تبیان، دستیار زندگی

منتظر در منظر آن یار كیست ؟
منتظر باید به راه منتظر
بگذرد از هستی و از جان و سر
گر بیاید آن امام با وفا
در همین تهران ما پرسد ز ما
كو نشان شیعگی شهرتان
تا نمایم من دعایی بهرتان
خویش را در محلكه انداختید
كه امام خویش را نشناختید
گوییا درس جدیدی خوانده اید
غافل از رسم مریدان مانده اید
زود آدم های دنیایی شدید
با گناه خود پزیرایی شدید
رفت از یاد شما آن روزها
گریه هاو ناله هاو سوزها
دوری از راه سعادت می كنید
غفلت از شوق شهادت می كنید
یك نفر بی جرم و بی تقصیر نیست
این كدورت ها كه بی تاًثیر نیست
عفت و شرم وحیا ، ایمان چه شد ؟
غیرت ناموسی مردان چه شد ؟
نان شبه لقمه ی مردم شده
چادر زن های شیعه گم شده
كو حجاب فاطمیه بانوان ؟
كو مرام خالص نسل جوان؟
نیست از حجرم دلی غرق ملال
بسكه كردید هر حرامی را حلال
نیست یك خانه نجیب و بی گناه
تا شبی آنجا بگیرم من پناه
من امامم سر پناه من كجاست ؟
هیاًتی ها جایگاه من كجاست ؟
وای در هیاًت اگر غفلت كنی
از زنا بدتر است اگر غیبت كنی
عمرتان صرف سخن چینی شده
درلباس دین بر بی دینی شده
من چراغ و ریسه می خواهم چه كار
شیعه می خواهم كه باشد پای كار
شیعه خالص به دنبال من است
دائمافكر من و آل من است
منتظر باشید تاآیم ز راه
بی پناهان را دهم آخر پناه
من دعا گوی شما هستم ولی
از شما خواهم گدایی از علی (ع)
راه جرم مرتضی راه من است
هركه در این راه باشد ایمن است

آقا نگاهت جای آهو هاست می دانم
دستان پاکت مثل من تنهاست می دانم

آقا دلت در هیچ ظرفی جا نمی گیرد
جای دل تو وسعت دریاست می دانم

آقا اگر تو بر نمی گردی، دلیل آن
در چشم های پر گناه ماست می دانم

جای سر انگشتان پور نورت، در این ظلمت
مانند رد باد بر شن هاست می دانم

ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری
یک باره حس بودنت زیباست می دانم

کی باز می گردی، برایم بودن با تو
زیبا ترین آرامش دنیا ست می دانم

تو باز می گردی. اگر امروز نه ، فردا
از آتشی که در دلم پیداست، می دانم

سالی گذرد بی تو، مرا روز، بیا
جان سوخت، تو ای شعله جان سوز بیا

لبریز شده کاسه صبرم بی تو
ای از همه غایب ای دل افروز بیا



برگرفته شده از : نشریه شمیم یار

آنجا که خانه توست دنیای دیگری هست
آری در این زمین هم، یک جای بهتری هست

هر صبحدم که خورشید از خانه تو خیزد
گوید که آی مردم اینجا پیمبری هست

نامه نوشتم اما، مانده به روی دستم
اینجا پر از کلاغ است، آنجا کبوتری هست؟

آقا اگر بیایین آن شهر بانک دارد؟!
بازارتان چطور است؟ اجناس و مشتری هست؟!

اینجا دلارهامان در گاو صندوق امن است
آنجا اگر بیایین اصلا کلانتری هست؟!

ما اعتقاد داریم چایی اول وقت
حالا نماز بعداً، آنجا سماوری هست؟!

هر جمعه سفره چیدید تا میهمان بیاید
آقا ببخش ما را کار مهمتری هست

این جمعه خسته بودیم، بگذار هفته بعد
حالا که وقت داریم، یا ماه دیگری هست

گم گشته ایم آفا پیدا کنید ما را
در لابلای این شهر، این شهر محشری هست

جز چند عده معدود، باقی خوشیم آقا
اصلا حواسمان نیست دنیای دیگری هست!

ببخش اگر كه قلب من لایق این مهر تو نیست
ببخش اگر كه كوچكم بزرگیم حد تو نیست

ببخش كه رویم سیه است از اینهمه بار گناه
تقصیراز كار من است كه هیچ بدی نزد تو نیست

ببخش كه روز و شب من شده گناه و اشتباه
ببخش كه چشم تار من لایق دیدار تو نیست

ببخش كه دیوانه ام و مست ز جام می تو
ببخش كه قلب سیهم لایق این عشق تو نیست

بكش كه مشكل منم و مشكل گشا فقط توئی
ببخش كه حتی تن من لایق شمشیر تو نیست

نفس كشیدنم شده صدا زدن به نام تو
ببخش كه حتی نفسم لایق فریاد تو نیست

بسوز این جان مرا كآتش جانم آرزوست
ببخش ای یار مرا كه جان سزاوار تو نیست

شكسته تر ز این مخواه كه دلشكسته ام بسی
ببخش كه قلب«منتظر» جز در تمنای تو نیست

حتی اگر شكوفه كند بی تو باغمان
عادت كند نبود تو را چشم آسمان
حتی اگر نفس به تو بی اعتنا شود
پروانه ها اگر كه تو را یادشان رود
آقا اجازه !... ما دلمان تنگ می شود
آخر چرا ؟... نگو كه دعایت نمیكنیم
شبهای سرد جمعه دعایت نمی كنیم
من هر قنوت نام تو را گریه میكنم
شب در سكوت نام تو را گریه می كنم
كاغذ! قلم! دو چشم ورم كرده! دل! سلام
آقا اجازه ! آمده ام باز پشت بام
ها میكنم كه گرم شود دستم از بخار
من سردم است می كشد آغوشم انتظار
تصویر آسمان پر خش شد .......نیامدی

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا
فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا
مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب
فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا
کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی
نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا
نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن
چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا
هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش
نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا
توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق
چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا
بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم
کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا
سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ
که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا