تبیان، دستیار زندگی

شعر، سروده یا چامه یکی از کهن‌ترین گونه‌های ادبی و شاخه‌ای از هنر می‌باشد. شعر یک گونهٔ ادبی است که در آن از زیبایی‌های سطح و فرم زبان، بیان هنری احساسات و تکنیک‌های خاص بهره گرفته می‌شود. به سرایندهٔ شعر شاعر یا چامه‌سرا گویند.

آثار ادبی را به دو دستهٔ اصلی نثر و شعر تقسیم می‌کنند که معمولاً از جهت خوانش، زبان و تکنیک‌ها توسط مخاطب قابل بازشناسی هستند.

سبک‌های شعر کهن فارسی

• سبک هندی


• سبک خراسانی


• سبک عراقی


• سبک بازگشت

گونه‌ها و جریان‌ها در شعر کهن فارسی

• حماسه


• تصوف و شعر عرفانی


• تغزل


• شعر معناگرا

شعر نو فارسی

این سروده‌ها را بعلت آزادی در رعایت معیارهای شعر سنتی شعر آزاد نیز می‌نامند و چنانچه شعر نو از هرگونه معیار و ساختار شعر سنتی بی قید باشد آنرا شعر بی وزن می‌نامند. نمونه بارز شعر آزاد اشعار نوپدید در عصر مشروطیت به بعد است و نمونه معاصرتر آن اشعار علی اسفندیاری مسمی به نیمایوشیج است. نمونه اشعار بی وزن را می‌توان اشعار احمد شاملو نامید.

در یک تقسیم بندی علمی شعر نو دو دسته اصلی دارد: شعر آزاد و شعر بی وزن.