تبیان، دستیار زندگی

صبح امروز 4 متجاوز به عنف ، در تهران به دار مجازات آویخته شدند. یکی از مجرمان مرد جوانی بود که سه سال قبل یک شب در حوالی میدان آزادی یک دختر دانشجو را با تهدید چاقو وحشیانه مورد تجاوز قرار داده بود اما به دلیل باقی ماندن تلفن همراهش در صحنه وقوع جرم مأموران پلیس موفق شدند او را دستگیر کنند.
 
در پرونده دیگر فردی در تیرماه سال 87 خود را به عنوان یکی از دوستان شوهر یک زن معرفی کرده و به بهانه دادن یک بسته از سوی شوهرش به او در خانه‌اش تجاوز کرده است.
 
همچنین در پرونده سوم مرد جوانی در پوشش مسافربر اقدام به سوار کردن زنان جوان کرده و سپس با تغییر مسیر در محلی خلوت به آنها تجاوز کرده است. جبار سینگ یا همان احسان متهم دیگری است که در سال 85 پسر جوان 17 ساله‌ای را مورد تجاوز قرار داده و از اشرار سابقه دار بوده است.

در این که این افراد باید مجازات می شدند تردیدی نیست ، چه آن که عدم برخورد جدی با کسانی که متعرض ناموس مردم می شوند ، موجب گسترش ناامنی در جامعه می شود و از این رو ، اصل دستگیری مجرمان توسط نیروی انتظامی و مجازاتشان به حکم قوه قضاییه ، جای قدردانی دارد.

با این حال ، از کنار نکاتی چند نمی توان به راحتی گذشت:

1 - درست است که این افراد قطعاً و بلاشک مجرم هستند و قربانیانی مظلوم داشته اند ، اما از دیدگاهی عمیق تر ، خود اینان نیز قربانی اند (البته این سخن به معنای مظلوم نمایی نسبت به این متجاوزان نیست و بحث فراتر از چند فرد خاص است.)

همیشه در هر جامعه ای افرادی وجود دارند به که برغم برخورداری از امکانات مادی و معنوی ، دست به جرم می زنند و از این رو ، وجود سارقانی که تمکن مالی هم دارند یا وجود متجاوزان به عنفی که دارای همسر هستند ، دور از ذهن نیست. اما گذشته از این واقعیت غیرفراگیر ، آنچه عمومیت دارد این است که بخش عمده ای از مجرمان ، محصولات ناخودآگاه جامعه و کاستی های آن هستند.

نقل است که روزی جوانی را به اتهام "خودارضایی" نزد حضرت علی علیه السلام آوردند ، امام دستور دادند برای تنبیه وی ، با ترکه ای چند ضربه بر دستان او بزنند و سپس از محل بیت المال ، هزینه ازدواج او را بپردازند تا دیگر نیازی به این کارها نداشته باشد.

در واقع ، مشی حکومتی امام علی علیه السلام ، صرفاً بر برخورد و تنبیه استوار نبود بلکه ناظر به رفع نیازهای مردم بود کما این که وقتی پیرمردی را دیدند که گدایی می کند ، فرمودند: او جوانی اش را برای جامعه کار کرده و باید در این سن و سال از بیت المال مستمری بگیرد (حقوق بازنشستگی)... و چنین هم شد.

واقعیت این است که بسیاری از بزهکارانی که دست در جیب مردم می کنند یا مرتکب جرائم جنسی می شوند ، "نیازهای پاسخ داده نشده" دارند و این، وظیفه حکومت است که با کارآمدی ، اوضاع اقتصادی و اجتماعی را به سمت تأمین نیازهای مادی و معنوی مردم مدیریت کند و از جمله پاسخی در خور و غیرشعاری به نیاز مفرط جنسی جامعه جوان ایرانی بدهد.

البته این بدان معنا نیست که هر کس نیاز جنسی داشته باشد ، لابد دست به جرم جنسی می زند؛ ولی باید توجه داشت که میزان رواداری افراد متفاوت است و بسترهای ناسالم اجتماعی ، زمینه ساز جرائمی مانند آنچه در سطور آغازین گذشت ، می شوند.

- ابتدا این بخش از گزارش خبرگزاری مهر درباره اعدام های امروز را بخوانید:
  « ساعت 4 بامداد است و باران شدیدی در حال بارش است. خیابانهای منتهی به چهار راه میثم واقع در خیابان شهید محلاتی تهران پر از خودروهای پلیس است و مردم از محله های اطراف برای دیدن مراسم اعدام خود را به محل اجرای حکم می رسانند.

هر چه به محل اجرای حکم نزدیکتر می شویم تراکم جمعیت بیشتر می شود. جوانان و نوجوانان بیشترین تماشاچیان مراسم اعدام را تشکیل می دهند. از یکی از اهالی محل سوال کردم آیا می دانید چه کسانی امروز اعدام می شوند گفت: از شب گذشته که داربستهایی را نصب کردند و پلاکاردی بزرگ که روی آن نوشته شده بود مراسم اعدام  چهار متجاوز به عنف و اراذل و اوباش نصب شد این خبر مثل بمب در محل پیچید و همه برای هم پیامک می زدند.

وی افزود: من خانه ام درست مقابل جایگاه مراسم اعدام است و به جرات می توانم بگویم بیش از صد نفر از ساعت 10 شب در این مکان تجمع کرده اند و همینطور که می بینید الان ساعت 4 صبح است و حدود سه هزار نفر جمعیت آمده است. »

در این باره چند نکته قابل تأمل است:

الف - این سؤالی است که جامعه شناسان باید با دغدغه و نگرانی به آن پاسخ دهند: دلیل این همه اشتیاق عمومی برای دیدن صحنه اعدام در جامعه ما چیست؟ این اولین بار نیست که مردم - چه در تهران و چه در شهرستان ها - چنان با ذوق و شوق به سوی مراسم اعدام می شتابند که گویا قرار است در آنجا پول و سکه بین شان توزیع کنند!

واقعاً دیدن مرگ چند نفر مجرم ، این قدر جذابیت دارد که مردم از نیمه های شب یا در ساعت 4 بامداد زیر بارش باران هم که شده ، از خواب و استراحشان می زنند و ساعت ها سر پا می مانند تا به تماشای جان کندن چند نفر مجرم بپردازند و فیلم و عکس بگیرند؟! خیلی ها هم هم برای این که حتی یک لحظه از این "مستند" را از دست ندهند ، از در و دیوار و تیر برق بالا می روند.

بررسی چرایی این "اشتیاق" در کنار مؤلفه هایی مانند عصبی بودن درصد قابل ملاحظه ای از مردم و افزایش خشونت ورزی در جامعه می تواند نتایج هشدار آمیزی به همراه داشته باشد.
به نظر نمی رسد در یک جامعه سالم ، این همه اشتیاق وصف ناپذیر برای دیدن صحنه اعدام وجود داشته باشد.

ب - هم اکنون در همه دنیا و از جمله در ایران رایج است که اگر فیلمی دارای صحنه های خشونت بار باشد ، در ابتدای فیلم به خانواده ها هشدار داده می شود که این اثر برای افراد زیر 13 سال یا زیر 16 سال مناسب نیست زیرا دیدن صحنه های خشن در روحیه کودکان و نوجوانان ، آثار روحی منفی فراوانی دارد و می تواند به ترسو و یا برعکس به خشن شدن آنها بینجامد.

وقتی در خصوص فیلم ها چنین تمهیداتی وجود دارد ، باید به طریق اولی در خصوص صحنه های زنده و واقعی نیز این ملاحظات جدی گرفته شود.
واقعاً چه معنایی دارد پدری دختر 5 ساله یا پسر نوجوانش را با خود به مراسم اعدام ببرد و در راه هم از دستفروشان برایشان بستنی بخرد و آنها را وادار به تماشای لحظات رقت انگیز و دردناک دست و پا زدن اعدامی ها بر فراز چوبه دار بنماید؟!

اگر قرار است بنا به مصالحی ، برخی اعدام ها در ملأ عام صورت گیرد ، باید به خانواده ها درباره عواقب روحی دیدن چنین صحنه هایی توسط کودکان و نوجوانان هشدار داده شود.
به علاوه اگر پدر و مادری از سر نادانی یا وظیفه نشناسی فرزندان خود را به این قبیل مراسم ببرند ، پلیس باید موظف شود که آنها را از محل اجرای حکم دور کند چه آن که این کودکان گناهی نکرده اند که بابت آن گناه ، زجر تماشای صحنه های مرگ را ببینند و تا آخر عمر با این صحنه ها - که فراموش هم نمی شوند - درگیر باشند.
حراست از فرزندان ایران ، وظیفه ای مهم تر از اعدام مجرمان است.

 به نظر من با متجاوز به انف باید بدتر از اینها رفتار کرد وقتی به زن مردم رحم نمیکنن و جلوی چشم شوهرش....

واقعا چطور مردم دلشون میاد این صحنه ها رو با اشتیاق نگاه می کنن.....من که اصلا طاقت دیدن این صحنه ها رو ندارم....

!؟!
چه ربطی داشت به اجرای حکم؟
مسئله اینجا رفتار مردم هست که هر جایی چیزی شد با ذوق بایستند نگاه کنند!!
شایدهم از جد و آباد به ارث رسیده
آنها پای اعدام خیلی ها ایستادند از روحانی های بزرگ گرفته تا پست ترین افراد
حال هم این نوادگانشان

اعدام ببینید ، لذت ببرید!

ظهیرالدینی، محمود - فرض کنیم من عکاس نیستم، ازعکاسی هم چیزی نمی دانم و برای اولین بار صفحه عکس خبرگزاری یا وب سایت یک روزنامه را بازمیکنم و عکس جرثقیل هایی که از هرکدام یکنفر اعدام شده است ، می بینم.

(البته تاثیرهنری عکسی که ضد نور عکاسی شده و نور خورشید را از بین پاهای یکی از ماموران یامتهمان در کادر جای داده در ضمیر ناخودآگاه نقشی می آفریند که متوجه نمی شوم چرا باید این عکس اینقدر دلنشین! باشد) بدین ترتیب نتایج زیر برایم متصور است.

1- بدکاران به سزای اعمال خود رسیدند

2-عده دیگری که همین راه را می روند با دیدن این عکس ها متنبه می شوند

3- کج سلیقگی مدیران رسانه ای در اولین ساعات  یک روز تعطیل تابستانی (البته هنگام نوشتن این مطلب چهار روز است که این عکس تغییر نکرده و همچنان عکس اول این رسانه است)

4- نکند من به اشتباه یک سایت ضد انقلاب را باز کردم که سیاه نمایی کرده است

ثبت صحنه های اعدام در کار عکاسی خبری علی رغم رنجش روحی برای عکاس، نوعی حس رضایت و احساس  موفقیت  در ثبت واقعه ای مهم را به همراه  دارد.

حضور در صحنه های مهم خبری آرزوی هر عکاس خبری در جهان است و بدون شک ارایه عکس از هر لحظه ای که ثبت کرده تنها  دلیل به جان خریدن خطرات این کار است.

برای نمونه عکس هایی که از جنگ بین کشورهای  دنیا در طول تاریخ گرفته شده تاثیر به سزایی در زمینه های مختلف داشته و در بسیاری موارد از تحریف تاریخ جلوگیری کرده است؛ یا عکس هایی از اتفاقات سال 88 که به دلیل عدم اجازه فعالیت قانونی به عکاسان خبری از مسیر های غیر مجاز به رسانه های خارج از کشور ارسال شد، در مواردی به اغراق و یا تحریف واقعیت انجامید .این دو برش است از عکاسی خبری

انتشار عکس هایی با متنی کوتاه و غیرموثر در کنار داده های بصری مخرب مصداق مشخص دمیدن سرنا از سر گشاد آن است که به مدریت رسانه برمی گردد. گردن آویزبودن تعدادی از آدم ها، نگاه های خشمگین حاضرین ، گریه و روی گرداندن زنانی که از سر کنجکاوی، صحنه را برای تماشا انتخاب کرده بودند ، نگاه معصومانه کودکی که بغض آلود و وهم زده به صحنه اعدام نگاه میکند وتصاویر احساسی آمیخته با ذوق عکاس، صرف نظر از محتوای خبر و علت اعدام، در یک جمع بندی دل هر بیننده ای را به رحم می آورد

 انتخاب این عکس ها به عمد یا اشتباه  انسان را دچار شک می کند که این پروسه و مجموعه عکس چه هدفی را دنبال میکند

اگر بخواهیم به اخبار روزهای گذشته استناد کنیم بسیار روشن است که خبر این واقعه تاثیر جداگانه اش را گذشته و از ابتدا هم، خبر در کنار عکس ها نبوده و از این پس هم نخواهد بود . در مسیردیگری، عکس  به تنهایی در محیط وب می ماند و در گوشه گوشه جهان ذیل نام ایران بازیابی شده و مخاطبان بدون توجه به شرح مختصر کنار عکس، آن هم به زبان فارسی، با استفاده از زبان مشترک رسانه  "عکس" آن جلوه های بصری را به شکلی دریافت می کنند که شرح آن رفت.

این تصمیم فراتر از خواست عکاس است و دراین وضعیت با نگاه بد بینانه اگر فرض کنیم هدف از انتشارهمین بوده ، این سوال پیش می آید که مدیران رسانه چه مسولیتی درقبال امنیت و سلامت روانی جامعه دارند و از ترویج این صحنه ها در فضای اینترنت چه هدفی را دنبال می کنند

ذکر این نکته لازم است که قشر متجاوز و قاچاقچی قطعا مخاطب این رسانه ها نیستند تا عبرت بگیرند.