تبیان، دستیار زندگی

سلام دوستان ریحانه ای.

می خواستم این جا بی رودربایسی بحثی خودمونی درباره مسئولیت مادری داشته باشیم .

از گوشه کنارزیاد (بی تعارف) می شنویم که : ای بابا از وقتی این بچه اومده پای منم از ... بریده شده دیگه نمی تونم برم تدریس کنم یا آموزش ببینم یا اینکه اندامم دیگه مثل سابق نیست و... .

امروزه این مسئولیت داره دستخوش کم لطفی میشه البته این نظر منه.

به نظر شما این واقعیته یا کم لطفیه یا یک واقعیته که بهش کم لطفی شده؟!

ما این جا منتظر مادران تبیانی هستیم تا نظراتشون را به ما بگن.

البته ورود برای عموم آزاده!!

سلام

من مامان یه جفت دوقلوی سه سال و سه ماهه هستم.

محدود شدم. اما فهمیدم توی این محدودیت چقدر بزرگ شدم! بعدتر محدودیت رو جور دیگه نگاه کردم. اتفاقا فرصتی بود برای خودم.

مادر شدن پیش از اونکه تمرین آموزگار شدنه تمرین شاگرد بودنه.
یه فطرت پاک جلوی روی توست.
میتونی این خمیر پاک رو هر طور که دوست داری ورز بدی. فرصت زیادی نداری چون روزها تند و تند میگذرن و هر لحظه این خمیر سفت تر و سخت تر میشه.

اگه خیلی خیلی مادی نگاه کنیم یادگارهائی داری از خودت به جا میذاری برای نسل های دور. انگار خودت رو (منهای همه ایراداتی که در خودت می بینی ؛ اگر به کمال کودکت فکر میکنی) بازسازی میکنی.

و الا هر لحظه مادر شدن تربیت شدن خود مادره. مادری که قبل از بچه دار شدن به قول دوستمون تلاش هاش رو کرده تا پاک ترین و مقدس ترین حالت ممکن رو در خودش ایجاد کنه برای پرورش. نه از یک ماه و دو ماه قبل که برخی از استادان تربیت گفته ان از بیست سال قبل.


لحظه های مادر شدن قابل تقسیم با هیچ کس نیست. حتی نزدیکترینت ؛ همسرت.

اون یه پدره. و از تمام ده قسم تربیت فقط یک قسم رو سهیمه. این یه اصل پذیرفته شده توی روانشناسی تربیت کودکه.

لحظه های نابی هستن که هیچ کس جز تو نمی فهمتش. گفتن از این لحظه ها برای کسی که هنوز براش فرصت مادر شدن پیش نیومده بی فایده اس.

چه بسیار مادرانی رو دیدم که تا قبل از دیدن جنین شون و یا حتی دیدن نوزادشون از اون متنفر بودن و با اولین دیدار؛ چه از طریق تکنولوژی های جدید و چه بعد از تولد ، عاشق و شیفته کودکشون شدن و تا پای جان براش زحمت کشیدن.


اما همه زیبائی های مادر بودن توی این شیرینی ها محصور نمیشه. سختی هائی هم هست که فقط و فقط برای مادره.

برای کسانی که فرزند اول به دنیا میارن یه جوره. برای اونائی که بعدی ها رو توی راه دارن یا به دنیا میارن یه جور دیگه... من هم یه نوع خاصش رو لمس کردم.

توی همه مطالبی که خوندم و میخونم یه چیز مشترک هست! اینکه کودک یه مادر همیشه خسته و بی حال و بی انرژی نمیخواد. اگه مادر برای خودش و روحیه و جسمش برنامه ای نداشته باشه مسلما از درون حس پوچی میکنه... بخصوص وقتائی که خستگی ها دوره اش میکنن!

یا اون وقتائی که تمام وقتش پر میشه از زحمت و خستگی؛ و در عین حال زمانی رو به خاطر میاره که به راحتی خرید میرفت.
کلاس میرفت.
مهمونی میداد و مهمونی میرفت.

با یک برنامه ریزی (که البته وجود یک کودک همه برنامه ها رو به راحتی نقش بر آب میکنه ) میشه یه کمی برای خودمون وقت بذاریم.

به چیزهائی که برامون مهم هستن فکر کنیم و برای اینکه انجامشون بدیم جای خالی توی ساعات روز براشون ایجاد کنیم.

یه پیاده روی؛ یه مطالعه نیم ساعته؛ یه سانس شنا! به هر حال هر کس علاقه ای داره.


اما اگه یه چنین احترام به علایقی در مادر نهادینه بشه یه انرژی فوق العاده ای در وجودش ایجاد میشه که میتونه به کمک اون بر همه سختی ها فائق بیاد!

مسلما انسانها کمال گرا هستن و هیچ کس از همه لحظات عمرش به صورت صد در صد راضی نیست.

اما یه رضایت نسبی برای ادامه راه لازمه. امیدوارم شما هم یه مادر نمونه بشین. مثل دوست عزیزمون که کلی از دختر نازشون برامون گفتن.


در زمینه تربیت پدر و مادر پیشنهاد میکنم این وبلاگ رو که متاسفانه مدتهاست به روز نشده مطالعه کنین.

http://2ta7.blogfa.com/

سلام بر محسنه عزیز

اگه درست تلفظ کرده باشم.

ممنونم تجربه جالبی بود.

منتظر بقیه مادران عزیز هم هستیم.

اینجا انجمن ریحانه است.

انجمن خودِ خودِ شما!

جدای از مسائل مختلفی که توسط سرکار خانم malinaz و همینطور همسر محترم بنده (mohassaneh) بیان شد احساس کردم در این بین اشاراتی داشتند که بخصوص از طرف پدران باید مورد توجه قرار بگیره.
این دو مادر بزرگوار معتقد بودند که بخاطر کودکانشان تغییراتی در روش زندگیشان بوجود آورده اند لذا باید پدران همیشه این مطلب را متوجه باشند که همانطور که همسرانشان با ورود فرزند زندگی سابقشان تغییر کرده ، آنها هم باید انعطاف پذیرتر از قبل ، بازخورد تغییرات روحی همسرانشان را در خود هضم کنند.
نباید انتظار داشت خوش خلقی مادران قبل و بعد از بارداری و تولد کودک یکسان باشد. پژوهشهای متعدد و آمار و ارقام تایید شده بر این قضیه صحه می کذارد که مادران با تولد اولین فرزند دستخوش تغییرات روحی زیادی می شوند که نیاز به مراقبت بیش از پیش از طرف همسران دارد.
پدران باید بدانند که بیشتر از قبل باید صبور باشند و نباید احساس کنند که زندگیشان همانطور مثل قبل بدون تغییر باید باشد.
متاسفانه برخی از پدران قبل و بعد از تولد فرزند هیچ تغییری در زندگیشان رخ نمی دهد الا اینکه نام فرزندشان در شناسنامه یدک می کشند.
پدران باید متوجه باشند که فرزندی که با بر این دنیا گذاشته همانطور که علاقه های مادران را محدود کرده ، طبعا در محدودیت پدران هم تاثیرگذار است. همانطور که مادری دست از فالن کلاش و فلان ورزش و تفریح برمی دارد ، پدران هم باید بدانند که بایستی بخشی از اوقات شخصی خود را که قبلا صرف خود می کردند به خانواده (کودک و همسر) اختصاص دهند....

دقیقا نکته اش همین جاست که وقتی مادر به لحاظ عاطفی پر بشه و حس کنه که درک میشه؛ راحت تر میتونه با مسئولیت های پیش روش برخورد کنه.

بخصوص برای مادری که اولین فرزندش رو دنیا آورده و هیچ پیش زمینه ای هم از مسئولیت های مادری در ذهن نداره.

به بیان دیگه مادر هم نیاز عاطفی داره هم مسئولیت هاش سنگین شده و هم (بعضا) دچار افسردگی پس از زایمانه.

و اگه پشتوانه اش نخواد انعطافی از خودش نشون بده و کمکی نکنه در حقیقت در حق فرزند خودش ظلم کرده!

بی شک اولین کسی که آسیب می بینه نوزادی هست که تازه پا به عرصه وجود گذاشته و همه چیز براش غریبه اس.

اون نیاز به آرامش و توجه داره. و نود درصد فعالیت های روزمره مادر رو به خودش اختصاص داده!

اگه مادر تامین نباشه از هر لحاظ ، مسلما نوزاد آسیب می بینه! مسلــما

و برعکس؛ انرژی مثبتی که مادر به کودکش منتقل میکنه به اون می فهمونه که یه موجود دوست داشتنی و خواستنیه.

مطمئنا تاثیر این ارتباط مثبت در تمام طول عمر کودک ما همراهشه.

باید بگم اون یک قسمت از تربیت که سهم پدره به دو قسمت تقسیم میشه: یکی اینکه پدر همین نقش پشتوانه محکم رو به خوبی ایفا کنه.

و دو اینکه در وادی تربیت همیشه با مادر هماهنگ باشه. اگر نقدی داره در خفا به مادر انتقال بده.

طوری نباشه که فرزند حس کنه اگه اجازه فلان کار رو از پدر بگیره جوابی متفاوت از مادر بدست میاره.

اگه فرزند بین روند تربیت پدر و مادر جدائی ببینه نهایت استفاده رو از این مسئله خواهد کرد!

بعضی مادرا با بیان اینکه تربیت فرزند کاری مشترک بین مادر و پدر است و اینکه ایعالم می کنند اگر این وظیفه بعهده مادر گذاشته شود عامل محدودیت بیشتر می شود از پذیرش مسئولیت تربیت فرزند خودداری می کنند.
بنظر من تربین باید بعهده یه نفر باشه و اون مادره.
البته منظور این نیست که همه کارهای اجرایی (و طبعا محدودیت زا) تربیت به عهده مادر باشد منظور اینست که خط کلی را مادر باید تعیین کنید.
مثلا در یک مورد خاص تربیتی که به قول معروف جزو مباهات است و می توان راه های مختلفی ارائه داد که هیچکدامشان مشکل ندارند ممکن است مادر یه سیر تربیتی در نظر داشته باشد و پدر سیر دیگری....
اگر هماهنگی بین والدین نباشد بچه دچار دوگانگی می شود.


مثلا اینکه درمقابل خواسته یک نفر از بچه های فامیل چه واکنشی باید نشان دهد؟ بچه فامیل مهمان ماست و بهمراه والدینش به مهمانی آمده. سنش از کودک ما بزرگتر است. از فرزندمان می خواهد که فلان اسباب بازی او را ببرد به خانه شان... در عالم بزرگترها در همچین مواقعی دو تا درس می توان به بچه داد یکی درس ایثار و از خود گذشتی، دیگری درس گرفتن حق از دیگران.... اینجا یکی باید انتخاب شود چون نمی توان هم اسباب بازی را به بچه مهمان داد و هم نداد...
مادر است که باید در یک لحظه تصمیم بگیرد برای بچه با یک جمله ارزش ایثار را توضیح دهدو بچه را قانع کند که آن اسباب بازی کم استفاده اش را می تواند در چارچوب عملی به نام "گذشت" به دیگری هدیه داد  و یا از او بخواهد شخصا برود و حقش را از بچه مهمان پس بگیرد (آموزش گرفتن حق)

اگر هردو مادر و پدر دخالت کنند ممکن است در آن زمان کوتاه دو مطلب در هم اختلاط شوند و بچه دو حرکت فکری متفاوت از والدین دریافت کند که با هم در تضاد باشد.
تصمیم گیرنده مادر است در این شرایط.

من نمی دونم چرا ولی فعلا محتاطانه می خوام شما و همسرتون به این بحث ادامه بدید.

این تعامل خیلی بهتر بحث رو به نتیجه خواهد رسوند.