تبیان، دستیار زندگی

سلام

تو این تاپیک اشعار مهدی سهیلی رو قرار میدم

امیدوارم که خوشتون بیاد

من که خودم اشعارش رو خیلی دوست دارم

شگفتا
هزاران آفرین بر تو دلارامی دل انگیزی
قیامت قامتی داری چه بنشینی چه برخیزی
سراپا گلبنی جانا مگر باغ همزادی
گل اندامی گل آمیزی گلاب افشان و
گلبیزی
ز دلها آفرین خیزد چو چشمت را بگردانی
شوند آینه ها حیران چو زلفت را به رخ ریزی
بهاران سر انگشت هزاران غنچه رویاند
اگر بر شاخه ی خشكی چو برگ گل بیاویزی
نسیم زلف جانبخشت درختان را به رقص آرد
تو پیك نو بهارانی مسیح فصل پاییزی
كند بلبل غزلخوانی اگر گیسو
برافشانی
گلاب افشان شود شبنم اگر با گل در آمیزی
میان غنچهها منشین كهترسم گل به رشك آید
بدین نازك تنی باید كه از گل ها بپرهیزی
ز بلبل نغمه برخیزد اگر در باغ بنشینی
به پیشت سرو بنشیند اگر از سبزه برخیزی
تو در آغوش پیراهن چو ماهی در دل ابری
مبادا از شبم چون
خنده ی مهتاب بگریزی
من از بیداد مجنونی اگر همتای فرهادم
تو از غوغای لیلایی دو صد شیرین پرویزی
بدین تاب سر گیسو چرا از غصه بی تابی
فدای مستی چشمت چرا از گریه لبریزی
شگفتا قند میسایی بدین شیرین سخن گفتن
ز لبها گل برافشانی ز نی ها شكر انگیزی

شغالان کجا شرزه شیران کجا
چو تازی عجم را به بازی گرفنت
عجم شیوی ی سرفرازی گرفت
ز نای دلیران برآمد خروش
به كردار دریا كه آید به جوش
سپاهی همه گردان
افراخته
ابرپهلوانان خود ساخته
مهین لشكر گر یزدان پرست
نیاوسد تا پشت دشمن شكست
ز بدخواه دیوانه باقی نماند
یكی اهرمن از عراقی نماند
چو لشكر برآمد به كردار كوه
كشانید بیگانه را در ستوه
چو آتش به هر سو گدازنده شد
به ناورد گه شیر تازنده شد
در آن دم
كه لشكر عزیمت گرفت
چه دشمن شغال انداخته
پریشیده ی آبرو باخته
چو روبه گرفتند راه گریز
نهان كرده رخ را به هر خاكریز
سرانجام لشكر چنان پیل مست
به سرپنجگی پشت دشمن شكست
ستیهنده گردان پرخاشجوی
قزودند بر خاك ما آبروی
ابر قهرمانان چو شیر دمان
گرفتند كشور ز نامردان
تو لشكر مخوانش كه دریاست او
به دنبالش دشمن به هر جاست او
بدانگونه دشمن درآمد ز پای
كه دیگر به كوشش نخیزد ز جای
بنازم دلیران ناورد را
برآشفتگان جوانمرد را
كه چون پرچم رزم برداشتند
ز دشمن یكی زنده نگذاشتند
گر ایرانی افسرده در جنگ
بود
به تاریخ بر نام ما ننگ بود
گر از جنگ پا را برون می كشید
عرب خاك ما را به خون میكشید
بر ایران زمین آنچنان تاختند
كه از كشته ها پشته ها ساختند
بسی خانه در دهلران سوختند
ز موی زنان آتش افروختند
به ناگه دلیران به پا خاستند
به مرز وطن لشكر اراستند
كه ایران پذیرنده ی نن نیست
چمن جای بوم بدآهنگ نیست
هزیمت گرفتند اهریمنان
بداندیشگان غرچگان ریمنان
به كس رخصت تركتازی نماند
ره پیش و پس بهر تازی نماند
خزیدند آن زشت رفتارها
به هر غار چون خسته كفتارها
سرانجام شد خانه پرداخته
ز اهریمن
آبروباخته
عراقی كجا ملك ایران كجا
شغالان كجا شرزه شیران كجا
بود خامه شرمی ز كردارشان
زبان بسته بهتر ز آزارشان
ز ایران دلیران پاكیزه خوی
به زن های دشمن نكردند روی
به خلوتسرایی نجستند راه
نكردند روز زنان را سیاه
نبردند از دختران یاره را
نكشتند پیران
بیچاره را
به هر خانه رفتن ره جنگ نیست
چنین زشت بودن به جز ننگ نیست
كه لشكر نشاید به كاشانه در
وگرنه پلنگان از او خوبتر
سرانجام شیراوژنان دلیر
به میدان مردی یكی شرزه شیر
تهمتن نژادان گردون سوار
كه هر یك برآید به یك صد هزار
به مردی به میدان برون
تاختند
ز سر تن ز تنها سر انداختند
بكشتند خوكان بد كاره را
بداندیشه دزدان پتیاره را
تو ای گرد گردنكش سرفراز
بر اهریمنان بدآیین بتاز
لگدكوب خود كنسر مار را
از ایران بران گرگ و كفتار را
به نامردان روز و شب در ستیز
به سرپنجگی خون خوكان بریز
نگهدار
ایران آباد را
بزن گردن دزد بغداد را
كه اینان همه مار افسرده اند
به سوراخها سر فروبرده اند
اگر سربرآرند از لانه ها
بریزند زهری به كاشانه ها
كجا مار زنگی بد انسان كند
كه دزد عراقی به انسان كرد
ره مردمی را نداند همی
كه نوزاد در خون كشاند همی
برانداز آیین اهریمنی
كه كس برنخیزد پی دشمنی
چراغ درخشان ایران تویی
نگهبان مرز دلیران تویی
به مردی بمان ای گو پیلتن
كه هر دم بكوبی سر اهرمن

شعله ی بغداد
لهیب شعله ی بغداد آسمان سوزست
زمین به زیر سم اسب دزد كین توزست
ز برق آتش تازی به كشت مردم پارس
دلم چه گونه نسوزد كه استخوان سوزست
چه فتنه
ایست خدایا كه از تطاول آن
نگاهها چو به هم می رسد غم آموزست
به چشم مردم ما لحظه لحظه مردم چشم
ز خشم تازی بیگانه آتش افروزست
ز گریه های غریبانه در شبان سیاه
فضای سینه ی هر خسته ناله اندوزست
زنی به باخترام ناله كرد و با من گفت
كجا پناه برم كاین بلای هر روزست
ز راه مكر دم دم از دوستی زند دشمن
شگفت نیست كه او گرگ پوستین دوزست

شاعری چه می خواهد ؟
شاعری سوز دل و دیده 
ی تر می خواهد
ناله ی نیم شب و اشك سحر می خواهد
شعله در خود زمین و سوختن و آب شدن
شمع سوزنده به هر لحظه شرر می خواهد
خلوتی می طلبد گرم نیایش با دوست
گریه در حضرت او حال دگر می خواهد
بایدت آگهی از درد دل افروختگان
رهگشایی به دل تنگ بشر می خواهد
رنگ بر پرده ی معنی زدن و نقش كلام
كارگاهیست كه صد گونه هنر می خواهد
بال پرواز بیاور كه همای ره عشق
طیران سحر و رنج سفر می خواهد
ماكیان بودن و در لانه خزیدن مرگست
كه صعود تو به هر مرحله پر می خواهد
گر نظر باز كنی این همه در چشم هنر
طرفه باغیست كه هر اهل نظر می خواهد
جز سخندانی و اندیشه و پرواز خیال
شاعری سوز دل و دیده ی تر می خواهد

meliaa جان ممنونم