تبیان، دستیار زندگی

لباس رسمی و معمول طهرانی های دوره قاجار برای همه طبقات شال و کلاه و جبه برای مردان و پیراهن کوتاه برای پوشاندن بالاتنه و دامنی بلند که تا پشت قدم های پا را بپوشاند برای زنان بود و اگر زنان هرگاه به دلایلی از خانه خارج می شدند از چادر، چارقد و روبنده استفاده می کردند.

    پنجم، سبیل جوجه مشدی ها بود که نازک تر از سبیل داش مشدی ها به چشم می آمد و نوک آنها تیز و تابیده بود.

    ششم، سبیل بچه اعیان ها، بچه تاجرها و پسر حاجی ها بود که دو طرف سبیل را کوتاه و باریک می کردند و به آن شکل های مدادی و ابرویی می دادند.
    هفتم، سبیل فکلی و قرتی ها بود که به اسم قیطانی نامیده می شد و نازک و باریک بود.

    هشتم، سبیل اداری ها و پشت میز نشین ها بود که روی لب پر، اما از دو طرف کوتاه بود.

    نهم، سبیل های مدرنی که با اتحاد لباس و کلاه پهلوی مد شده بود که از دو طرف پشت لب به تدریج کم و کوتاه می شد تا به اندازه ناخنی در زیر بینی در فرو رفتگی لب بالاقرار می گرفت.
    اما مهم ترین نکته اینکه نوع سبیل برای مردان تهرانی، نقش حیاتی داشت و برای هر ضمانت و تعهدی یک تار آن گرو گذاشته می شد