تبیان، دستیار زندگی

لالایی» ترانه ی نخستین است.... اولین شعر ؛ اولین آواز... نخستین ملودی آرامبخش که در گوشمان خوانده می شود...
«لالایی» نخستین پیمان آهنگین و شاعرانه ای است که میانمادر و کودک بسته می شود. رشته ای است، نامریی که از لب های مادر تا گوشهای کودک می پوید و تاثیر جادویی آن خواب ژرف و آرامی است که کودک را فرامی گیرد.
رشته ای که حامل آرمان ها و آرزوهای صادقانه و بی وسواس مادر استو تکان های دمادم گاهواره بر آن رنگی از توازن و تکرار می زند. و اینآرزوها آنچنان بی تشویش و ساده بیان می شوند که ذهن شنونده در اینکه آنهاآرزو هستند یا واقعیت، بی تصمیم و سرگردان می ماند. انگار که مادر باتمامی قلبش می خواهد که بشود و می شود و حتا گاه خدا هم در برابر این شدندرمی ماند.





                        ((بر گرفته از تالار ادبیات انجمن های گفتگوی سل تی تی))

سوزنم شعاع خورشید و
نَخَم رشته ی بارون
از حریر صبح روشن
می دوزم پیرهن الوون
واسه تو بچه ی شیطون
لالالالا لالالالا
پیشونیت آینه ی روشن
دوتا چشمات،دو تا شمعدون
مثه مهتاب توی ایوون
دیگه چشمات و بخوابون
لالالالا لالالالا

لالا.. لالا، گُلم باشی، تو درمون دلم باشی،
بمونی مونسم باشی، بخوابی از سرم واشی
لالا.. لالا، گُل خشخاش، بابات رفته خدا همراش
لالا.. لالا، گُل پسته، بابات رفته کمر بسته
لالا.. لالا، گُل زیره، چرا خوابت نمی گیره؟
که مادر قربونت میره