« وَ أُثِیبَ مَنْ حَرَمَنِی بِالْبَذْل »
«و از مال خویش به كسانى كه محرومم ساختهاند ببخشم»
*********
و من پاداش بدهم به كسی كه مرا از اجر و پاداش محروم كرده است یعنی چون قُبح این محرومیت را دریافتم، مقابله به مثل نكنم بلكه طبق معمول گذشته به او هدیه بدهم و امتیازات گذشته را به او ببخشم.
در اینجا سؤالی مطرح میشود كه آیا كم لطفی سایرین، جایزه دارد؟
باید جواب دهیم كه انبساط روحی انسان و استعداد برخورد صحیح، در شرایط معمولی محقق نمیشود بلكه در ناهمواریها و فراز و نشیبها، قوای انسانی به فعلیت تبدیل میشود و گنجینهها و كرامات روحی و انسانی ظهور مییابد.
پس اذیت افراد باعث شكوفا شدن استعداد ما شده و بابت همین شكوفایی به او بذل و عنایت میكنیم گرچه او با ما بیوفایی میكند.