تبیان، دستیار زندگی

آیت الله اعرافی در خطبه عبادی نماز جمعه این هفته میبد گفت : ملائكه جایگاه مهمی در اعتقادات ما دارند ، ایمان به ملائكه لازم و درود فرستادن بر ملائكه مستحب و توجه به آنها ضرورت دارد و در بیش از 120 آیه بصورت مستقیم و صدها روایت و حدیث شیعه و سنی به این موضوع پرداخته شده است و در صحیفه و نهج البلاغه هم به آن اشاره شده است

به گزارش خبرنگار میبد آدینه ، آیت الله اعرافی نمازگزاران را به پارسایی و پرهیزگاری و بهره گیری از فیوضات بی كران ماه مبارك رمضان و شب زنده داری ،قرائت قرآن ، دعا و استفغار و توجه به حضرت حق و كسب تقوا سفارش و دعوت كرد .

و در حدیث دیگری امام صادق (ع)می فرماید : خداوند خلقی به اندازه ملائكه در دنیا نیافریده و هر روز70 هزار ملك به زمین می آیند و كبعه و قبر پیامبر و امام حسین (ع) را زیارت می كنند و هر روز تكرار می شود و70 هزار ملائكه جدید جایگزین می شود . این احادیث نشان می دهد تعداد ملائكه عالم خلق و امر و آسمانها را پركرده است .

آیت الله بهجت :ملایکه، صدای ما را ضبط می کنند،

امام على (ع) ، ملایکه را این گونه توصیف مى‏نمایند:

“ملایکه را آفریدى و در آسمان‏هایت جایشان دادى براى آنها خستگى، غفلت و معصیت نیست، ایشان عالم‏ترین بندگان به تواند و از همه مخلوقات از تو خائف‏ترند و از همه به تو نزدیک‏تر و از همه به فرمان تو مطیع‏ترند.

خواب به چشمان آنها راه ندارد و عقلشان دچار خطا نشود و بدنشان خستگى ندارد. در اصلاب ساکن نشده در ارحام پنهان نشوند، و آنها را از آب گندیده (منى) نیافریده‏اى، آنها را به گونه‏اى خاص آفریدى و در آسمان‏هایت جاى دادى و به جوارت آنها را کرامت بخشیدى و بر وحیت امینشان داشتى و از آفات و بلیات نگه داشته و از ذنوب طاهرشان نمودى، اگر نیرویشان نمى‏دادى، نیرویى نداشتند و اگر تثبیتشان نمى‏نمودى، ثباتى نداشتند، اگر رحمتت نبود، اطاعت نمى‏کردند و اگر تو نبودى این ها  نبودند. با این همه منزلتشان نزد تو و اطاعتشان براى تو و تقربشان به تو و عدم غفلتشان از تو و اوامرت، اگر آنچه را که از ذاتت از آنها پنهان داشته‏اى به آنها مى‏نمایاندى، هر آینه اعمالشان نزد آنها کوچک مى‏نمود و شرمنده‏ مى‏شدند و مى‏دانستند که عبادتت نکرده‏اند آن گونه که شایسته تو است؛ تسبیح تو را است که خالقى و معبودى و عجیب بندگانت را مى‏آزمایى”

گر در این عبارات امیر (ع) دقیق دقّت شود: ۱٫ راز این عبادات؛ ۲٫ راز آن اعتراض؛ ۳٫ و راز آن اعتراف و سجده نیز روشن مى‏شود؛ عبادات این ها  مقتضاى علم شهودى این ها  به ذات حق و خوف و خشیت این ها  ناشى از هیبت و عظمت حق تعالى است. البته این علم به تناسب وجود محدود آنها برایشان حاصل است و عبادتشان نیز متناسب با ذات محدود این ها  است، نه متناسب با ذات اقدس خدا.

آن اعترافشان موقع خلق آدم ناشى از محدودیت علمشان بود و چون این امر برایشان مکشوف و مسجّل نموده و عجز خود را از احاطه به حکمت‏هاى خلقت توسط اله دریافتند، به جهالت و تقصیر خویش اعتراف نموده پس بر آدم – به امر خدا – سجده کردند.

خلاصه این که عبادت ملایکه به صورت اختیارى به آن گونه که در انسان مطرح است و ملاک تشریع و تکلیف است، نیست، لذا سبب ترقى و تعالى و تکامل و رشد آن ها نمى‏شود، بله اگر این عبادت را رها کرده یا تقصیر کنند، سقوط مى‏کنند.

پس منشأ عبادت آنها علم آنها به ذات اقدس اله و درک هیبت و عظمت او از یکسو و حقارت و محدودیت وجودى خود از طرف دیگر است؛ چنانچه این امر در فطرت انسان نیز نهفته است و لکن نیازمند توجه و تکوینى و جبرى ملایک نیز فایده‏اى عاید رب نگشته و خداوند به این ها  و عبادت این ها  نیازى ندارد. اما وجود اینها که واسطه بین عالم ملکوت یا عالم ملک و طبیعتند، لازمه خلقت و آفرینش نظام احسن است و خود جلوه‏اى از قدرت نمایى خالق قادر حکیم علاّم است.

به سند دیگر روایت كرده اند كه آن حضرت وصیت نمود كه وقتى از دنیا رفتم در زاویه راست خانه لوحى خواهید یافت مرا بر روى آن لوح بخوابانید هر جامه كه حاضر شود براى من مرا در آن كفن كنید، بعد از وفات آن حضرت لوح را در زاویه آن خانه دیدند، در آن لوح نوشته بود:
بسم الله الرحمن الرحیم ، این لوح را نوح پیغمبر براى على بن ابى طالب ذخیره كرده است .
در دهلیز خانه كفنى یافتند كه بر روى آن حنوطى گذاشته بود كه نور آن حنوط از روشنى روز افزون بود زمانى كه مشغول غسل شدند، جسد مبارك آن حضرت سبك بود خود حركت مى كرد پس امام حسین به امام حسن گفت : نمى بینى جسد حضرت امیرالمؤ منین چقدر سبك است ، خود به خود مى گردد.
حضرت امام حسن فرمود: كه اى عبدالله با ما جماعت دیگر هستند كه در غسل آن حضرت ما را یارى مى كنند و پیدا نیستند.
چون از نماز فارغ شدند جلوى جنازه بلند شد، ایشان عقب را گرفتند در بین راه صداى بال ملایكه را مى شنیدند و صداهاى تسبیح و تقدیس ‍ ملایكه به گوش ایشان مى رسید تا آن كه رسیدند به آن قبرى كه حضرت براى ایشان وصف كرده بود جلوى جنازه بر زمین آمد، پس عقب جنازه را بر زمین گذاشتند اول امام حسن (ع ) بر او نماز خواند، بعد از آن امام چنانچه آن حضرت وصیت كرده بود