عزیزان دلم
در این مبحث از پرواز می گوییم
از پرنده
سروده هایی را می آوریم که از پرواز و پرنده نامی آورده شده
و می نویسیم و می خوانیمش تا طراوت پرواز را درک کنیم.

پر میکشم از پنجره ی خواب تو تا تو
هر شب من و دیدار،در این پنجره با تو
* * *
از خستگی روز همین خواب پر از راز
کافیست مرا،ای همه خواسته ها تو
* * *
دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم
من یکسره آتش،همه ذرات هوا تو
* * *
پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم
ای هرچه صدا،هرچه صدا،هرچه صدا-تو
* * *
آزادگی و شیفتگی مرز ندارد
حتی شده ای از خودت آزاد و رها تو
* * *
یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟
دیگر نه و هرگز نه،که یا مرگ که یا تو
* * *
وقتی همه جا از غزل من سخنی هست
یعنی همه جا-تو،همه جا-تو،همه جا-تو
* * *
پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟
تا شرح دهم،از همه ی خلق چرا تو

دفتر خاطره‌هامون پر شده از غم و حسرت

چند صفحه حرف نگفته، چند صفحه ماتم غربت

تا به كی گوشه نشستن، عكس فردا رو كشیدن

تا به كی رفتن و رفتن، اما هیچ جا نرسیدن

یا كه موندن پشت دیوار و یه توجیه

اینه بن بست، بسه رفتن

مثل اون پرنده‌ای كه تو قفس فكر فراره

        ولی وقتی می‌ره بیرون، نمی‌دونه كی رو داره

تو هم یه اسیری اما، اسیر قلبت و نقشت

            نقشی كه خودت نوشتی، ولی دنیا نمی‌ذاره

بیا این نقش رو رها كن، فكر تازه‌ای بنا كن

بگذر از حرف نگفته، بگذر از غم غریبی

به جای حسرت روزهای گذشته

            یا شمردن سرانگشتی قاب‌های شكسته

به ستاره‌ها نگاه كن، به طلوع گرم خورشید

به حضور ماه و مهتاب، به طراوت شقایق

            كه یه فردای دیگه، تو دفتر خاطره‌هامون بمونه

                            چند صفحه حرفای تازه، چند تا شاخه گل پونه

علی ناصری

وقتی خدا برای  ما دستی تكان دهد

چشاتو وا نکن اینجا ، هیچ چی دیدن نداره
صدای ِ سکوت ِ لحظه ها ، شنیدن نـداره
توی آسمونی که کرکسا پرواز می‌کنن
دیگه هیچ شاپرکی ، حس ِ پریدن نداره
دستای نجیب ِ باغچه ، خیلی وقته خالیه
… از تو گلدون ، گلای کاغذی چیدن نداره
بذا باد بیاد ، تموم ِ دنیا زیر و رو بشه
قلبای آهنی که ، دیگه تپیدن نداره
خیلی وقته ، قصه ی اسب ِ سفید ، کهنه شده
وقتی که آخر ِ جاده‌ها رسیدن نداره
نقض ِ قانون ِ آدم‌بزرگا جـُرمه ، عزیزم
چشاتو وا نکن ، اینجا هیچ چی دیدن نداره

این قلم، این کاغذ

خانه ام بی آتش ، دست هایم بی حس و نگاهم نگران ...

می توانی تو بیا ، سر این قصه بگیر و بنویس

این قلم، این کاغذ ، این همه مورد خوب !!!

راستش می دانی ، طاقت کاغذ من طاق شده،

پیکر نازک تنها قلمم ، زیر آوار دروغ خرد شده !!!

می توانی تو بیا ، سر این قصه بگیر و بنویس ...

می توانی تو از این وحشی طوفان بنویس،

طاقتش را داری که ببینی هر روز ، زیر رگبار نگاهی هرزه

صد شقایق زخمی و هزاران نیلوفر بی صدا می میرند؟!!!

اگر این گونه ای آری بنویس ، من دگر خسته شدم ...

باز تا کی به دروغ بنویسم: " آری می شود زیبا دید ! می شود آبی ماند!!!"

گل پرپر شده را زیبایی است؟! رنگ نیرنگ آبی است؟!

می توانی تو بیا ، این قلم این کاغذ ...

بنشین گوشه ی دنجی و از این شب بنویس !!

قسمت می دهم اما به قلم ، آنچه می بینی و دیدم بنویس

از خدا ، از قفس خالی عشق ، از چراگاه هوس ، از خیانت ، از شرک ، از شهامت بنویس !!!

بنویس از کمر بید شکسته ، آری از سکوت شب و یک پنجره ی ساکت و بسته ،

از من ، « آن که این گونه به امید سبب ساز نشسته» ، از خود ...

هر چه می خواهی از این صحنه به تصویر بکش:

«صحه ی پیچش یک پیچک زشت دور دیوار صدا ...»

حمله ی خفاشان ، مردن گنجشکان !!!

جرأتش را داری که ببینی قلمت می شکند؟ کاغذت می سوزد؟!

طاقتش را داری که ببینی و نگویی از حق؟!

گفتن واژه ی حق سنگین است

من دگر خسته شدم می توانی تو بیا،