تبیان، دستیار زندگی

ته که خورشید اوج دلربایی

چنین بیرحم و سنگین دل چرایی

به اول آنهمه مهر و محبت

به آخر راه و رسم بی وفایی

پی مرگ نکویان گل نرویی

دگر رویی نه رنگش بی نه بویی

ز خود رو هیچ حاصل برنخیزد

بجز بدنامی و بی‌آبرویی

مو احوالم خرابه گر تو جویی

جگر بندم کبابه گر تو جویی

ته که رفتی و یار نو گرفتی

قیامت هم حسابه گر تو جویی

به جز این مو ندارم آرزویی

که باشد همدم مو لاله‌رویی

اگر درد دلم واجم به کوهان

دگر در کوهساران گل نرویی

نگار تازه خیز ما کجایی

بچشمان سرمه ریز ما کجایی

نفس بر سینهٔ طاهر رسیده

دم رفتن عزیز ما کجایی

ز دل بیرون نبجتم ناله نایی

ز مژگان تر مو ژاله نایی

شوی نایه که مو خوابت بوینم

به بخت مو به چشم لاله نایی

عزیزون از غم و درد جدایی

به چشمونم نمانده روشنایی

گرفتارم بدام غربت و درد

نه یار و همدمی نه آشنائیی