در واژه های تـو
خاصیـتـــی بود :
از جنـس ِ نـاب ِ صـداقـت ؛
صـاف و زُلال چــو شـبـنـم ؛
پـاک و نجـیـب چـو مـریـم .
وقـتی که آمـدی
من ، می شِناختـمـت اِنـگــار !
چـون سـایـه ای که سـالـهـا
هـمـراه بـا مـن است .
وقتی تو آمـدی
بــر آسـمـان ِ مــِه گرفـتـه ی تـنـهـایـی م
نـقـش ِ سـتــاره کـشـیــدم ،
خـود ، نیــز بـاور نـداشـتـم ؛
ایـنـگـونـه پــُر شـتـاب
انبوه ِ بیقراری ِ خود را !
شـاید حضور ِ دل انگیزَت
کـهـنـه حدیـث ِ نـیـم ِ گـمـشـده ام بود .
...
ای از ســُلالــه ی بــاران !
نام ِ تو را هـمـاره
با نم نم ِ مطـهـر ِ بـاران
بر بـرگهـای ِ خوش نـگـاره ی پــاییـزی
خواهـم نـوشــت .
...
بـا یــاد ِ تـو
سـرشــارم از بهــانــه ی پــرواز ؛
لـبـریــزم از لـطـافـت ِ حـسـی خوب ؛
حـسـی غـریـب و پـــر از راز ؛
حـسـی که از کـلام ِ نـخسـتـیـن
بـی قصـد و بـی اراده
بـا بــاوری لطـیـف ، عـجـیـن بود .
زودآشـنـــای ِ خوب و صمـیـمـی !
بس ، دیــر آمدی ... امّــــا ؛
پـیــدایـش ِ تـو :
پـاداش ِ ســال هــــای درازی ؛
ازِ تـلـخـکـامـی ِ تـنـهـایـی بود
احساس می کنم
تـو هـدیـه ی بزرگ ِ خـدایــی .
مهـراگین
