تبیان، دستیار زندگی

از تو به یك اشاره ...

روزهای سخت

«اولین هفته‌های جنگ بود كه عراقی‌ها از محور طلاییه و حسینیه وارد شدند، مرز را شكافتند و به طرف اهواز كه نسبت به آن نقطه از مرز طرف شرق می‌شود، آمدند. یكی از كارهایشان این بود كه خودشان را به رودخانه كارون می‌رساندند. در آن‌جا پادگان حمید را گرفتند و تأسیسات آن را ویران كردند. علاوه بر این، حتماً به خاطر دارید كه بخش‌های وسیعی از امكانات طبیعی آن منطقه را به تصرف خود درآوردند...
دشمن (در شرق كارون) سرپل [منطقه تحت تصرف] خود را وسیع كرد و به جاده ماهشهر _ آبادان رساند، یعنی یك چنین منطقه وسیعی را توانست با این شیوه بگیرد و شاید حدود دو لشكر یا بیشتر در آن‌جا مستقر كرده بود. البته وجود این تعداد از دشمن موجب نمی‌شد بچه‌های ما كه عده معدودی بودند، در آن‌جا نمانند و مقاومت نكنند و دشمن را به زانو در نیاورند لذا ماندند و انصافاً مقاومت كردند...
یكی دیگر از خاطراتم، مربوط به نفوذ نیروهای دشمن در غرب «بهمنشیر» یعنی داخل جزیره آبادان بود. چون قسمت شرقی جزیره آبادان را رودخانه بهمنشیر می‌پوشاند، دشمن به داخل نخلستان‌های كنار رودخانه بهمنشیر نفوذ كرده و پس از عبور از رودخانه، وارد جزیره آبادان شده بود. به این ترتیب هم از شمال شرق و هم از جنوب، آبادان تهدید به سقوط می‌شد. این موضوع برای ما تلخ و نگران‌كننده بود...
آن موقع در آبادان، هم برادران سپاه، هم نیروهای متفرقه حضور داشتند، اما بدون انسجام، همه آن‌ها به این نیت به آنجا ریخته بودند كه دشمن را كه وارد جزیره آبادان شده و شهر را تهدید می‌كرد، بیرون كنند همین كار را كردند. آن شكست برای دشمن به قدری تلخ و گزنده بود كه من خاطره شادی‌های آن روز برادرانمان را فراموش نمی‌كنم. آن روز تعداد زیادی از دشمن متجاوز را كه به سمت آبادان می‌آمدند. در رودخانه ریختند و غرق كردند....»

منبع: خبرگزاری فارس  

شهید كاوه

غربت آبادان

در جزیره‌ی آبادان،رفتیم یگان ژاندارمری سابق را سركشی كردیم. بعد هم رفتیم از محل سپاه كه حالا شما می‌گویید هتل، بازدیدی كردیم. من نمی‌دانم آن‌جا هتل بوده یا نه. آن جایی كه ما را بردند و ما دیدیم، یك ساختمان بود، كه من خیال می‌كردم مثلأ انبار است.
خلاصه، یكی دو روز بیشتر آبادان نبودم و برگشتم به اهواز. وضع آن‌جا آبادان را قابل توجه یافتم. یعنی دیدم در عین غربتی كه بر همه‌ی نیروهای رزمنده‌ی ما در آن‌جا حاكم بود، شرایط رزمندگان از لحاظ امكانات هم شرایط نامساعدی بود. حقیقتأ وضعی بود كه انسان غربت جمهوری اسلامی را در آن‌جا حس می‌كرد؛ چون نیروهای كمی در آن‌جا بودند و تهدید و فشار دشمن، بسیار زیاد و خیلی شدید بود. ما فقط شش تانك آن‌جا داشتیم كه همین آقای اقارب‌پرست رفته بود از این‌جا و آن‌جا جمع كرده بود، تعمیر كرده بود و با چه زحمتی یك گروهان تانك در حقیقت یك گروهان ناقص تشكیل داده بود. بچه‌های سپاه، با كلاشینكف و نارنجك و خمپاره و با این چیزها می‌جنگیدند و اصلأ چیزی نداشتند.
این، شرایط واقعی ما بود؛ اما روحیه‌ها در حد اعلی. واقعاً چیز شگفت‌آوری بود! دیدن این مناظر، برای من خیلی جالب بود. یكی، دو روز آن‌جا بودم و بازدیدی كردم و هدفم این بود كه هم گزارش دقیقی از آن‌جا به اصطلاح برای كار خودمان داشته باشم( وضع منطقه را از نزدیك ببینم و بدانم چه كار باید بكنم ) و هم این كه به رزمندگانی كه آن‌جا بودند، خداقوتی بگوییم. رفتم به یكایك آن‌ها، خداقوتی گفتم. همه جا سخنرانی‌هایی كردم و حرفی زدم. با بچه‌هایی كه جمع می‌شدند، بچه‌های بسیجی عكس‌های یادگاری گرفتم و برگشتم آمدم.
این، خلاصه‌ی حضور من در آبادان بود. بنابراین، حضور من در آبادان در تمام دوران جنگ، همین مدت كوتاه دو روز یا سه روز، الآن دقیقاً یادم نیست، بیشتر نبود و محل استقرار ما در اهواز بود. یك جا را شما توی فیلم دیدید كه ما از خانه‌ها عبور می‌كردیم؛ این برای خاطر این بود كه منطقه تماماً زیر دید مستقیم دشمن بود و بچه‌های سپاه برای این كه بتوانند خودشان را به نزدیك‌ترین خطوط به دشمن كه شاید حدود صد متر، یا كمتر یا بیشتر بود، برسانند. خانه‌های خالی مردم فرار كرده و هجرت كرده از آبادان و قسمت خالی خرمشهر را به هم وصل كرده بودند.
الآن یادم نیست كه این‌ها در آبادان بود یا خرمشهر؟ به احتمال قوی، خرمشهر بود ... بله، « كوت شیخ » بود، این خانه‌ها را به هم وصل كرده و دیوارها را برداشته بودند.
وقتی انسان وارد این خانه‌ها می‌شد، مناظر رقت‌انگیزی می‌دید. ده‌ها خانه را عبور می‌كردیم تا برسیم به نقطه‌ای كه تك‌تیرانداز ما با تیر مستقیم، دشمن و گشتی‌هایش را هدف می‌گرفت. من بچه‌های خودمان را می‌دیدم كه تك تیرانداز بودند و خودشان را رسانده بودند به پشت سنگرهایی كه درست مشرف به محل عبور و مرور دشمن بود. البته دشمن هم، به مجرد این‌كه این‌ها یكی را می‌انداختند، آن‌جا را با آتش شدید می‌كوبید. این‌طور بود. اما این‌ها كار خودشان را می‌كردند.
این‌جا یك قسمت از خانه‌ها بود كه ما رفتیم دیدیم؛ خانه‌های خالی و اثاثیه‌های درست جمع نشده كه نشانه‌ی نهایت آوارگی و بیچارگی مردمی بود كه اسباب‌هایشان را همین طور ریخته بودند و رفته بودند. خیلی تأثرانگیز بود! جوانانی كه با قدرت تمام جلو می‌رفتند، مدام به من می‌گفتند: « این‌جا خطرناك است.» می‌گفتم: « نه، تا هر جا كه كسی هست، باید برویم ببینیم!»
آخرین جایی كه رفتیم، زیر پل بود. پل شكسته شده بود. پل آبادان خرمشهر؛ یك جا قطع شده بود و قابل عبور و مرور نبود. زیر پل تا محل آن شكستگی، بچه‌های ما راه باز كرده بودند و می‌رفتند و من هم تا انتها رفتم. گمان می‌كنم و چنین به ذهنم هست كه در آن نقطه‌ی آخری كه رفتیم، یك نماز جماعت هم خواندیم.
من همه‌جا حماسه و مقاومت دیدم؛ این، خلاصه‌ی حضور چندین ساعته‌ی ما در آبادان و آن منطقه‌ی اشغال‌نشده‌ی خرمشهر به اصطلاح كوت‌شیخ بود. ( مصاحبه توسط تهیه‌كنندگان مجموعه‌ی " روایت فتح" 11/6/1372 )

منبع: خبرگزاری فارس  

قدرت معنوی ملت ایران

كمك به نیروها

یكی دیگر از كارهای من مربوط به بیرون اهواز بود. از جمله، پشتیبانی خرمشهر و آبادان و بعد، عملیات شكستن حصر آبادان بود كه از « محمدیه » نزدیك « دارخوین » شروع شد. همین آقای " رحیم صفوی " سردار صفوی امروزمان كه ان‌شاالله خدا این جوانان را برای این انقلاب حفظ كند، جزو اولین كسانی بود كه عملیات شكست حصر را از چندین ماه قبل شروع كرده بودند كه بعد به عملیات " ثامن‌الائمه " منجر شد.
غرض این كه كار دوم كمك به این‌ها و رساندن خمپاره بود، بایستی از ارتش به زور می‌گرفتیم. البته خود ارتشی‌ها، هیچ حرفی نداشتند و با كمال میل می‌دادند. منتها آن روز بالای سر ارتش فرماندهی وجود داشت كه به شدت مانع از این بود كه چیزی جا به جا شود و ما با مشكلات زیاد، گاهی چیزی برای برادران سپاهی می‌گرفتیم.
البته برای ستاد خود ما، جرأت نمی‌كردند ندهند؛ چون من آن‌جا بودم و آقای چمران هم آن‌جا بودند؛ من نماینده‌ی امام بودم.
چند روز بعد از این‌كه رفتم آن‌جا، ( شاید بعد از دو، سه هفته ) نامه‌ی امام در رادیو خوانده شد كه فلانی و آقای چمران، در كل امور جنگ و چه و چه نماینده‌ی من هستند. این‌ها توی همین آثار حضرت امام رضوان‌الله‌ علیه هست. لذا، ما هر چه می‌خواستیم، راحت تهیه می‌كردیم. لكن بچه‌های سپاه، به خصوص آن‌هایی كه می‌خواستند به منطقه بروند، در عسرت بودند و یكی از كارهای ما، پشتیبانی این‌ها بود.
من دلم می‌خواست بروم آبادان؛ اما نمی‌شد. تا این‌كه یك وقت گفتم: « هر طور شده من باید بروم آبادان. » و این وقتی بود كه حصر آبادان شروع شده بود؛ یعنی دشمن از رودخانه‌ی كارون عبور كرده و رفته بود به سمت غرب و یك پل را در آن‌جا گرفته بود و یواش یواش سر پل را توسعه داده بود؛ طوری كه جاده‌ی اهواز و آبادان بسته شد.
تا وقتی خرمشهر را گرفته بودند، جاده خرمشهر- اهواز بسته بود. اما جاده‌ی آبادان باز بود و در آن رفت و آمد می‌شد. وقتی آمد این طرف و سر پل را گرفت و كم كم سر پل را توسعه داد، آن جاده هم بسته شد؛ ماند جاده‌ی ماهشهر و آبادان. چون ماهشهر به جزیره‌ی آبادان وصل می‌شود، نه به خود آبادان. آن هم زیر آتش قرار گرفت.
یعنی سر پل توسط دشمن توسعه پیدا كرد و جاده‌ی سوم هم زیر آتش قرار گرفت و در حقیقت دو، سه راه غیر مطمئن باقی ماند. یكی راه آب بود كه البته آن هم خطرناك بود؛ یكی راه هوایی بود و مشكلش این بود كه آقایانی كه در ماهشهر نشسته بودند، به آسانی هلی‌كوپتر به كسی نمی‌دادند.
یك راه خاكی هم در پشت جاده‌ی ماهشهر بود كه بچه‌ها با هزار زحمت درست كرده بودند و با عسرت از آن‌جا عبور می‌كردند. البته جاهایی از آن هم زیر تیر مستقیم دشمن بود كه تلفات بسیاری در آن‌جا داشتیم و مقداری از این راه از پشت خاكریزها عبور می‌كرد. این غیر از جاده‌ی اصلی ماهشهر بود. البته این راه سوم هم خیلی زود بسته شد و همان دو جاده؛ یعنی راه آب و راه هوا باقی ماند. من از طریق هوا با هلی كوپتر، از ماهشهر به جزیره‌ی آبادان رفتم. آن وقت از سپاه مرحوم شهید " جهان‌آرا " كه بود، فرمانده‌ی همین عملیات بود. از ارتش هم مرحوم شهید " اقارب‌پرست "،از همین شهدای اصفهان بود. افسر خیلی خوبی بود. از افسران زرهی بود كه رفت آن‌جا ماند. یكی هم سرگرد " هاشمی " بود.
من عكسی از همین سفر داشتم كه عكس بسیار خوبی بود. نمی‌دانم آن عكس را كی برای من آورده بود؟ حالا اگر این پخش شد، كسی كه این عكس را برای من آورد، اگر فیلمش را دارد، مجدداً آن عكس را تهیه كند؛ چون عكس یادگاری بسیار خوبی بود.
ماجرایش این بود كه در مركزی كه متعلّق به بسیج فارس بود، مشغول سخنرانی بودم. شیرازی‌ها بودند و تهرانی‌ها؛ و سخنرانی اول ورودم به آبادان بود. قبلاً هیچ كس نمی‌دانست من به آن‌جا آمده‌ام. چهار، پنج نفر همراه من بودند و همین‌طور گفتیم: « برویم تا بچه‌ها را پیدا كنیم.»
از طرف جزیره‌ی آبادان كه وارد شهر آبادان می‌شدیم، رفتیم خرمشهر، آن قسمت اشغال‌نشده‌ی خرمشهر، محلی بود كه جوانان آن‌جا بودند. رفتم برای بسیجی‌ها سخنرانی كردم. در حال آن سخنرانی، عكسی از ماها برداشتند كه یادگاری خیلی خوبی بود.
یكی از رهبران تاجیك كه مدتی پیش آمد این‌جا، این عكس را دید و خیلی خوشش آمد و برداشت برد. عكس منحصر به فردی بود كه آن را دست كسی ندیدم. این عكس را سرگرد هاشمی برای ما هدیه فرستاده بود. نمی‌دانم سرگرد هاشی شهید شده یا نه؛ علی ای حال، یادم هست چند نفر از بچه‌های سپاه و چند نفر از ارتشی‌ها و بقیه از بسیجی‌ها بودند.

منبع: خبرگزاری فارس  

لشكر19

ما می توانیم

در روزهای اول جنگ یك نفر نظامی پیش من آمد و فهرستی آورد كه انواع و اقسام هواپیماهای ما، جنگ و ترابری، در آن فهرست ذكر شده بود و مشخص گردیده بود كه چند روز دیگر همه فروندهای این نوع هواپیماها زمینگیرخواهد شد؛ مثلاً این نوع هواپیما در روز هشتم، این نوع هواپیما در روز دهم، این نوع هواپیما در روز پانزدهم!
این فهرست را به من داده بود كه خدمت امام ببرم، تا ایشان بدانند كه موجودی ما چیست. من به آن فهرست كه نگاه كردم، دیدم دیرترین زمانی كه هواپیمایی از انواع هواپیماهای ما زمینگیر خواهد شد، در حدود بیست و چند روز است؛ یعنی ما بیست و چند روز دیگر هیچ هواپیمایی نداریم كه بتواند از روی زمین بلند شود! من وظیفه‌ام بود كه این فهرست را ببرم و به امام نشان دهم. ایشان به آن كاغذ نگاه كردند و گفتند، اعتنا نكنید؛ ما می‌توانیم! برگشتم و به دوستانی كه بودند گفتم امام می‌گویند: می‌توانید، آن هواپیماها، به همت شما و با توانستن شما هنوز پرواز می‌كنند؛ هنوز از بسیاری از تجهیزات پرنده این منطقه پیشترند،‌ هنوز در مصاف با سیاری از كسانی كه وسایل مدرن دارند، برتر و فایق‌ترند. از آن روز، نزدیك بیست سال می‌گذرد. این است معجزه همت انسان! این است معجزه ایمان! آن‌ها را ساختند، آن‌ها را تعمیر كردند، با آن‌ها كار كردند؛ البته مبالغ نسبتاً قابل توجهی هم در اواخر به آن‌ها اضافه شد، آنچه مهم است، روحیه و ایمان است؛ قدردانی چیزی است كه این انقلاب و این حركت عظیم به ما داده است؛ یعنی خودباوری، یعنی استقبال، یعنی عزت، یعنی قطع رابطه آقا بالاسری كسانی كه مدعی آقا بالاسری بر همه دنیایند. (بیانات در دیدار جمعی از پرسنل نیروی هوایی 19/11/1377)

منبع: خبرگزاری فارس  

ماجرای سوپرماركت ‌ها

مشكلات سپاه

«یكی از دردهای بزرگ سپاه در آن روز نداشتن تجهیزات بود، ولی هر بار كه این‌ها برای دریافت امكان كوچكی مراجعه می‌كردند، با ترش‌رویی مواجه می‌شدند. فراموش نمی‌كنم كه گاهی برای تهیه پنجاه قبضه آر.پی.جی، یك غصه بزرگ درست می‌شد. وقتی بچه‌های سپاه برای دریافت سلاح می‌آمدند تا عملیات كنند و ما را در جریان می‌گذاشتند و با لشكر 92 زرهی تماس می‌گرفتیم و نیاز آن‌ها را می‌گفتیم، می‌گفتند: نداریم! به تهران تلفن می‌كردیم، می‌گفتند: نیست! اصلاً به سختی به این‌ها امكانات داده می‌شد. البته شاید در مورد آر.پی.جی درست نگفته باشم، چون این سلاح را بیشتر سپاه داشت و كم‌تر مورد استفاده ارتش بود. اما خمپاره یا تفنگ‌های افراد یا انواع گلوله و فشنگ را هم به این‌ها نمی‌دادند، حالا پشتیبانی توپ‌خانه بماند. اگر گفته می‌شد كه بچه‌های سپاهی برای عملیات جلو می‌روند و توپ‌خانه لشكر 92 آن‌ها را پشتیبانی كند؛ آن‌ها قبول می‌كردند، معجزه بود. در همین منطقه دارخوین یك روز برادران آمدند و چند خمپاره خواستند، من به سرعت ترتیب آن را دادم. وقتی كار انجام شد از شادی در پوست خود نمی‌گنجیدیم. حالا شما ببینید در این جنگ با این عظمت چهار قبضه خمپاره‌انداز چه‌قدر می‌تواند اثر داشته باشد؟
این در حالی بود كه ما مرتب به بنی‌صدر می‌گفتیم: حمله كنید، می‌گفت: آماده نیستیم و نمی‌توانیم. بنی‌صدر اصلاً چیزی در مورد مسائل جنگی نمی‌دانست، یك روز این موضوع را در حضور بنی‌صدر خدمت امام عرض كردم كه یك دفعه بنی‌صدر آشفته شد و گفت: من تاریخ 2500 ساله ارتش ایران را بلدم، چه‌طور شما می‌گویید وارد نیستم. گفتم: وضع كنونی ارتش با وضع ارتش در آن موقع فرق می‌كند و حقیقت هم همین بود، ولی او قبول نداشت...»
«در همان اوقات بچه‌های ما شروع به استقرار در مقابل مواضع و استحكامات دشمن در آن سوی رود كارون، یعنی در حدود دارخوین كردند. در میان برادرانی كه آن‌جا حضور داشتند یكی هم برادرمان «رحیم صفوی» بود. آن زمان ایشان از نیروهای معمولی سپاه و از دوستان نزدیك «صیاد شیرازی» بود و در كنار ایشان در كردستان جنگیده بود و خیلی هم جوان مؤمن و صالح و خوبی بود. او یك عده از برادران را آورده بود و با امكانات محدودی در مقابل دشمن به مقاومت می‌پرداختند. گاهی اوقات برادر صفوی به اهواز و محل استقرار ما می‌آمد تا وسایل مورد نیاز را بگیرد، اما برای او مشكل درست می‌كردند و وی را معطل می‌نمودند. ایشان هم به دیدن بنده و سایرین می‌آمد تا مشكلش را رفع كند. او به اتفاق سایرین و با همان امكانات محدود، پایگاه كوچكشان را گسترش دادند تا این كه بالاخره با هم‌ ‌فكری آنان و ارائه طرح لازم، حصر آبادان در «عملیات ثامن‌الائمه» شكسته شد. این طرح را ایشان در یكی از جلسات شورای عالی دفاع در دزفول آورد و برای ما مطرح كرد.
غرض این كه بچه‌های سپاه در منطقه سلمانیه گرد آمدند و كم‌كم برای خودشان مواضعی درست كردند و اطراف خودشان مین كاشتند، آن وقت یك كانال‌هایی درست كردند تا ازاین كانال‌ها بدون این‌كه دشمن آن‌ها را ببیند، خودشان را به نزدیكی‌های دشمن برسانند و حرف‌های آن‌ها را شنود كنند. در حالی كه دشمن هم آمده بود این طرف رودخانه، «سرپل» را گرفته بود و داشت سرپل خود را توسعه می‌داد و همان‌طور كه می‌دانید همین توسعه سرپل برای دشمن یك موفقیت و برای ما یك ناكامی شد، اما همین موقعیت در نهایت دام دشمن شد و به شكست او انجامید. اگر دشمن به این طرف كارون نیامده و این كار خطرناك را نكرده بود. مسلماً ضربه سخت عملیات ثامن‌الائمه را نمی‌خورد.»

منبع: ویژه نامه خبرگزاری فارس در هفته دفاع مقدس  

مقاومت رمز پیروزی