از حضرت امیر (ع) در باره علم پرسیدند ، حضرت پاسخ داد که علم در چهار کلمه است و کلمه چهارم این است که :
« و أن تعمل لآخرتك بقدر بقائك فیها .»[1] یعنی برای آخرت به اندازه بقائت در آن عمل کند.
انسان موجود ابدی است . یعنی نابودی و فناء و از بین رفتن در آن راه ندارد. منتهی برای جاودانه شدن باید مسیر مشخصی را طی کند که رفتن این مسیر اجباری است و در اختیار انسان نیست. خداوند متعال می فرماید :« فَإِنَّا خَلَقْناكُمْ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ مِنْ مُضْغَةٍ مُخَلَّقَةٍ وَ غَیْرِ مُخَلَّقَةٍ لِنُبَیِّنَ لَكُمْ وَ نُقِرُّ فِی الْأَرْحامِ ما نَشاءُ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى ثُمَّ نُخْرِجُكُمْ طِفْلاً ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّكُمْ وَ مِنْكُمْ مَنْ یُتَوَفَّى وَ مِنْكُمْ مَنْ یُرَدُّ إِلى أَرْذَلِ الْعُمُرِ لِكَیْلا یَعْلَمَ مِنْ بَعْدِ عِلْمٍ شَیْئا.» یعنی همانا شما را از خاک آفریدیم که اوّل آن را نطفه سپس خون بسته ، سپس گوشت خورد شده دارای شکل خاص و یدون شکل قرار دادیم . و به مدت مشخص در رحم مادر مستقر کردیم سپس به صورت طفل از رحم مادرتان خارج ساختیم . تا بزرگ شدید و بعضی از شما مردند و بعضی دیگر عمر کردند و به سن پیری رسیدند و و پس از اینکه عالم بودند ، علم را از دست دادند.