در ایران دیروز
در طب عامیانه مردم ایران ، زالو همانند حجامت و فصد بعنوان یك رفتار درمانی و پیشگیری پذیرفته شده و شناخته شده حضور داشته است و مردم شهر و روستای ایران می دانستند كه علاج بسیاری عفونت ها و زخم ها و كسالت های بدن با زالو اندازی ممكن است .
دیدگاه حكیم جرجانی پیرامون زالودرمانی:
جرجانی معتقد است بهترین زالو، زالوی موجود در آب های پاكیزه است و شكل او باید همانند دم موش باشد و شكم او سرخ و پشت او سبز و سرش كوچك باشد و او نیز معتقد است منفعت زالو بیشتر در بیمارهای پوستی مانند ریش بلخی، قوبا، سعفه و... است.
"حكیم جرجانی" در كتاب سوم ذخیره خوارزمشاهی اشاره به نحوه استعمال زالو و جایگاه درمانی آن كرده و منفعت زالو اندازی را بیشتر در بیماری های پوستی می داند و معتقد است ابتدا باید تن را با فصد و مسهل پاكیزه كرد و سپس زالو انداخت.
شیخ الرییس ابن سینا نیز باب مبسوطی پیرامون زالو دارد و می گوید :" از زالوهایی كه كرك ریز و نمر دارند یا لاجوردی رنگ هستند پرهیز كنید زیرا دچار غشی ، خونریزی ، تب ، سستی و قرحه های بدخیم خواهید شد . از زالوهایی استفاده شود كه در آب های خزه دار كه محل زیست قور باغه ها ست نمو كدره و نه زالویی كه در آبهای گل آلود سیاه بوده است ."
ابن سینا همچنین زالو را بهتر از "حجامت " در بیرون آوردن خون تباه از عمق بدن می داند و اضافه می كند: زالو را ابتدا سرازیر نگهدارید تا استفراغ كند و محتویات شكمش بیرون آید . سپس اندكی خون بره به او بدهید . سپس مواد چسبنده و كثیف بدن او را با بوراكس پاك كنید ( استفاده از مواد صابونی عطر دار مضر است) و جایی را كه می خواهید زالو بگذارید با دست مالش دهید تا سرخ شود . اگر جای زالو انداختن را با گل سر شور یا خون اندود كنند زالو بهتر می چسبد . بهتر آن است كه پس از جدا شدن زالو، محل گزش او را حجامت بر نهید."
