تبیان، دستیار زندگی

با نام خدا و سلام

بعد از سالها چشم انتظاری انشاءالله دوم فروردین راهی منطقه جنوبم از این بابت بسیار خوشحالم و می خواهم بهترین بهره را از اونجا ببرم از دوستانی که قبلا رفتن و تجربه دارند می خواهم تجربیاتشون را در اختیارم قرار بدهند تا وقتی برگشتن حداقل استفاده را از اون فضا برده باشم

با نام خدا و سلام
معراج شهدای هویزه و دعای کمیل اونجا در کنار تربت پاک تعدادی از شهدای گمنام برنامه بعدیمون بود
جای شما بسیار بسیار بسیار خالی بود عجب فضای روحانی و عالی بود

با نام خدا و سلام
گل چمران در دهلاویه شكفت

كمتر كسی فكرش را می‌كرد كه یك روستای كوچك به اسم دهلاویه كه قبل از جنگ كمتر كسی نامش را شنیده بود، این همه زائر پیدا كند و مردم از خاكش برای خود یادگاری بردارند. دهلاویه در شمال غربی سوسنگرد، در كنار جاده بستان است. حكایت این روستای كوچك شنیدنی است.
اواخر آبان ۱۳۵۹ بود. عراقی‌ها قصد حمله به دهلاویه را داشتند، ولی نیروهای رزمنده دهلاویه خیلی كم بودند. وضع بدی بود. كمك رسید، چند تا كامیون از انتهای جاده دهلاویه خودشان را نشان دادند. رزمنده‌ها تبریزی بودند؛ این همه راه را از آذربایجان آمده بودند برای دفاع از روستای دهلاویه. بچه‌ها اشك شوق می‌ریختند.
توان دفاعی دهلاویه بالا رفته بود، ولی آب و غذا داشت تمام می‌شد. برنامه‌ریزی‌ها به هم خورده بود. كسی نبود كه از بیرون شهر غذا بیاورد. مردم شهر هم دلشان می‌خواست اسلحه داشته باشند، اما كسی نبود كه آنها را مجهز كند. نیروهای مدافع شهر هم یا شهید شده بودند و یا در جبهه دهلاویه مستقر بودند.
سوسنگرد هم در محاصره بود. درخواست نیرو شد، گفتند اقداماتی برای اعزام نیرو انجام شده است، ولی تجهیز و اعزام آنها از استان‌های دیگر، حداقل دو هفته وقت لازم داشت؛ زمان به سرعت می‌گذشت. باران آتش بود، از گلوله خمپاره گرفته تا توپ و كاتیوشا. جنگ بود و دفاع از دهلاویه و سوسنگرد و تنها پنجاه پاسدار تبریزی و نیروهای مردمی و سپاه سوسنگرد. همین و بس!
بچه‌ها چنان مقاومتی از خود نشان دادند كه عراقی‌ها با بی‌سیم گزارش داده بودند: «كار در دهلاویه گره خورده است.»
نیروهای عراقی از سه طرف به سمت شهر پیش‌روی می‌كردند. هیچ راهی برای نجات زخمی‌ها و تخلیه شهدا وجود نداشت، مگر از طریق رودخانه كه آن هم بلم نیاز داشت. دهلاویه سقوط كرد.
چمران دست به كار شد. بین ارتش، سپاه و نیروهای داوطلب مردمی هماهنگی ایجاد كرد. به بچه‌ها تاكتیك‌های جدید نظامی یاد داد. منتظر دستور امام (ره) بود. بالاخره نیمه‌های شب ۲۵ آبان این دستور ابلاغ شد و صبح ۲۶ آبان نیروهای ایرانی حمله را آغاز كردند.
در جریان باز‌پس‌گیری دهلاویه دكتر چمران زخمی شد. آمار شهدا هم بالا رفته بود؛ اما فتح دهلاویه برای رزمنده‌ها مهم بود. بچه‌های ستاد جنگ‌های نامنظم، یك پل ابتكاری و چریكی روی كرخه ساختند تا راهی برای ورود به این شهر پیدا كنند.
خرداد ۶۰ درگیری در دهلاویه بالا گرفت. نیروهای دو طرف آن قدر به هم نزدیك شده بودند كه با نارنجك می‌جنگیدند. مناجات معروف شهید چمران با اعضا و جوارحش، در همین شرایط نوشته شده است: «ای قلب من! این لحظات آخرین را تحمل كن... به شما قول می‌دهم كه پس از چند لحظه، همه شما در استراحتی عمیق و ابدی آرامش بیابید...»
دهلاویه برای همیشه آزاد شد، اما برای این آزادی‌اش تاوان بزرگی را پس داد؛ تاوانی به قیمت خون پاك‌ترین فرزندان این سرزمین؛ تاوانی به بزرگی خون چمران و دوست سرگردش احمد مقدم. چمران و دیگر یارانش همان‌جا از قید زمان و مكان رها شدند و به یاران شهیدشان پیوستند و دهلاویه را زیارتگاه كردند كسی فكرش را نمی‌كرد این روستای كوچك روزی این همه زائر داشته باشد.

با نام خدا و سلام

تنگه چزابه
تنگه چزابه بین تپه های رملی و هورالهویزه قرار دارد و یکی از پنج معبر اصلی هجوم ارتش عراق به خوزستان بود. این تنگه که عرض آن به یک و نیم کیلومتر می رسد، از جنبه نظامی بسیار مهم است، زیرا نیروهای مهاجم برای دستیابی به جاده بستان – سوسنگرد، که بهترین و نزدیکترین معبر وصولی به اهواز می باشد، باید از این تنگه عبور کند. نیروهای ارتش عراق پس از سه روز درگیری، در نوار مرزی، در چهارمین روز (3/7/1359) از تنگه چزابه عبور کرده و به طرف تپه های الله اکبر و بستان پیش آمدند. از آن زمان تنگه چزابه در اختیار دشمن بود تا اینکه در روز 8/9/1360 در جریان عملیات طریق القدس آزاد شد. در آستانه عملیات فتح المبین، در 17/11/60 نیروهای عراقی با حمله به این تنگه حدود 300 متر در عمق مواضع خودی رخنه کردند. هدف دشمن از این حمله به تاخیر انداختن عملیات فتح المبین بود.

با نام خدا و سلام

((تنگه چزابه)) در جنوب کشور به یاد شهید علیمردانی نامگذاری شد . او فرمانده قسمتی از نیروهای بسیج مستقر در تنگه چزابه بود که توانست با شجاعت و از خود گذشتگی وصف ناپذیری جلوی حمله سه لشگر

نیروی زمینی عراق را بگیرد . امیر سپهبد شهید صیاد شیرازی فرمانده وقت نیروی زمینی ارتش- بعد از شکست عراق در جمع مستقر در تنگه در یک سخنرانی گفت : «‌دیگر کسی به این تنگه چزابه نگوید ، بلکه به یاد رشادت و شهادت شهید علی مردانی که مردانه مقاومت کرد و در اینجا به شهادت رسید تنگه شهید علی مردانی بگویید

با نام خدا و سلام
فکه یکی از محورهای اصلی تجاوز وحمله ارتش عراق به شمال خوزستان محور بود. لشکر 1 مکانیزه عراق از این محور به سمت شوش وارد عمل شد. لیکن مقاومت تیپ 37 زرهی شیراز وگروهی از سپاه پاسداران موجب شد عراقی ها به سختی و با تاخیر از فکه عبور کنند.
ارتش‌ عراق با عبور از‌ محور فكه‌ توانست‌ خودرا تا كنار رودخانه‌ی‌ كرخه‌ نزدیك‌ جاده‌ی‌ اهواز ـ اندیمشك‌ برساند.پس از عملیات فتح المبین ـ که به آزاد سازی بخش اعظم منطقه غرب شوش ودزفول انجامید ـ منطقه فکه همچنان در اشغال دشمن باقی ماند. در 17/11/61 عملیات والفجر مقدماتی در جنوب فکه انجام شد ورزمندگان اسلام توانستند با شکستن خطوط پی در پی ارتش عراق به عمق مواضع آن نفوذ کنند، اما بر اثر مقاومت شدید دشمن، رزمندگان به مواضع قبلی بازگشتند. در 10/2/65 دشمن به فکه حمله کرد وبیش از 7 کیلومتر پیشروی نمود.  عملیات والفجر مقدماتی ، خاطره تلخی را در پی داشت.
تعداد زیادی از نیروهای خودی به علت لو رفتن عملیات و تجهیزات فراواند دشمن و میادین بسیار در منطقه شهید و مجروح شدند ، عده ای عقب نشینی کردند اما عده زیادی در این سرزمین جاماندند ، برخی بر اثر تشنگی در بیابان سوزان فکه شهید شدند و عده ای به طرزی فجیع توسط دژخیمان بعثی شهید شدند حتی برخی از مجروحین را زنده به گور کردند.این زمین علاوه بر آن که مشهد تعداد قابل توجهی از رزمندگان اسلام است، شاهد شهادت دو فرمانده بزرگ جنگ “ حسن باقری و مجید بقایی” بود. فکه تا آخر جنگ در دست دشمن باقی ماند و برخی پیکرها همچنان در میادین مین باقی ماند.

با نام خدا و سلام
یادمان فتح المبین مکان مقدس بعدی بازدید شده مان بود
فتح المبین

فتح الفتوح رزمندگان اسلام

هفده ماه از انجام عملیات ناكام توكل در منطقه پل نادری و شرق رودخانه وحشی كرخه می گذشت و دشمن همچنان در منطقه گسترده فكه ، شوش ، عین خوش ، چنانه و مناطق دیگری از جبهه جنوب به سر می برد ، تا سرانجام عملیات فتح المبین در چهار مرحله برای آزاد سازی بخش وسیعی از خاك میهن و خارج ساختن شهرهای دزفول ، اندیمشك و جاده اهواز – اندیمشك از برد توپخانه و سایت موشكی سنگین و پركار عراق طرح ریزی شد . در عملیات طریق القدس زمینه مناسبی برای این كار بزرگ و سرنوشت ساز فراهم شده بود .

برای عملیات فتح المبین فرمانده وقت سپاه ( سرلشگر رضایی ) با قرآن استخاره می كند كه این آیه مباركه می آید انا فتحنا لك فتح مبینا

ساعت 30 دقیقه بامداد دوم فروردین ماه 1361 یكصد گردان از سپاه و 35 گردان از ارتش ایران ، در غرب دزفول و شوش با رمز یا زهرا به قلب دشمن زدند . در مقابل 170 گردان از قوای رزمی عراق صف كشیده بودند . نیروهای خودی در قالب چهار قرارگاه عملیاتی سازماندهی شده و از چهار محور شوش ، رودخانه كرخه ، كوه میشداغ در جاده اهواز – اندیمشك و غرب دزفول حمله را شروع كردند .

در مرحله اول و دوم ، تنگه های عین خوش و رقابیه به روی دشمن مسدود و در دو مرحله دیگر ارتش عراق تا پشت رودخانه دویرج عقب رانده شد .

در این عملیات شهیدان حسین خرازی فرمانده لشگر 14 امام حسین و محسن وزوایی فرمانده یك گردان از تیپ 27 محمد رسول الله در شكست عراقی ها در محور رقابیه و علی گره زد بزرگترین موفقیت را به ارمغان آوردند . كار بی نظیری كه در این عملیات انجام شد و مایع شگفتی عراقی ها گردید ، حفر كانال و تونل در زمین های رملی منطقه و دور زدن دشمن از طریق آن بود . لشگر های 19 زرهی و 1 مكانیزه عراق كه در این محاصره غافلگبر شده بودند ، با تحمل آسیب های فراوان و شكستی كه احمد متوسلیان فرمانده تیپ 27 محمد رسول الله به آنها وارد آورد ، از میان رفتند .

با انجام عملیات فتح المبین 2400 كیلومتر از خاك ایران در شمال خوزستان آزاد و دستیابی به چاه های نفت ابوغریب حاصل شد . طی 10 روز نبرد ، 18 فروند هواپیما ، 3 فروند چرخبال ، 361 دستگاه تانك و نفربر ، صد ها دستگاه خودروی نظامی و شمار چشمگیری از سلاح های انفرادی و نیمه سنگین دشمن از بین رفت و بیش از 4000 تن از نیروهای عراقی كشته و 15000 نفر دیگر نیز به اسارت نیروهای ایرانی در آمدند .

همچنین شمار 150 دستگاه تانك ، 170 دستگاه نفربر ، 165 قبضه توپ ، شماری سلاح سبك و نیمه سنگی ، یك سایت كامل موشك سام به همراه سه فروند موشك و انبوهی مهمات دیگر به دست رزمندگان اسلام افتاد . این عملیات با فرماندهی مشترك قرارگاه كربلا سپاه و ارتش و چهار قرار گاه قدس به فرماندهی سردار عزیز جعفری ، نصر به فرماندهی سردار شهید حسن باقری ، فجر به فرماندهی سردار شهید مجید بقایی و قرارگاه فتح به فرماندهی سردار سرلشكر رحیم صفوی و غلامعلی رشید انجام شد .

با نام خدا و سلام

دانیال یكی از پیامبران بنی اسرائیل (قرن هفتم قبل از میلاد) است . دانیال به زبان های عبری مفهوم (خدا حاكم من است) را دارد . در سال 655 قبل از میلاد وی را به دربار «نبوكد نصر» پادشاه بابل به اسارت بردند . وی در آنجا به علوم كلدانیان وزبان مقدس واقف گردید ودر حكمت از آنان پیشی گرفت . اولین واقعه ای كه سبب نفوذ دانیال نبی گردید تعبیر خواب نبوكد نصر بود . بدین گونه پیغمبری خود را آشكار نمود ومورد توجه آن پادشاه قرار گرفت . وی به همراه عده ای از قوم یهود به ایران مهاجرت نمود ودر شوش ساكن شد ودر آنجا وفات یافت .

آرامگاه دانیال نبی در ساحل شرقی رودخانه شاوور و روبروی تپه ارگ قرار دارد . بنای زیارتگاه شامل دوحیاط است . بر روی گنبد مخروطی – پله ای قرار دارد كه نوع رایج گنبدهای منطقه است .

با نام خدا و سلام
اروندکنار و کنار اروند آرام

ضیافت آب و آتش‌
اروند را رودی وحشی خوانده‌اند؛ با جزر و مدی هولناك. با دو مسیر متفاوت و عمقی وحشتناك؛ اما حالا خروشی همیشگی... بهتر است بگویم اروند رودی وحشی بود، اما اینك برخلاف ظاهر ناآرام و متلاطمش، درونی آرام و مغموم دارد و بی‌تاب است. اروند! آرام باش، آرام! ما نیز داغداریم.
اروند آبی‌رنگ در میان دو امتداد سبز جای گرفته است. این دو خط سبز نخلستان‌های اطراف اروند هستند. یكی در خاك ایران و دیگری در خاك عراق (بصره) چه بسیار وصیت‌نامه‌ها كه زیر همین درختان نوشته شده است. چه بسیار رازها كه با صاحبانشان پای همین نخل‌ها دفن شده است. چه بسیار ناله‌ها، مناجات‌ها و...
ماه‌ها طول كشید تا مقدمات عملیات والفجر ۸ فراهم گردد. مشكلات بسیاری در این راه بود. از جمله شناسایی منطقه، جریان نامنظم آب و سرعت آن، گل و لای ساحل رودخانه، جزر و مد، موانعی كه دشمن ایجاد كرده بود و...  نیروهای شناسایی در حال تمرین و نیز شناسایی موانع منطقه بودند. نیروهای مهندسی در این مدت كارها را آرام آرام به پیش می‌بردند تا دشمن متوجه قضیه نشود. غواصان در منطقه‌های جداگانه، سخت مشغول تمرین بودند و همه این كارها چندین ماه به طول انجامید تا این كه شب عملیات فرا رسید.
شب بیستم بهمن ۱۳۶۴ یكی از شب‌های تاریخی دفاع مقدس و حتی جنگ‌های كلاسیك دنیا است. هنگام وداع فرا رسیده است. بچه‌ها همدیگر را در آغوش می‌كشند و پیشانی‌بند یازهرا سلام الله علیها را بر سر هم می‌بندند. تا ساعتی دیگر عده‌ای از اینان با خدایشان ملاقات دارند! با غروب آفتاب به آب می‌زنند تا خود را به آن سوی رودخانه برسانند. هیچ كسی از دشمن نباید خبردار شود. كسی تا ساعت ۲۲ حق تیراندازی ندارد. ساعت ۲۲ و ۱۰ دقیقه است؛ فرمان حمله می‌رسد:
«بسم الله الرحمن الرحیم؛ ولاحول ولا قوة الا بالله العلی العظیم؛ و قاتلوهم حتی لاتكون الفتنه؛ یا فاطمة الزهرا، یا فاطمة الزهرا، یا فاطمة الزهرا...»
و ناگهان اروند پرخروش در برابر ایمان و اراده یا زهراگویان بچه‌ها تسلیم می‌شود.
۹ صبح روز ۲۱ بهمن محور عملیات تا شهر فاو به دست رزمندگان اسلام درآمده است. دشمن همچنان بهت‌زده است! چنان حیرت زده كه حتی از انجام هر پاتكی فلج شده است. هیچ كس فكرش را هم نمی‌كرد! شب دوم عملیات، منطقه در انتظار جهادگران مهندسی بود. یكی تفنگ به دست می‌گیرد و یكی فرمان بولدوزر. جهاد فی سبیل‌ الله است و چنین جهادی پست و مقام و درجه‌ای نمی‌شناسد.
پاتك عراقی‌ها ساعت ۳ بامداد روز ۲۲ بهمن آغاز شد. آتشی كه بین طرفین رد و بدل می‌شد، شب را به روز تبدیل كرد. جنگ به حالت تن به تن درآمد. كماندوهای عراقی هرگاه هوس حمله به خاكریزها را می‌كردند، با جواب صف‌شكن بسیجیان مواجه می‌شدند! درگیری ادامه داشت. تا صبح روز ۲۲ بهمن لشگر گارد عراقی با تانك‌ها و خودروهای نظامی خود در محور جاده البحار سعی می‌كرد خود را به خاكریزهای رزمندگان اسلام برساند. در این هنگام بالگردهای هوانیروز چون عقاب‌های تیزبال سررسیدند و سپاه دشمن از هم فروپاشید و به عقب نشست.
جنگ و گریزها ۷۵ روز ادامه یافته است تا آنكه نیروهای ایرانی جای خود را تثبیت كردند. این نه تنها یك آبروریزی بزرگ برای عراق بلكه برای همه دنیایی بود كه با تمام توان از نیروهای بعثی به دفاع پرداخته بودند.
غلامرضا طرق از بچه‌های با صفای ارتش و فرمانده گردان شهادت لشگر ۹۲ زرهی اهواز وقتی كه داشت به خط دشمن می‌زد گفت: «من شهید می‌شوم، مفقود می‌شوم، دنبالم نگردید، پیدایم نخواهید كرد.» دیگر جنازه‌اش پیدا نشد؛ چرا كه با اروند رفیق شده بود.
نام اروند با نام غواص‌ها عجین گشته است. شهادت غواص‌ها مظلومانه‌ترین شهادت‌هاست و شاید رمز اینكه اجر شهید دریا بالاتر از شهید خشكی است در همین باشد كه مجاهد این عرصه نه راه پیش دارد و نه راه پس و نه حتی راه دفاع كردن از خویش.
در روایات آمده است: هر كسی كه در آب شهید شود، اجر دو شهید را دارد. یك بار برای یكی از دوستان غواصم این روایت را تعریف كردم. گفت: راست می‌گویی جنگ در آب آن هم شب در آب اروند خروشان زیر آتش سنگینی كه از بالای سرت می‌ریزد. شب عملیات والفجر ۸ تازه معنای این جمله را یافتم كه هر كسی می‌خواهد به امام زمانش (عج) برسد، باید خودش را به آب و آتش بزند و در آن شب، هم آب بود و هم آتش.

با نام خدا و سلام
اما شلمچه آخرین زیارتگاه مقدسی که توفیق زیارتش را داشتیم

شلمچه خلاصه عشق است و قطعه ای از بهشت ، شلمچه ، آینه ایست که تمام جبهه با خاکهای سرخش در آن می درخشد. و دریچه آسمانی است که از آن بوی رشادت و عطر دلنواز شهادت میوزد.

شلمچه تندیس زیبای عشق است که در میدان ایثار قد کشیده است . شلمچه شهر شهود و شهادت است . شلمچه مثنوی بلندایثار است و فرودگاه عشق و عروجگاه دل . صحرای خشکی که دریای مواج خون و اشکهای عاشقانه در تربت پاکش دارد با قلب خونینی که هنوز زیبا و دلنواز می تپد و خون غیرت و مردانگی را در رگهای این دیار می دواند و حدیث بلند حیات با عزت را زمزمه می کند. زمین خاکی شلمچه ، زیباتر از آبی آسمان است چرا که شلمچه قتلگاه مرغان عاشقی است که برای وصال بی قرار بودند و از کوچه پس کوچه های منیت و مادیت رهیده و به شهر دلگشای معنویت و شهادت دل بستند.

آری ! شلمچه شاهنامه بلند شهادت است ، دیوان عاشقی است ، شعرهای سرخ ، با واژه های خون ، به وزن عشق و قافیه هایی از جنس قلب پاره پاره عاشقی و در قالب غزل عشق و مثنوی بلند شهادت » ، دیوانی که شکسته دلان عارف با قلم استخوان و مرکب خون و با خط شکسته عروج نوشتند و این صفحه طلایی تاریخ ایران اسلامی را با خون دل تهذیب شده شان تذهیب کردند. آری ! شلمچه کتاب است ، خواندنی ترین کتاب حماسه . شلمچه آسمان است سرشار از ستاره های سرخ .شلمچه بهار است لبریز از گلهای محمدی ،شلمچه دریاست ، مواج از موجهای عاشقی .

شلمچه بازار است ، بازار عشقبازی و جانبازی ، شلمچه تابلو است تابلوی حماسه و عرفان که بر تارک تاریخ ایران اسلامی می درخشد. جایگاه اهل زیارت است نه اهل زر ، زیارتگاه دلدادگانی که خود زائرانی بودند که در نیمه راه سفر عاشقی پرپر شدند و به مولای عشق پیوستند و زیباترین حدیث بندگی را با بندبند وجودشان و با قطره قطره خونشان نوشتند. یعقوبهای بی قراری که برای رسیدن به یوسف زیبای شهادت بی قراری می کردند و زلیخای دنیای نتوانست آنها را مفتون خویش کند. آنان که هنوز از دشمن نفس خویش رها نشده اند و دلشان در تصرف شیطان است چگونه می توانند قدر مجاهدانی را بدانند که در کوله پشتی دلشان جز عشق و ایثار نبود. آنان باید بدانند که شلمچه و شهیدانش و شاهدان و شائقان و مشتاقانش خورشید بی غروبند ، چرا که عاشورا و عاشورائیان آفتاب آسمان عشقند که هیچ ابر آلوده و تاریک یزیدی نمی تواند جلوی تابش آنها را بگیرد.