تبیان، دستیار زندگی

«سحرخیزان عزیز تا اذان صبح ۵ دقیقه باقی است!» این جمله‌ حتما برای شما هم نوستالژی دارد. وقتی که همه با چشم‌های پف کرده، دور سفره سحری می‌نشستیم و از ترس تمام شدن زمان، دو لپی لقمه‌ها را پایین می‌دادیم و مدام گوشمان به رادیو و چشم‌مان به تلویزیون سیاه و سفید خانه بود تا اذان پخش شود. اما چند سالی است که شرایط تغییر کرده. حالا بسیاری از خانواده‌ها مقابل تلویزیون‌های بزرگ می‌نشینند و همراه با مرغ سحر رمضان یا همان فرزاد جمشیدی خودمان سحری می‌خورند. آقای مجری در این چند سالی که میهمان سحرگاهی خانه‌ها می‌شود، بسیاری از کلیشه‌ها را شکسته و با آنکه ۳۰ شب تمام یک تنه، بدون کارشناس و میهمان به لنز دوربین زل می‌زند و برنامه اجرا می‌کند اما هرگز کلامش خسته کننده و تکراری نمی‌شود. هیچوقت نمی‌گوید ۵ دقیقه تا سحر باقی‌است. حتما کلی ذوق و خلاقیت به خرج می‌دهد تا همین جمله ساده تغییر کند.

چه سالی؟

 همین شب قدر سال گذشته.

 پس چنین موضوعی نشان می‌دهد که ما می‌توانیم سبک زندگی دینی را در رسانه‌ها به ویژه رسانه ملی تبلیغ کنیم.

 در اینجا دو موضوع مطرح می‌شود؛ تلویزیون دینی ودین تلویزیونی. آنچه اکنون وجود دارد این است که ما دین را تلویزیونی کرده‌ایم. با این قاب می‌خواهیم دین را به مردم نشان دهیم ونتیجه این می‌شود که می‌بینید! طرف در خانه‌ای لوکس زندگی می‌کند و فقط حجاب دارد. اینکه نشد زندگی دینی؟! اسم شخصیت‌هایی که تبهکارند، خسرو و فرزاد است و آنهایی که آدم‌های خوبی هستند علی و حسین. اصلا ممنوعیت هم دارد که این اسامی برای شخصیت منفی به‌کار برده شوند یا در فیلم و سریال‌های تلویزیونی یک خانم چادری هیچوقت خلافکار نیست.

شما معتقدید که این قوانین و بخشنامه‌ها ضربه می‌زند؟

 با این کارها به باور مردم لطمه می‌زنیم و به آنها می‌گوییم ریا‌کارشوید. البته تلویزیون هم آنقدرها مقصر نیست. این مشکل در جامعه هم وجود دارد. فردی می‌گفت در یکی از شبکه‌های ماهواره‌ای فلان برنامه را دیدم. من که نگاهش کردم، سریع حرفش را تغییر داد و گفت البته از ماهواره ندیدم؛ داخل تاکسی دیدم. باور کنید مهم‌ترین چیزی که به زندگی دینی ما آسیب می‌رساند،رنگ و ریاست است. عده‌ای از صبح که بیدار می‌شوند، فقط نقش بازی می‌کنند. نباید خودمان را از واقعیات جامعه دور کنیم. مردمی که ماهواره می‌بینند، روزه هم می‌گیرند. کسانی که ترانه‌های ناجور گوش می‌کنند، نماز هم می‌خوانند. وقتی یک آدم مذهبی سوار تاکسی می‌شود، راننده پخش ترانه را قطع می‌کند و رادیو قرآن می‌گذارد. فرد دیگری که سوار شد، آهنگ می‌گذارد. انگار یاد گرفته‌ایم که روزی چند نقش بازی کنیم. آنچه که به دین ما لطمه می‌زند، ریا‌کاری است.

آقای جمشیدی سلام
نظرتون درباره بدون نوبت در بانک کار انجام دادن چیست؟
نظرتون...
هیچی ولش کنید
صبح ها با کلمات بازی کنید...
:|
فقط خاستم بدانی خسته ایم از...

خب چه اتفاقی افتاده که به سمت ریاکاری کشیده شده‌ایم؟

علت اصلی این است که با ریاکاری و دروغ کارمان درست می‌شود. چند وقت پیش کارتونی دیدم که خیلی رویم تاثیرگذاشت. شهری بود که در آن همه سرگرم کار خودشان بودند؛ نانوایی، رانندگی و… . یک روز شخصی دستگاهی آورد که می‌توانست همبرگر درست کند.همه مردم راستگوی این سرزمین به‌نوبت می‌ایستادند و همبرگر می‌خریدند. یک روز یکی از مردم شهرگفت من دو همبرگر می‌خواهم. فروشنده گفت اگر دو همبرگر می‌خواهی، باید به مردم بگویی من یکی خوردم. همین موضوع باعث شد که همه مردم شهر دروغگو شوند و دیگر هیچکس سر کار خودش نبود. نه رفتگر سر کار خودش بود، نه پستچی و نه راننده. چنین تفکرهایی بنیان جامعه را به نابودی می‌کشاند.

راهکار خاصی هم برای بهبود این وضعیت دارید؟

مگر امسال، سال تولید ملی نیست؟ پس بیاییم حرف راست تولید کنیم. این موضوع بسیارمهمی است. به‌اندازه کافی دروغ گفته‌ایم. باید یاد بگیریم کار خودمان را درست انجام دهیم ودر کارخودمان کم‌فروشی نکنیم

به‌نظر شما با تولید برنامه‌هایی که محتوای آنها زندگی دینی است می‌توان این مشکل را حل کرد؟

بله، اما با یکی دو برنامه سبک زندگی دینی نمی‌شود کاری از پیش برد. باید به تولید انبوه برسیم. البته باید در این نوع برنامه‌سازی‌ها خیلی دقت کنیم و برنامه‌ای بسازیم که با سبک زندگی دینی جور دربیاید. فرضا ما در بیشتر سریال‌ها سرویس ناهار‌خوری داریم. وقتی یک روستایی این سریال را می‌بیند، فکر می‌کند حتما باید در جهیزیه دخترش میز ناهارخوری هم باشد. همین چیزها ضربه می‌زند.

اگر موافقید کمی هم درباره زندگی شخصی‌تان گفت‌وگو کنیم؛ فرزاد جمشیدیِ پدر و همسر.

خدا را شکر خانواده خوبی دارم. دو دختر دارم به نام‌های زهرا و مریم که به کارم علاقه دارند و بخش عمده‌ای از اوقات فراغت‌شان را فیلم دیدن پر کرده. هر دو دخترم اهل موسیقی هستند. زهرا پیانو می‌زند و مریم هم نوازنده سه‌تار است.

بسیاری از مذهبی‌های ما خیلی اهل موسیقی نیستند؛ آن هم از نوع مدرن! شما چطور این نمادها را در زندگی‌تان جای دادید؟

 یک‌سری از مسائل در تابلوی زندگی‌ما بوده که از این قاب برداشته شده‌اند. اینکه بخواهیم دوباره آنها را برگردانیم، باعث تعجب افراد می‌شود. پیانو، سه‌تار و اصلا موسیقی به زندگی من لطمه نزده و نمی‌زند. موسیقی در کلام و در ادبیات ما وجود دارد و جاری است؛ بنابراین چطور می‌خواهید این موسیقی را از زندگی حذف کنید؟! بدون تعارف بگویم؛دین مثل یک آینه، شکسته شده است. آن وقت هر کسی یک تکه را برداشته و فکر می‌کند زندگی‌اش را دینی کرده، در صورتی که این‌طور نیست. آینه کامل دین نزد ائمه معصوم‌(علیهم‌السلام) است. امام علی‌^(ع) می‌فرمایند فرزند زمان خود باشید. امروز دیگر نمی‌توانیم بگوییم ما با اینترنت کاری نداریم و نمی‌خواهیم. اگر بچه‌ من درخانه و زیر نظر من و مادرش این چیزها را نبیند، در جای دیگری می‌بیند.

در انجام فرائض دینی به بچه‌های اصرار و احیانا اجبار می‌کنید؟

 از پسر شهید تهرانی‌مقدم پرسیدند پدرتان بسیار مذهبی بودند. حتما به شما اصرار می‌کردند که نماز بخوان و این کار را بکن. ایشان در پاسخ گفتند روی پیشانی پدرم جای مهر بود ولی هیچوقت درباره دو موضوع به ما تذکر ندادند؛ یکی درس و دیگری نماز. این طرز رفتار بسیاربامعناست و نباید از کنار آن سرسری گذشت. من هم سعی می‌کنم در زندگی‌ام چنین رفتاری داشته باشم. هیچوقت به بچه‌هایم نگفته‌ام حتما باید نماز بخوانید؛ ولی سجاده در خانه پهن است. وقتی خودم نماز می‌خوانم و رفتار خوبی با بچه‌ها دارم، آنها هم ناخودآگاه این رفتار مرا یاد می‌گیرند. در همه کارها باید این‌طور باشد. وقتی والدین درست و دینی رفتار کنند، خانواده به‌سمت دینی شدن می‌رود. حضرت علی‌^(ع) می‌فرمایند مردم به مدیر خودشان بیشتر شبیه‌اند تا پدر خودشان. بنده مدیر این خانواده هستم و باید الگو باشم.

چقدر با همسرتان صمیمی هستید؟

 برای پاسخ به سوالتان داستانی را تعریف می‌کنم تا از عمق علاقه‌ام به همسرم آگاه شوید. شخصی از پیامبر^(ص) پرسید مردی در حالیکه روزه بود، همسرش را بوسیده. آیا گناه کرده؟ پیامبر^(ص) در پاسخ فرمودند گلی از گل‌های بهشت را بوسیده. بنابراین داشتن ارتباط عاشقانه با همسر، جزئی از دین‌ ماست. رابطه‌ام با خانم و دخترهایم بسیار صمیمی است. به‌خدا قسم تمام فرامین دینی را می‌شود در زندگی وارد کرد. این چیزهای دست و پا‌گیر را خودمان در زندگی وارد کرده‌ایم. پیامبر^(ص) فرمودند زن‌ها گل‌های لطیفی هستند که برای کارزار آفریده نشده‌اند.