تبیان، دستیار زندگی

اگر بارندگی زیاد باشد برای این باران بند بیاید نام هفت یا چهل كچل را بر كاغذ می‌نویسند و آن به بندی آویزان می‌كنند تا باد بخورد و باران قطع شود یا با خواندن دعا و نذورات مختلف از خداوند طلب آفتاب و در آمدن خورشید می‌كنند در روستای كرات كیاسر از توابع ساری، اگر باران ببارد و مانع فعالیت كشاورزی شود، زن‌های روستا به طور جمعی شعر زیر را می‌خوانند: باران كو، باران بی پایان كو، گندم كه زیر خاكه، از تشنگی هلاكه، یا سلیمان، روز آفتاب و شب باران در روستا ولویه كیاسر ساری هنگامی كه باران به مدت چند روز ادامه داشته باشد برای بند آمدن آن بچه‌های روستا قوطی‌های حلبی را به نخی می‌بندند و دو سر نخ را می‌گیرند و در كوچه‌های محل راه می‌روند و دسته جمعی شعر زیر را می‌خوانند: قوطی قوطی افتاب كن، یك مشت برنج تو آب كن، ما بچه‌های گرگیم، از سرمایی بَمِردیم، یا اقرا، یا كتاب فردا بشه آفتاب در روستای كلیج كلا دودانگه در هنگام بارش زیاد باران، بچه‌های محل لباس كهنه می‌پوشند و با جارو و گل و لای كوچه‌ها را به هم می‌زنند و میخ وانند بابروم بابروم، امروز آفتاب فردا آفتاب پیرا (پس فردا)آفتاب آنگاه افراد هر خانواده به بچه‌ها مواد غذایی و یا شیرینی می‌دهند.در روستای علی اباد منطقه سواد كوه، وقت بارش زیاد باران اهالی محل پارچه‌ای را از امامزاده شاهزاده حسین می‌ربایند پس از آفتابی شدن هوا آن پارچه را به اضافه پارچه دیگر به امامزاده پس می‌دهند.

گرفتگی ماه و خورشید را ظل (تاریكی) می‌نامند و معتقدند كه اژدهایی جلوی آن را گرفته است در این حالت برای رهایی و برطرف شدن تاریكی از ماه به پشت بام‌ها می‌روند بر ظرف مسی می‌كوبند و با تفنگی تیراندازی می‌كنند. علاوه بر اینها نماز ایات می‌خوانند و دعا می‌كنند.

در بیشتر نقاط شهری و روستایی مازندران رسم بر این است كه در دهمین روز تولد نوزاد عده‌ای از بستگان و آشنایان برای صرف ناهار دعوت شوند پس از صرف ناهار و چای و شیرینی مادر بزرگ و یا قابلهٔ كودك را در گهواره می‌بندند در بعضی مناطق اگر نوزاد فرزند اول باشداین وظیفه را مادر بزرگ طرف مادری به عهده می‌گیرد سپس مدعوین پولی به عنوان هدیه در گهواره طفل می‌گذارند.در بعضی از روستاهای شهرستان نور پس از خوابانیدن نوزاد در گهواره، بستگان طرف مادری نوزاد، روی گهواره گردو یا نبات می‌شكنند و یا گهواره را چند بار به شدت تكان می‌دهند این كار به این دلیل انجام می‌شود كه اگر در طول زندگی بین پدر و مادر نزاعی رخ داد گوش طفل به سر و صدا عادت كرده باشد.د

یكی از مراسم دوران كودكی مراسم دندان سری است كه هم‌زمان با ظاهر شدن اولین دندان‌های طفل برگزار می‌شود. در این مراسم مادر كودك شیر برنج یا آشی كه انواع حبوبات در آن وجود داشته باشد می‌پزند و كاسه‌ای از اش را به خانه فامیل‌ها و دوستان می‌دهد معمولا" رسم است كه افراد هنگام پس دادن كاسه، هدیه‌ای مانند جوراب، روسری یا پول در آن می‌گذارند. 

خواستگاری از دختر توسط اقوام نزدیك داماد صورت می‌گیرد. بعد از رضایت خانواده عروس فردای آن شب غذا و شیرینی تهیه دیده برای خانواده عروس می‌فرستند. برای مراسم اره گیرون یا همان بله برون به خانه عروس می‌روند و با دادن انگشتر به عروس در واقع او را برای پسر شان نشان می‌كنند. در همان شب بله برون میزان شیربها (زر) را نیز معین می‌كنند بعد از این مراسم دوران نامزدی آغاز می‌شود كه معمولا" از ۶ ماه تا ۲ سال طول می‌كشد.چند روز مانده به عروسی مقدمات آن را فراهم می‌سازند. به خرید می‌روند و برای عروس داماد پیراهن، پارچه، و وسایل دیگر می‌خرند. برای دعوت كردن مردم به عروسی زنی را به عنوان خبر گیر به خانه‌های مردم می‌فرستند تا همگی را برای عروسی دعوت نماید. یك روز قبل از جشن از خانه داماد تمام مخارج جشن عروسی از قبیل برنج، مرغ، گوشت، روغن به نام خرج بار، را بار اسب می‌كنند و همراه چند گوسفند پای كوبان به خانه عروس می‌فرستند مردم نیز كمك‌هایی به نام سوری در مجمع‌های مسی گذاشته و روی ان را با پارچه‌های رنگی می‌پوشانند و آن را بر سر گرفته به خانه داماد می‌برند. شب قبل از عروسی ( حنابندان ) می‌گیرند. صبح روز حنابندان، عروس و داماد جداگانه با جشن و پای كوبی به حمام می‌روند دلاك در حمام به عروس و داماد شربت و شیرینی می‌دهد و اسپند دود می‌كند. سپس عروس و داماد جداگانه سوار بر اسب، همراه دوستان به خانه می‌روند. شب حنابندان عروس و داماد جداگانه در خانه خود، مراسم حنابندان را انجام می‌دهند در خانه عروس، خواهر یا یكی از دوستان عروس حنا در دست عروس می‌گذارد و در خانه داماد نیز دوستان داماد در دست او حنا می‌گذارند.روز عروسی وعقدكنان خانواده عروس و داماد جداگانهمیهمانان ناهار می‌دهند. بعد از ظهر عروسی داماد به همراه فامیل و دوستان برای آوردن عروس به طرف خانه عروس راه می‌افتد داماد از قبل اسبی را تزیین می‌كند تا عروس را روی آن بنشاند وقتی به خانه عروس رسیدند خانواده عروس با نقل و شیرینی و دود كردن اسپند به استقبال آنها می‌رود پدر یا برادر عروس، نانی را به كمر عروس با شال سفید یا سبز می‌نشانند به این نیت كه اولین فرزندشان پسر باشد و پیر بچه دیگری آیینه به دست جلوی اسب عروس راه می‌افتد. در بین راه دوستان داماد با پای كوبی و تیر اندازی، در شادمانی سهیم می‌شوند گاهی نیز با گذاشتن مسابقه اسب دوانی بر عروسی می‌افزایند.وقتی كه به در خانه داماد رسیدند داماد از اسب پیاده نارنج، انار، یا سیبی، را در دست می‌گیرد و به سمت عروس پرت می‌كند عروس باید آن را بگیرد و سپس آن را با هم بخورند. عروس ابتدا وارد خانه نمی‌شود مگر اینكه پدر داماد سكه‌ای یك راس گاو و یا زمینی را به عنوان رونما یا پاناز به عروس بدهد. وقتی عروس وارد حیاط خانه شد مادر و خواهرهای داماد اسپند دود می‌كنند و نقل و نبات و شیرینی به همراهان می‌دهند تمام مهمانان شام را در خانه داماد می‌خورند وپس از خوردن شام آنجا را ترك می‌كنند تنها زنی به نام ( عروس مار ) همراه عروس می‌ماند. صبح روز بعد از عروسی عروس باید صبحانه را آماده كند و به خانواده داماد بدهد. خانواده داماد نیز لباس، پول، پارچه‌ای را به عنوان خلعت به عروس می‌دهند سه روز بعد از عروسی، عروس و داماد به عنوان سلام به مادرزن، به خانه عروس می‌روند كه به آن زن مار سلام می‌گویند. جهاز عروس را یك روز قبل از عروسی به خانه داماد می‌برند.                                 د

دام دارهای منطقه عقیده دارند افراد ناپاك نباید وارد گله گوسفند بز شوند زیرا گوسفند از رمه موسی است. به همین دلیل نیز زن‌ها حق دوشیدن شیر گوسفندان را ندارند زیرا ممكن ناپاك باشند از این رو دوشیدن شیر گوسفند و بز وظیفه مردان و دوشیدن شیر گاو بر عهده زن‌ها است. عقیده بر این است كه باید وقت خشكسالی و یا روزی كه گوسفند به طور رایگان بین اهالی محل توزیع شود. این شیر در منطقه «بلده» نور به «حلوی شیر» معروف است. در گذشته كه دام دارها پس از پایان فصل سرما به طرف كوه می‌آمدند در روستای «هفت تن» لاریجان آمل عقیده بر این بود كه گوسفند را باید داخل امامزاده «هفت تن» بدوشند و شیر تولیدی را به متولی امامزاده بدهند.