تبیان، دستیار زندگی

زندگی نامه شهید محمد رضا تورجی زاده

در تمرین‌های تاكتیكی چند قانون وجود داشت، یكی این‌كه واحد آموزش لشكر در مكان دشمن فرضی قرار می‌گرفت و با آتش روی سر بچه‌ها مانور می‌داد كه موجب زحمت و اذیت بچه‌ها می‌شد. در مقابل بچه‌ها هم به دنبال آن بودند كه بچه‌های آموزش را بگیرند و به عنوان اسیر، كمی از اذیتشان را جبران كنند. زمانی‌كه بچه‌ها به سنگر فرضی می‌رسیدند، بچه‌های آموزش سنگرها را رها كرده و با ماشینی كه از قبل تهیه كرده بودند، فرار می‌كردند.
قانون بعد در مانور این بود كه فرمانده از قبل چند تا از بچه‌ها را مأمور كرده بود كه مثل یك مجروح تیر خورده روی زمین بیفتند تا امدادگرها هم با مأموریتشان بیش‌تر آشنا شوند.
آن شب احمد جلودار بود و پس از رسیدن به سنگر تیربار كالیبر 50، موقع گرفتن یكی از بچه‌های واحد آموزش به عنوان اسیر، ناخودآگاه دستش را به بدنة كالیبر 50 كه بعد از زدن آن همه گلوله، به آهنی سرخ تبدیل شده بود، گذاشته بود. تمام كف دست احمد سوخته و برآمدگی‌هایش تاول زده بود. داد زده بود: امدادگر، امدادگر!


وقتی امدادگرهای گردان ‌آمده و دیده بودند احمد است، خنده‌ای كرده و ‌گفته‌ بودند: دوباره ما را دست انداختی؟
و همین كه احمد می‌آمد توضیح بدهد، آن‌ها می‌رفتند.
فردای آن شب، برادر احمد را با دست پانسمان شده، دیدم. برایم ‌گفت: فلانی! من اگر شب و روز عملیات هم شهید شوم، این بچه‌ها فكر می‌كنند كه فیلم درآورده‌ام و خودم را به شهادت زده‌ام.

در ادامة عملیات كربلای 5 زمانی‌كه مجروح شده بودم و روی برانكارد حمل می‌شدم، یك لحظه احمد را دیدم. سرش كاملاً باندپیچی شده بود و از دور مثل یك شیخ روحانی به نظر می‌رسید. داشت با تلاش بسیار، مهمات می‌برد. با دیدن من جلو آمد و گفت: امدادگری كه به دادم رسید، از لشكر دیگری بود و از من شناختی نداشت. شما مجروح‌ها با خیال راحت بروید. درست است كه روحانی گردان شهید شده، ولی خاطرتان جمع، خودم روحانی گردان می‌شوم و جای او را پر. می‌كنم تازه! احتمالاً بعضی از كارها و عبادات را به رزمندگان تخفیف دهم؛ مثلاً نماز صبح را به ظهر می‌كنم و نماز ظهر و عصر را دو ركعتی می‌كنم تا رزمندگان به كارشان برسند. خلاصه! ناراحت هیچ چیز نباشید، خودم هستم.
منبع: ماهنامه امتداد شماره 62

فرازهایی از وصیت نامه شهید محمد رضا تورجی زاده

زمانی که قدم اول را در این راه برداشتم به نیت لقای خدا و شهادت بود. امروز بعد از گذشت این مدت، راغب تر شده ام که این دنیا محلی نیست که دلی هوای ماندن در آن را بنماید.

خدایا ! همیشه نگران بودم که عاملی باشم برای ریخته شدن اشک چشم امام عزیز..

اگر گناه و معصیت کورم کرده، بینای رحمتم. بالطف و کرم خود مرا دریاب. که با لیاقت فرسنگ ها راه است.

کل بچه­ های گردان دور هم جمع بودند. بعد از نماز بود. یکی از مسئولین لشگر آمد و گفت : رفقا دستشویی اردوگاه خراب شده. چند نفر رو آوردیم برای تعمیر، گفتند: باید چاه دستشویی تخلیه بشه! برای همین چندتا نیروی از جان گذشته می­خواهیم.

در جریان مطلب بودم. زیر دستشویی­ های اردوگاه حالت مخزن داشت. هر وقت پر می­شد با ماشین مخصوص تخلیه می­کردند. اما این بار دیوارهای کنار دستشویی ریخته بود. امکان تخلیه با ماشین نبود. برای مرمت دیوار باید چاه تخلیه می­شد. از طرفی هیچ دستشویی دیگری برای استفاده بچه­ ها نبود.

هرکس چیزی می­گفت. یکی می­گفت: پیف­ پیف! چه کارهایی از ما می­خوان . دیگری می­گفت : ما آمدیم بجنگیم، نه اینکه... خلاصه بساط شوخی و خنده بچه ­ها راه افتاده بود.

رفتیم برای ناهار.  بعد هم مشغول استراحت شدیم. با خودم گفتم: کسی که برای این کار داوطلب بشه کار بزرگی کرده. نفس خودش رو شکسته. چون خیلی­ها حاضرند از جانشان بگذرند اما...

گفتم: تا بچه ها مشغول استراحت هستند بروم سمت دستشویی­ ها ببینم چه خبره!

وقتی به آنجا رسیدم خیلی تعجب کردم. عده­ ای از بچه­ های گردان ما مشغول کار شده بودند. از هیچ چیزی هم باکی نداشتند. نجاست بود و کثیفی. اما کار برای خدا این حرفها را ندارد.

باتعجب به آنها نگاه کردم. آنها ده نفر بودند. اول آنها محمد تورجی بود. بعد رحمان هاشمی و...

تا غروب مشغول کار بودند. بعد هم همگی به حمام رفتند. دستشویی­ های اردوگاه همان روز راه افتاد. بعضی از بچه­ ها وقتی این ده نفر را دیدند شوخی می­کردند. سر به سرشان می­گذاشتند. اما آنها...

آنها به دنبال رضایت خدا بودند. آنچه که برای آنها مهم بود انجام وظیفه بود. نمی­دانم چرا ولی من اسامی آنها را نوشتم و نگه داشتم.

سه ماه بعد به آن اسامی نگاه کردم. درست بعد از عملیات کربلای ­ده.

نفر اول شهید. نفر دوم شهید نفر سوم... تا نفر آخر که محمد تورجی بود. به ترتیب یکی پس از دیگری!
گویی این کار آنها و این شکستن نفس مهر تأییدی بود برای شهادتشان.

سلام
صاحبدل عزیز خیلی ممنون از تلاشت مطالب بسیار خوب و جالب هستند واقعا استفاده کردم.