگی

یك روز در شهریور 1320 چند لشگر از شرق و چند لشگر از غرب وارد كشور شدند و چند تا هواپیما در آسمان‌ها پیدا شدند؛ نیروهای نظامی آن روز كشور از پادگان‌ها هم گریختند! نه فقط در جبهه‌ها نماندند،‌ بلكه آن‌هایی هم كه در پادگان بودند، خزیدند تو خانه‌ها و خود را مخفی كردند.
یك روز هم همین ملت ساعت 2 بعدازظهر امام اعلام كرد كه مردم بروند پاوه را از دست دشمنان خارج كنند. مرحوم شهید چمران به خود من گفت: به مجرد این‌كه پیام امام از دیوار پخش شد، ما كه آن‌جا در محاصره‌ی دشمن بودیم، احساس كردیم كه دشمن دارد شكست می‌خورد. بعد از چند ساعت هم سیل جمعیت به سمت پاوه راه افتاد.
من ساعت چهار و پنج همان روز در خیابان به طرف منزل امام می‌رفتم، دیدم اصلاً‌ اوضاع دگرگون است. همین‌طور مردم در خیابان‌ها سوار ماشین‌ها می‌شوند و از مراكز سپاه و مراكز مربوط به اعزام جبهه، به جبهه‌ها می‌روند، این همان مردمند؛ اما فكر و محتوای ذهن تغییر پیدا كرده است؛ آرمان پیدا كردند؛ به هویت خودشان واقف شدند، خود را شناخته‌اند، همین‌طور باید پیش برود.
(‌بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار خانواده‌های شهدا و ایثارگران استان سمنان 18/8/1385)    

راوی: مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای 

بسیجی‌ها در جبهه شاد بودند. من خودم در اهواز مردی را دیدم كه جوان هم نبود به گمانم همان وقت از شهادتش، در نماز جمعه تهران هم این خاطره را گفتم _ شب می‌خواستند به عملیات بسیار خطرناكی بروند؛ آن وقتی بود كه عراقی‌ها از رود كارون عبور كرده بودند و به این طرف آمده بودند و در زمین پهن شده بودند. خرمشهر داشت به كلی محاصره می‌شد سال 59، در عین خطر _ شب لباس رزم، لباس نظامی _ همین لباس بسیجی _ را پوشیده بود و با رفقایش داشتند می‌رفتند. او آذربایجانی بود، اما در تهران تاجر بود؛ داشت با تلفن با منزلش خداحافظی می‌كرد. من نشسته بودم، نمی‌دانست كه من هم تركی بلدم. به زنش می‌گفت: «گد یروخ گناخلقا»؛ (میهمانی می‌رویم) او هم می‌فهمید كه «گناه خلوق، نجور گناخلوخدی!» ( این میهمانی، چه‌جور میهمانی است!) هم این آگاه بود، هم آن آگاه بود؛ می‌فهمیدند چه كار كنند. (بیانات در دیدار گروه كثیری از بسیجیان اردبیل 06/05/1379)   

راوی: مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای 

ساعت حمله، در اصطلاح ساعت سین بود. علی‌الطلوع 26 آبان‌ماه بود. ما خوشحال به ستاد خودمان رفتیم و من فوراً چمران را پیدا و توجیهش كردم؛ خیلی خوشحال شد. قرار شد سرهنگ قاسمی كه فرمانده‌ی لشكر بود، دستور را بنویسد و بفرستد برای ستاد ما ...
ما آمدیم آن‌جا و ساعتی را صحبت كردیم. آن شب جزو شب‌های خاطره‌انگیز من است. شب عجیبی بود. من بودم با چمران و سرهنگ سلیمی و جوان دیگری به نام اكبر كه از محافظان شهید چمران بود. یك پسر شجاع، خوش‌روحیه، متدیّن و جوان برازنده‌ای كه فردای همان روز كنار چمران شهید شد. او هم می‌آمد و می‌رفت و من به چهره‌ی او نگاه می‌كردم و می‌دیدم كه او آن شب چهره‌ی عجیبی دارد و شاید واقعاً نور شهادت بود كه در چشم ما جلوه می‌كرد. تا ساعت 12-11 صحبت‌ها را كردیم و بعد رفتیم بخوابیم و آماده شویم برای حركت. تازه خوابم برده بود كه چمران آمد پشت در اتاق و محكم در می‌زد كه فلانی بلند شو!
گفتم: چه شده؟
گفت: طرح به هم خورد. از دزفول خبر دادند كه تیپ 2 لشكر 92 را نیاز داریم و نمی‌توانیم بدهیم. یعنی نیروی حمله‌ور اصلی. من خیلی برآشفته شدم كه چرا این كار را می‌كنند این به جز اذیت كردن و ضربه زدن كار دیگری نیست. تلفن كردم به فرمانده‌ی دزفول تیمسار ظهیرنژاد آن‌جا بود.
گفتم: چرا این دستور را دادید؟
گفت: دستور آقای بنی‌صدر است و علت هم این است كه این تیپ را برای كار دیگری به اهواز آوردیم و اگر بیاید آن‌جا، منهدم می‌شود. این تیپ خوبی است و ما از ترس انهدام آن نمی‌خواهیم آن را وارد عملیات كنیم؛ مگر به امر.
مگر به امر یعنی این كه دستور ویژه‌ای كه از طرف فرماندهی بیاید كه برو. من گفتم این نمی‌شود. اول این كه چرا منهدم شود كما این كه فردا لشكر آمد و منهدم نشد. بعد هم این‌كه چه كاری مهم‌تر از سوسنگرد؟ و اگر این تیپ نیاید یعنی تعطیل شدن این عملیات و باید بیاید. قرص و محكم گفتم شما به آقای بنی‌صدر هم بگویید كه باید بیاید و دستور را لغو كنید.