تبیان، دستیار زندگی

علی مولای مظلومان عالم
بگو از نارفیقان چون بنالم
از آن شامی که سر در چاه کردی
مرا از درد خویش آگاه کردی
طنین ناله در افلاک افتاد  
تمام آسمان بر خاک افتاد
پر و بال تو ((زهرا)) را شکستند  
تو را با ریسمان فتنه بستند
کدامین شب از آن شب تیره تر بود  
که زهرا حایل دیوار و در بود
زمان بر سینه خود سنگ می کوفت   
زمین از داغ زهرا شعله ور بود
تو می دیدی ولی لب بسته بودی  
که آیین محمد در خطر بود؟
ندانستم که در چشم حقیقت  
کدامین مصلحت مد نطر بود
گلویت استخوانی اتشین داشت  
که فریادت فقط در چشم تر بود؟
فدای تیغ عریان تو گردم  
کسی آیا زتو مظلوم تر بود؟
مه خورشید طلعت کیست؟ زهرا  
چراغ شعله خلقت کیست ؟ زهرا
پس از زهرا علی بی همزبان شد  
اسیر امتی نامهربان شد
علی تنهاست در یک قوم گمراه  
زبانش را که می فهمد به جز چاه
پس از او کیسه نان و رطب کو  
صدای ناله های نیمه شب کو
خدایا کاش آن شب بی سحر بود  
که تیغ ابن ملجم شعله ور بود
اذان گفتند و ما در خواب بودیم
علی تنها به مسجد رهسپر بود
در آن شب تا قمر در عقرب افتاد  
غم عالم به دوش زینب افتاد
فدک شد پایمال نانجیبان
علی لرزید و در تاب و تب افتاد
یقین دارم به جرم فتح خیبر
فدک در دست ال مرحب افتاد
علی جان کوفیان غیرت ندارند
که فرمان تو را گردن گذارند
علی جان کوفیان با کیاست
جدا کردند دین را از سیاست
بنام دین سر دین را شکستند
دو بال مرغ امین را شکستند

خدا کند که قدرِ قدر، در لابه‏لای آمد و شد روزمره ماه خدا گم نشود، که این شب تقدیر، یگانه است و بی‏تکرار، حیف و صد حیف اگر ثانیه‏های طلایی این شام زرّین، در چین و چروک عافیت‏طلبی، به خواب غفلت بگذرد! شاید این «قدر» آخرین من و تو باشد و کاغذ سرنوشتمان تا «قدر» سالی دیگر کفاف نکند.
بدا، اگر این شب سپید، آغازی برای پایان غصّه‏هایمان نشود و ذرّه‏های مقدّس آن، به لهو و لعب، آسوده بگذرد و حباب شود!
خوشا آنان که از دست خدای این شب خجسته، برات آزادی، از لهیب شعله‏های خودساخته می‏گیرند!
خوشا آنان که سپیده‏دمان این مشام فرخنده، از غصه نام و نان، عاقبت به خیر می‏شوند و آب حیات غفران می‏نوشند!
«دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند     واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی     آن شب قدر که این تازه براتم دادند»
خوشا آنان که امشب، با سبحه صد دانه نماز، فانوس دعا را روشن می‏کنند و تا آن سوی ابرها، صعود می‏نمایند!
خوشا آنان که در شام نزول یکباره وحی، از آسمان غیب، رفیق اهالی ماورا می‏شوند و فرشتگان رحمت خدا را به سفره قنوت خویش می‏خوانند؛ چرا که در این شب مبارک، سُبّوح گویان کهکشان، به کویر زمین فرو می‏بارند تا هوا، پاک و بهاری شود و این شب تا سپیده، غرق دانه‏های انار استجابت گردد و دلمان سرشار از روشنایی تقدیر شود.
سید عبدالحمید کریمی

امشب، دروازه‏های هفت آسمان چنان گشوده است، که خدا را می‏توان دید. چه ستاره بارانی‏ست! اگر ابری هست، جز سیل رحمت از آن نخواهد بارید. آسمان، آن‏چنان گشوده است امشب که همه آن اعجازی که قطره قطره، بیست و سه سال فرو چکید، امشب سیل گونه و تمام، به اقیانوس سینه محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم هبوط خواهد کرد.
ای قوم! هر روز که می‏گذرد، آشفته‏تر؛ هر روز سنگین‏تر از کوله‏بار سنگ و تهی‏تر از سبکباری آب‏های روان.
هر روز که می‏گذرد، دور و دورتر از مقصدی که باید.
هر روز و هر روز، کج مسیرتر از راهی که مقرّر است!
و بدین‏سان بود که قدر، آفریده شد، تا تلنگری باشد برای شما و بهانه‏ای باشد برای او تا شمار را ببخشاید؛ شما را که دوستتان می‏دارد.
پس اینک، دستان توبه بر آسمان باز کنید که بادهای رحمت، آوازتان را به عرش دوست برساند و باران بخشایش، قطره قطره بر شما ببارد؛ آن‏چنان که بشوید و سبک کند من را تو را و تمام آنان که سالی را به فراموش گذرانیده‏اند، سالی را کج مسیر پیموده‏اند. امشب، راه میان‏بری‏ست به سوی مسیر بی‏معطلی. گام باید نهاد، ورنه زود خواهد بود که از ما بگذرد، تا سالی دیگر.
مهدی میچانی فراهانی

ای رازدار پرده پوش!
سر در خویش فرو بردن، گریستن در باد و رو به قبله ی عاشقی‌ایستادن را به من آموخته‌ای!
حالا هم صبر یك پروانه را، در رهایی از پیله دلتنگی به من بیاموز!
تهور یك پرستوی بی آشیان را در من برویان!
*
به همه شب‌های پر ستاره بدهكارم.
به‌ایینه‌های با مرام مدیونم.
از روی همه گل‌های باغچه شرمگینم.
تنها برای یك لحظه دست با كرامتت را بر دل ناآرامم بكش!
*
از‌اینكه پرنده مهربانی ات، همیشه بالای سرم می‌چرخد از تو ممنونم.