تبیان، دستیار زندگی

از ورزش و تربیت بدنی چه تلقی و برداشتی دارید؟

فلسفه ورزش را می‌توان به عنوان یکی از شاخه‌های فلسفه کاربردی هم به نظاره نشست. فلسفه کاربردی قصد دارد میزان کارآمدی آموزه‌های فلسفی را در حوزه‌های مختلف چون: اخلاق، سیاست، حقوق، اقتصاد، آموزش، ورزش و رسانه بررسی کند.

فلسفۀ ورزش اشتراکات بسیاری با فلسفۀ کاربردی دارد و بسیاری آن را ذیل فلسفۀ کاربردی می گنجانند. یعنی همان طورکه فلسفۀ کاربردی ، تحلیل فلسفی همۀ فنون و علوم از پزشکی و مهندسی گرفته تا حقوق و هنرها و زندگی رایج را مدنظر دارد و در این زمینه دتسوارهایی تجویری هم ارائه می کند فلسفۀ ورزش هم تحلیل فلسفی ورزش را هدف خود قرار می دهد و توصیه هایی را نیز ارائه می کند.

فلسفۀ ورزش البته نگاهی بی‌طرفانه نیز نسبت به ورزش دارد همان طور که فی‌المثل فلسفۀ علم نسبت به علم چنین رویه ای را اتخاذ می کند. ممکن است عالمان علوم ورزشی نگاه خاصی به تاریخ ورزش داشته باشند و برای مثال پیشرفت خطی آن را پررنگ کنند اما فیلسوفان ورزش و ورزش‌شناسی فلسفی از این پیش‌فرضهای پرمخاطره و پرمناقشه بری هستند همان طور که فیلسوف تاریخ برخلاف عالمان تاریخ نه تنها پیش فرضهای علم تاریخ را نمی پذیرد که آنها را موضوع بحث و تحلیل خود قرار می‌دهند.

اگر از تأثیر و تأثر معارف بشری سخن می گوییم نمی توانیم از تأثیر و تأثر فلسفۀ ورزش با معارف و فلسفه هایی چون: فلسفۀ علم، فلسفۀ هنر، فلسفۀ اخلاق ، فلسفۀ آموزش، فلسفۀ ذهن ، فلسفۀ سیاسی و فلسفۀ علوم اجتماعی که هم خانواده‌های فلسفۀ ورزش هستند سخن نگوییم . فلسفۀ ورزش از تحلیلهایی که در این شاخه‌ها از دانش فلسفی در مورد ورزش صورت گرفته بهره‌های فراوانی برده که به گوشه ای از این بهره‌ها اشاره می‌کنیم.

فلسفۀ ورزش به تحلیل گزاره های علوم ورزشی ایده های ورزشی اکتفا نمی‌کند و پژوهشهای هنجاری و توصیفی را نیز پیگیری می کند. بخصوص آنکه ما هم‌اکنون در دورۀ پساتحلیلی فلسفۀ تحلیلی قرار داریم و از آن خشکی اولیۀ فلسفۀ تحلیلی تا حدود زیادی کاسته شده و فلسفۀ تحلیلی هم اکنون بجد قصد برقراری ارتباط با جنبه‌های گوناگون زندگی بشری از جمله ورزش را در سر می پروراند.

فلسفۀ ورزش البته از روشهای خاصی بهره می‌جوید موضوعاتی را در برمی‌گیرد و به دنبال اهداف خاصی است. اما این بدان معنا نیست که فلسفۀ ورزش حوزه­ای قطعی و بدور از تکثر باشد. به همین جهت چه در حوزۀ روش ، و چه در گستره­های موضوع و غایت مناقشات فراوانی در باب این نوع از فلسفه وجود دارند، اما می­توان گفت که فلسفۀ ورزش روشش تحلیل فلسفی و موضوعش ورزش است.

بدین جهت همان­طور که فلسفۀ علم، کار علم­شناسی فلسفی را صورت می­دهد و به تحلیل مفاهیم، ویژگیهای زبان علم و... می‌پردازد ورزش شناسی فلسفی یا فلسفۀ ورزش نیز از یکسو وضعیت گزاره‌های ورزشی و زبان علوم ورزشی را مورد بررسی قرار می‌دهد و از سوی دیگر از کارکردهای انسانی ورزش سخن می گوید و نقش نهادهای ورزشی را برای آیندۀ بشریت وارسی می‌کند.