تبیان، دستیار زندگی

تو جبهه یه سری بازی های جذاب هم بین رزمنده ها رایج بوده كه من تعدادی از اون ها رو براتون معرفی می كنم .

فكر می كنم براتون جالب باشه

یا علی مدد

مصاحبه

سرگرمی‌های اوقات بی‌کاری داخل سوله و سنگرها این بود که یکی در نقش خبرنگار با دیگران گفت و گو می‌کرد، با این تفاوت که وقتی از کسی سوالی پرسیده می‌شد، بغل دستی او جواب می‌داد و در صورتی که او از عهده این این کار به درستی بر نمی‌آمد و اشتباهی از او سر می‌زد، تنبیه می‌شد و جریمه او گفتن یک حدیث از معصوم بود.

فوتبال

روایت اول
برای بازی فوتبال یک تیم ایرانی می‌شدیم، و یک تیم عراقی، به محض اینکه دروازه دشمن گلباران می‌شد، همه با الله اکبر تشویق می‌شدند و به وجد و هیجان می‌آمدند. در ضمن بازی نیروهای عراقی ( فرضی) را مسخره می‌کردیم و به عربی شکسته بسته به آنها متلک می‌گفتیم. اما وقتی عراقیها به ما گل می‌زدند همه عصبانی می‌شدند، یکی می‌گفت: « دروازه را از جلوی چشم من بردار، تا با توپ زیر و روش نکردم » و از این حرفها. گاهی آنقدر قضیه را جدی می‌گرفتیم که امر به خودمان هم مشتبه می‌شد، که نکند ما واقعا جزو نیروهای بعثی هستیم؟

روایت دوم
در شرایط عادی‌تر مسابقات بین گردانی برگزار می‌شد یا تیمهای محلی شهرستانها به مصاف هم می‌رفتند و به برندگان یک پوکه تانک هدیه می‌دادیم. این بازیها زیرآتش بارهای دشمن هم انجام می‌شد که شور و حال آن چندان بود. بازیهای عادی گاهی در میهمانی شام به پا می‌شد و چه مصیبتی بود اگر میزبان بازی را می‌باخت شام را دیگر باید در خواب می‌دیدم.

روایت سوم
وقتی بنا به هر دلیلی زمین بازی یا توپ و کفشی در اختیار نداشتیم یا در فاصله‌ای از خط بودم که امکان هیچگونه تحرک و فعل و انفعالی نبود و کمترین سر و صدایی باعث لو رفتن موقعیت می‌شد، با بچه‌هایی که آلوده فوتبال بودند، بی‌صدا بازی می‌کردیم. فوتبال بدون توپ و دروازه ( مثل پانتومیم)، هرکدام در جای خود بازی را با حالات و حرکات مخصوص نمایش می‌دادیم، که واقعا دیدنی بود.

روایت چهارم
توپ بازی ما بعضی اوقات چیزی جز پارچه‌های مندرس و لباسهای کهنه‌ای که با طناب به هم پیچیده شده بود، نبود. حتی وقتی توپ پلاستیکی داشتیم درون آن پر از همین قماش‌ها بود، مواقعی حتی همین هم نبود و مجبور بودیم کفشهای لت و پار را ببندیم و آن ببندیم زیر پا. بماند که چند دفعه در حین بازی اجزای این توپها از هم جدا می‌شوند و همه چیز در آن گرما گرم نبرد به هم می‌ریخت.

روایت پنجم
پشت خاکریز، فوتبال بازی می‌کردیم. بیشتر نوعی تفرج و سرگرمی بود تا مسابقه، موقع بازی به کسانی که خوب می‌درخشیدند و درست و حسابی بازی می‌کردند، نسبت شهید می دادیم، مثل شهید اول، شهید دوم، شهید سوم. جالب اینکه اغلب هم درست از آب در می‌آمد و اگر عملیاتی در پیش بود، بدون شک سهمیه‌ای هم از شهدا به آنها اختصاص داشت.

مشاعره

مشاعره از سرگرمیهای رایج جبهه بود که به چند شکل صورت می‌گرفت. نوع اول همان روش معمول در شهر بود. یکی شعر می‌گفت، دیگری نیز باید در جوابش شعری می‌گفت که با حرف آخر شعر حریف شروع بشود.

نوع دوم هم آیه به آیه قرآن بود، با همان مبنای مشاعره، یعنی شروع کردن آیه‌ای از قرآن از یک سو و پاسخ آن با آیه‌ای که حرف اول آن حرف آخر آیه قرائت شده باشد.

البته امکان اینکه بعضی به قرآن مراجعه کنند و بر محفوظات اشخاص تکیه و تاکید نباشد، وجود داشت.

نوع دیگر طرح حدیث به حدیث بود و در شرایط عمومی تر و غیر حرفه‌ای تر تلفیقی از هر سه ( شعر، آیه، حدیث). به این معنی که الزام شعر به شعر یا آیه به آیه و حدیث به حدیث به عنوان پیش شرط برداشته می‌شد و افراد می‌توانستند شعر را  به آیه و آیه را به حدیث جواب بدهند. کسی که به هیچ نحو نمی‌توانست جوابی به این طریق فراهم کند، از بازی کنار می‌رفت و به این ترتیب حلقه تنگ تر می‌شد و تخصصی‌تر.

پنج خصلت صدام

دور هم می‌نشستیم و از خودمان حرف در می‌آوردیم. ‌گفتم:« بچه‌ها بیائید، هرکدام پنج خصلت صدام را بشماریم که با حرف "ت" شروع می‌شود.»
یکی می‌گفت:« "ت" مثل ترسو؟»، دیگری می‌گفت:« "ت" مثل تن پرور» و به همین ترتیب هرکس هرچه دل تنگش می‌خواست نثار صدام بی‌نوا می‌کرد.

جای یک قطعه

موقع بیکاری بعضی اوقات به باز و بسته کردن اسلحه می‌پرداختم. خوب که دل و جگرش را می‌ریختم بیرون، شیطانی‌مان گل می‌کرد. به یکی که از بقیه ساده‌تر بود، می‌گفتم: آنجا را می‌بینی؟ و او به محض اینکه رویش را بر می‌گرداند، یک قطعه از اسلحه‌اش را بر می‌داشتم و از او می‌خواستم جای آنرا در اسلحه‌اش نشان بدهد. گاهی هم در باز و بسته کردنش سلاح و سرعت عمل داشتن مسابقه می‌گذاشتیم. جایزه کسی که مقام اول را کسب می‌کرد، شورت مامان دوزی بود که به راحتی سه نفر در آن جا می‌شدند.

عموزنجیرباف

تفاوت بازی عمو زنجیر باف با آنچه در پشت جبهه و شهر و روستاها رایج است، در مضمون و محتوای آن است اینکه در پاسخ عمو زنجیر باف، زنجیر منو بافتی، به جای بابا اومده، گفته می‌شد، "امام اومده" و در جواب چی چی آورده، به جای نخود و کشمش، همه با هم پاسخ می‌دادند "استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی" و به همین ترتیب بقیه قسمتهای گفت‌وگو تا آخر بازی تغییر می‌کرد.

شطرنج

روایت اول:
بعد از اینکه حضرت امام(ره) شطرنج بدون برد و باخت را جایز شمردند، ما در جبهه هر وقت فرصت می‌کردیم، با بچه‌ها شطرنج می‌زدیم. با کاغذ و مقوا، صفحه  شطرنج را به همان صورت سیاه و سفید می‌کشیدیم. به جای مهره سرباز از پوکه کلاش ( کلاشینکف) و به جای فیل از پوکه تیربار بکتا و به جای قلعه از پوکه ژ-سه( اگر داشتیم) و به جای اسب از پوکه دوسکا، به جای وزیر از پوکه ضدهوایی ٥٧ میلی متری، به جای شاه از پوکه ضدهوایی تک لول استفاده می‌کردیم.

حالا صفحه این شطرنج را با اقلام ذکر شده در نظر بگیرید!

شطرنج در جبهه دو نفره نبود، اغلب سه چهارنفره یا بیشتر بود. بعضی چفیه( کفیه)، دستمال مربع شکل نخی را صفحه شطرنج می‌کردند. به این ترتیب که تعدادی از مربع‌های آن را در برابر صفحه شطرنج می‌کردند و تعدادی از مربع‌های آن را برابر صفحه شطرنج واقعی سیاه می‌کردند.

روایت دوم:
در جبهه با چاشنی مین ام -١٤ و یونولیت برای خودمان شطرنج می ساختیم و هر وقت امکان داشت، بازی می‌کردیم. تیر رسام ژ- سه شاه ما بود و تیر مشقی ژ- سه  حکم وزیر داشت و بقیه مهره‌ها از تیرهای عادی یا دوشکا تهیه می‌شد.

سلام . خیلی جالبه

ممنون از شما