تبیان، دستیار زندگی

به حول قوه الهی سعی خواهم کرد تا بخشی هر چند اندک از دستور زبان فارسی را برای آشنایی بیشتر با آن در این مبحث بیاورم.
شاید نتوانم مرتب و از ابتدا تا انتها این کار را انجام دهم ولی همان جسته گریخته و بی نظم را نیز بپذیرید.



                                                                                 

سلام استاد ، خسته نباشید

زحمت بسیار زیادی می کشید اما اگر تبلیغات جوری بود که مردم بیشتر با انجمن ادبیات تبیان آشنا بشن ، یه منبع خوب آموزشی بود

اما حیف که یارای تیممون کمه !

باشه
میگم یه چند بنر سطح شهر بزنند

به نظر من بجای اون بنر بزرگ گاج که تو میدون انقلابه بنر انجمن تبیان رو بزنید خیلی مناسبه D:
-=-=-=-=-=-=-
نه ، مشکل اینه که ورود به انجمن ها از صفحه ی اصلی سایت زیاد تو چشم نیست !!!

موفق باشید

قابل توجه مدیران بزرگوار

شناسه

بسیاری از فعل ها علاوه بر شناسه اجزای دیگری دارند. این اجزا را که عبارت از «می» و «بـ» است، چون در آغاز فعل می آیند، اجزای پیشین می گویند.


کاربردهای «می»:

«می» معنی استمرار و ادامه یا تکرار به فعل می دهد.
مثلاً می رفت گاهی در جمله همراه با معنی استمرار است و گاهی همراه با معنی تکرار.

چنانکه در جمله های زیر می بینیم:
او به کتابخانه می رفت که دوستش را در راه دید. (یعنی در حالی که عمل «رفتن» ادامه و استمرار داشت، دوستش را دید.)
او هر روز به کتابخانه می رفت. (تکرار)

همچنین «می» گاهی فعل را التزامی می کند یعنی مفهوم آن را با آرزو یا تردید و یا جز آن همراه می کند.

مانند «می آمد» در این جمله:
کاش برادرم هر چه زود تر می آمد.



کاربردهای «بـ»:

«بـ» مضارع ساده را به مضارع التزامی تبدیل می کند:

بــ + خورم ===» بخورم


یا بر سر فعل امر می آید:

بـ + رو ===» برو
بـ + روید ===» بروید

فعل کلمه ای است که انجام دادن یا انجام گرفتن کاری یا داشتن و پذیرفتن حالتی را در زمان گذشته یا حال یا آینده نشان می دهد.

از میان اجزای جمله فعل مهمترین آنهاست.
اگر فعل را از جمله حذف کنیم، جمله معنی خود را از دست می دهد.

به مبحث فعل به طور مفصّل در بخش فعل پرداخته خواهدشد.