تبیان، دستیار زندگی

مهدی خلیلیان
«می‏زنم با شتاب، در باران»

می‏خورم پیچ و تاب، در باران
مثل «سهراب»، کاشکی دستم
برسد «.. پای آب»، در باران
تو، دعا کن مرا، که می‏دانم
می‏شود مستجاب، در باران
آسمانِ نگاه تو دارد
جلوه ماهتاب، در باران
از نگاه تو، می‏تراود نور
مثل رقصِ شهاب، در باران
قاصدِ عشق، می‏کُنَد شب و روز
به دلِ من، خطاب، در باران...
آه! ای چشم‏های تو، خورشید
بَر دلِ من بتاب، در باران

مثل دریا
مهدی خلیلیان

من آن موجم که آسایش ندارم
چنان باغ شقایق، داغدارم
تمامِ حرفِ من، این است: مادر!
تو را، مانندِ دریا، دوست دارم

مادر
رزیتا نعمتی

چو می‏بینم عصایی را به دست مادر پیرم
به روی پای خود از غم به زحمت بند می‏گیرم
به جان لرزش دستت که می‏ریزد محبت را
بیا تا ناتوانی تو را آغوش برگیرم
چو دست باد نقش چادرت را می‏زند بر هم
تنِ گل‏های چادر می‏خورَد بر روح دلگیرم،
تنفس می‏کنم عطر نسیم کودکی‏ها را
هنوزم می‏شود گردن بگیری گاه، تقصیرم؟
ز رود آبیِ رگ‏های دستت می‏روم دریا
و در امواج چین دست تو آرام می‏گیرم
حالا که نیستی

به: آنان که «روز مادر»، مادر ندارند
مهدی خلیلیان

چند روزه ـ بی‏تو ـ دلِ من
همه‏ش بهونه می‏گیره
طفلکی، تنها شده باز
انگاری داره می‏میره
هرچی بِهِش می‏گم: می‏آی
حرفامو باور نداره
خودش می‏رِه یواشکی
رُو قبرِ تو، گُل می‏ذاره
حالا که من، تنها شدم
دیگه باید کجا بِرَم؟
وقتی دلم پریشونه
غصه‏هامو، به کی بگم؟
تو رفتی، اما من هنوز
دوست دارم خیلی زیاد
زیرِ درختا می‏شینم
شاید صدای پات بیاد!
همون درختایی که تو
تُو باغچه‏ها می‏کاشتی شون
همون گُلای خونه‏مون
که خیلی دوس می‏داشتی شون
بیچاره‏ها بدونِ تو
همیشه هِق هِق می‏کُنَن
دستِ منو، دوس ندارن
بی‏تو، دارن دِق می‏کُنَن
خودِت بیا، بشون بگو
که از زمین، بیرون بیان
من دیگه چیزی نمی‏گم
اونا فقط تو رو می‏خوان...
بیا بازم کنارِ ما
شاید که غّصه‏ها بِرَن
بیا کنارِ پنجره
بازم مَنو صدا بزن...
حالا که نیستی، دوس دارم
سر به بیابون بذارم
انگار دیگه نمی‏تونم
گریه‏هامو، نگه دارم!

عکس شکسته
رزیتا نعمتی

شکسته عکس سیاه و سپید مادر من
دو نیمه گشته و تا خورده در برابر من
دو تکه شد نگرانی چشم‏های او
شکستش دو برابر نموده مادر من
بریده شد نگهش، نیمِ خنده او رفت
چکیده شبنمی از غصه روی دفتر من
گریست عکس قدیمی ولی نه با چشمش
که از دریچه چشمان دیر باور من
گرفتم از خودم عکسی؛ شبیه مادر بود
در آن به جای تو خندیده نیمِ دیگر من
و نیمِ عکسِ خودم را به عکس چسباندم
رخ تو بی‏گلِ خنده مباد، مادر من!

هم باغ و هم بستان من مادر تو هستی                          خورشید نورافشان من مادر تو هستی

آن شور و شیدایی که در من بود بودی                           وین شوق بی پایان من مادر تو هستی

تنهاترین اسطوره در قرن محبت                                         دارای این عنوان من مادر تو هستی

گر در کویر داغ محنتهای عمرم                                       هم خضر هم باران من مادر تو هستی

گاهی اگر مایوس و حیرانم ببینی                                         تنها امید جان من مادر تو هستی

گر با تو احسان می کنم منت چه داری؟                            این عَلت احسان من مادر تو هستی

آن ابر پنهانی که می بارد دمادم                                   بر دشت بی سامان من مادر تو هستی

سروده:سیاوش پورافشار