تبیان، دستیار زندگی

به پشت سر نگاهی می اندازم جای پای خود را روی

شن های ساحل می بینم.

دریا خوب نگاهم می کند ...دیگر می داند

کجا به سراغم بیاید...

هنوز موقع ان نرسیده است .پا هایم شنی شنی است.

وسعت دیدم را آبی بی کرانی در بر گرفته است که

نمی توانم چشم از ان بر دارم.

خیلی باید مرد باشی که فریب وسوسه های دریا را نخوری و

دل به آب ندهی.

می نشینم لب ساحل. جایی که گوش ماهی ها جمعشان جمع است.

از کوچک تا بزرگشان را با دقت نگاه می کنم.

توی هیچ کدام از انها نمی توانی یکرنگی پیدا کنی.

اینکه مثلا همه اش سفید باشد یا قهوه ای.

پای درد و دلشان که می نشینم، حرفای زیادی برای گفتن دارند.

اینکه از دل دریا آمده اند و از دلش خبر دارند.

اینکه تمام نقشه هایش را عین کف دست می دانند.

دریا نامردی به تمام معنا هست. لب ساحل مثل یک دلبرک با

موج هایش پاهایت را نوازش می دهد و دلبری می کند.

اما وقتی اعتماد می کنی و به آغوشش جان می سپاری زیر

پایت را خالی می کند. اینقدر حرفه ای که حتی اگر

غواص هم باشی دست و پایت گم می شود.

دریا مثل همان دلبرک های فرشته نما، فقط از دور خوب است

که دل به آوازش دهی و از دلبری هایش به حض بصری برسی.

ولی از من نصیحت که مرد باش و به وسوسه هایش بها نده.

نزدیکش که بروی می فهمی که چه زبان تلخ و شوری دارد واز

فرشته بودن فقط لباسش را داراست.

بی دلیل نیست که دریا نامی برای دختران است!

کویر



ای خدا این دل کویر است محتاج بارانیم هنوز


برآورده شدن این آرزو را ازتو خواهانیم هنوز



چی بگوییم از عشق یار و رحمت بی وصف تو



که ایستاده به روی خط پایان و از امیدوارانیم هنوز . . .


. . .

دوبیتی از رضا ایزدی

برقص شعله به شعله درون این مجمر
برقص آتش پنهان زیر خاکستر
کویر گرم‌تر از لحظه هم‌آغوشی
کویر تشنه دامن کشیده تا بندر
مرا به شیوه‌ شنهای داغ، جاری کن
به چشمه‌های فریبنده معطر
تو مثل مادر، دلسوز کاروانهایی
پناهشان بده از بادهای غارتگر
که همچنان بلد راه هر چه قافله‌اند
ستاره‌های تو این شب چراغ‌های سفر
هزار و یکشب مشرق زمین، حکایت توست
که شهرزاد نگفته است قصه‌ای دیگر
درخت کهنه و خشکیده‌ای ست پیکره‌ام
که زخم خورده‌ام از دوستان تبر به تبر

وسعت کویر آغوش بی انتهای خداست که برای من گشوده شده است .

ودر کویر من با خدایم وبا خودم همه وهمه با هم یگانه می شویم .یکی می شویم .

کویر به من بینش می دهد .کویر مرا افسون می کند .

حیرتهایم,تمناهایم ,مشتاقی هایم در کویربه منصه ی ظهور می رسد و صحنه ی رقص بی بدیل معرفت وشناخت وآگاهی وپرسشگریست .

در کویر یاد می گیری که که برای درک زیبایی ها گاهی باید هنر نگریستن به دور دستها را بلد باشی .

باید یاد گرفته باشی که گاهی وقتها فرا نگر باشی تا بتوانی زیبا یی ها را در ک کنی . .

من کویر خشک بودم

عشق تو باران من شد

دسته دسته از کویر خشک من نسرین بر آمد

آسمانم تیره بود

خوشه خوشه از دل این آسمان پروین بر آمد

تشنه بودم چشمه هی عشق از چشم تو سر زد

در نگاه پر شرابت،شور دیدم،شعر دیدم،عشق دیدم،ناز دیدم

در بهار گل فشان عطر خیز پیکر تو

باغ دیدم،باغ های پر گل شیراز دیدم

چون به ناز از در رسیدی

بود گل در خانه ام پیچید از عطر سلامت

تا سخن آغاز کردی

معنی جان بود و بوی عشق در عطر کلامت

ای ستاره! بی تو شب بودم

شبی تاریک و غمگین

نور لبخندت به جسم و جان من تابندگی داد

بی تو چوبی خشک بودم

بوسه هایت پرگلم کرد

ای مسیحا!

معجزت دلمرده یی را زندگی داد...