(ابوسعید فضل‌الله بن ابوالخیر احمد) مشهور به ابوسعید ابوالخیر (۳۵۷-۴۴۰ قمری) عارف و شاعر نامدار ایرانی قرن چهارم و پنجم است. ابوسعید ابوالخیر در میان عارفان مقامی بسیار ممتاز و استثنایی دارد و نام او با عرفان و شعر آمیختگی عمیقی یافته‌است. چندان که در بخش مهمی از شعر پارسی چهره او در کنار مولوی و خیام قرار می‌گیرد، بی آنکه خود شعر چندانی سروده باشد. در تاریخ اندیشه‌های عرفانی در صدر متفکران این قلمرو پهناور در کنار حلاج، بایزید بسطامی و ابوالحسن خرقانی به شمار می‌رود. همان کسانی که سهروردی آنها را ادامه دهندگان فلسفه باستان و تداوم حکمت خسروانی می‌خواند. از دوران کودکی نبوغ و استعداد او بر افراد آگاه پنهان نبوده‌است.
کل آیتم ها 33
یا رب ز كرم حال دعا بخش مرا از حال دعا جرم و خطا بخش مرا تا امشب اگر مرا نیامرزیدى امشب به على مرتضى بخش مرا
یا رب مددى كه بى پناهیم همهاى بحر كرم غرق گناهیم همه اى باعث روسفیدى روسیه ان بر ما نظرى كه روسیاهیم همه
یا رب تو به فضل خویش دلشادم كن گشتم ز گنه خراب آبادم كن بگریختم از درگه تو یك چندىبد كردم و بازگشتم آزادم كن
عصیان خلایق از چه صحرا صحراست در پیش عنایت تو یك برگ گیاست هرچند گناه ما كشتى كشتى است غم نیست كه رحمت تو دریا دریاست
وا فریادا ز عشق وا فریادا
کارم بیکی طرفه نگار افتادا
ور نه من و عشق هر چه بادا بادا
