هوالباقی...
سلام به شما دوستای تبیانی گل:
من تواین تاپیك می خوام درمورد تئاتر زنده اطلاعات ناچیزی تقدیم كنم امیدوارم با همكاری شدید شما مواجه شم!!
توضیحات:
برگردان به فارسی: مانیا كریمیان‌پور
برگرفته از سایت تئاتر ایران
جولیان بك(Julian-Beck) 85-1925 نقاش، شاعر و كارگردان آمریكایی به همراه جودیت مالینا(judith Malina) گروه"تئاتر زنده" (Living Theatre) را در 1947 تأسیس كردند.
تئاتر در نگاه بك آئینی جهت تطهیر و پاكسازی انسان است. نظریات وی در پیوندی عمیق با ایده‌های"آنتونن آرتو" قرار دارد. چنان كه می‌توان آثارش را برگرفته از تأملات نظری آرتو دانست. در طی دهه 60 میلادی این جنبش به عنوان انقلابی‌ترین حركت تئاتری در نیویورك و آمریكا مورد شناسایی قرار گرفت. آثار جولیان بك حیطه وسیعی از اجراهای آئینی را در برمی‌گیرد كه غالباً ریشه گرفته از موضوعات ازلی و سرنمون‌های(Archetype) ذهن انسان است. از برجسته‌ترین آثار او می‌توان به"فرانكشتین" (1965)، "اینك بهشت" (1968( و"دكتر فاستوس" اشاره كرد. این آثار سرآغاز جریان تئاتری آف برادوی (off Broadway) در مقابل تئاتر رسمی(Broadway) قلمداد می‌شوند. گروه تئاتر زنده به عنوان تئاتر دگراندیش، در برابر هرگونه فعالیت تئاتر تجاری ایستادگی می‌كرد.این گروه در حدود صد اجرا در 28 كشور جهان به نمایش گذاشت. در اواسط دهه 60 و پس از بحران‌های شدید مالی و درگیری‌های متفاوت با نهادهای رسمی، گروه دوره جدیدی از فعالیت‌های خود را آغاز كرد. زندگی جمعی، كار و اجرای اشتراكی هدف اصلی این جنبش جهت آفرینش فرم‌های نوین و غیرروایتی شده بود. این جنبش با بهره‌گیری از تعهدات سیاسی ـ اجتماعی هنرمندان مختلف، هنر تئاتر را به مثابه ابزاری جهت تغییرات اجتماعی به كار می‌گرفت. به مانند دادئیست‌ها و آرتو، گروه"تئاتر زنده" با ارائه‌یِ ایده‌های اعتراضی در قبال جهان مدرن و نمایش شكاف‌های عمیق مدنی زائیده از جنگ، مخاطبان را با خود همراه می‌ساخت. اوج فعالیت‌های این گروه با جنگ آمریكا در ویتنام همزمان شده بود. توانایی‌های گروه و تأثیرگذاری‌های آن به دلیل پیگیری تمایلات سیاسی با بهره‌گیری از هنرمندانی از هر كیش و مرام افزایش بی‌حدی یافته بود. در دهه 70 اوج فعالیت‌های گروه"تئاتر زنده" با طرح نظریه‌ای انقلابی تكمیل شد:«بی‌قیدی و آزادسازی تئاتر، خلق و‌ضیعتی كه قادر باشد به تنهایی به كنش تئاتر خالص دست یابد.»
آثار این دوره از فعالیت‌های گروه شامل گردهمایی جهت آشنایی و زندگی و كار مشترك به عنوان پاسخی مستقیم به زندگی ماشینی و زجر و شكنجه‌ای بود كه جهان صنعتی به شكلی روانشناختی بر انسان تحمیل می‌كرد. سفرهای خارق‌العاده‌یِ گروه از زندان‌های برزیل تا مقابل كارخانجات پیتزبورك از محله‌های كثیف پالرمو در جنوب ایتالیا تا كلاس‌های مدارس نیویورك، آغاز شده بود. اعضای گروه تبدیل به دسته‌ای خانه به دوشِ بدوی شدند. گروه"تئاتر زنده" در بسیاری از موارد به طور رایگان برای مخاطبان خود نمایش اجرا می‌كردند. یادداشت‌های جولیان بك با تأكید بر ایجاد حس تهاجمی(آفند) بر ضد ارزش‌های بورژوازی قصد بر فراهم‌آوری مدخلی بنیادین و تغزلی در تئاتر دارد تا صدای"آرتو" بار دیگر طنین‌انداز شود. تركیبی نیرومند برای دانشجویان و نسل جوان دهه 60 و 70 میلادی. ایده‌های گروه"تئاتر زنده" بازنمایی قدرتمندِ بحران‌های اجتماعیِ این نسل محسوب می‌شد.
