تبیان، دستیار زندگی

 سلام دوستان. از آنجا که قبلا هم دوستان علاقه مندی خودشون رو درباره زنان ره یافته به اسلام با ایجاد تاپیکهایی ابراز کردند این تاپیک رو قرار دادم که این مباحث رو به صورت منسجم در این جا قرار بدیم.

سرگذشت زنی از سرزمین خدایان بت در گفتگو با خانم زهرا شجاع خانی ـ هند

زمانی که اشک در خانه چشمانش لبریز می شود، آشنایی و دوستیمان در دل ریشه می بندد تا زمانی که از او می خواهم، برایم از خودش بگوید. زنی ایرانی الاصل، که در هند متولد شده است و در سرزمین ادیان و خدایان متعدد، از کیش زردتشی، اسلام را انتخاب می کند. آنچه با هم می خوانیم حاصل نشست

دوستانه ماست.

بسم اللّه الرحمن الرحیم. نام اصلی و قبلی من نینا nina است اما از زمانی که اسلام آوردم، نام زهرا را انتخاب کردم و نام کاملم زهرا شجاع خانی است. یعنی در واقع اسم فامیل همسرم را انتخاب کردم. من در کشوری به دنیا آمدم که هزاران خدا داشت. در یک خانواده زردشتی چشم به جهان گشودم. خانواده ام بسیار آزاد و روشنفکر بودند. آنها از ایرانیان مهاجر به هندوستان هستند که تقریبا خانواده مادری 120 سال پیش به هند مهاجرت کرده بود ولی قدمت مهاجرت خانواده پدری به 80 سال هم نمی رسد. دوران کودکی همراه با امکانات و رفاهی که در خانواده داشتم آرامشی به من نمی بخشید. شاید برایتان جالب باشد که من از 6 سالگی سؤالم از مادرم این بود که چرا به دین ما (زردشت) کسی نمی تواند وارد شود. و حتما باید از یک پدر و مادر زردشتی متولد شود.

آن زمان خانه ما در یک مجتمع در شهر بمبئی واقع شده بود که افراد زیادی با دنیاها و ادیان مختلفی را در خود جای داده بود. تغییر و تحولاتی که در پیرامون من وجود داشت روزبه روز بر پیدا کردن جواب سؤالم مرا مصمم می کرد. روزهایی که به معبد می رفتیم، خدای من «اهورامزدا» بود و هیچ کس غیر از ما زردشتیان نمی توانست پا درون معبد بگذارد در حالی که در دور و بر من، معابد هندو که پر از خدایان متعدد بود، آزادانه مردم در رفت و آمد بودند و یا حتی مساجدی که در شهر بود برای رفت و آمد آزاد بود. از طرفی بتهای مختلف که می دیدم و از طرفی اهورامزدا مشکلی برای من شده بود که نمی دانستم خدای واقعی کدام یک از آنهاست. همان زمان تصمیم گرفتم که دو سه ماهی مسیحی شوم و بعد دو سه ماهی هندو و بعد چند ماه مسلمان شوم و همین طور ادیان دیگر. در واقع یعنی با روشهای این ادیان هر دو سه ماه زندگی کنم. جالب است بدانید از آنجا که دختربچه ای آزاد با ایده های روشن و آزاد بودم، این کار را کردم. البته مادرم مشوّق من بود و مرا برای پیدا کردن راه و هدفم تشویق می کرد. زمانی که نوبت به مسلمان شدنم رسید یعنی زندگی کردن با دستورات اسلام، از همسایه مان که مسلمان بود، کتاب نماز را هدیه گرفتم و با وسع کم و سن کمی که داشتم همان زمان اسلام را بهتر از بقیه دیدم.

در واقع باید گفت آنها به خاطر احساس عدم امنیت در زندگی مادرشان تصمیم به ازدواج قانونی گرفته بودند تا خانواده ای واقعی داشته باشند. فطرت انسان این نوع زندگی بدون قانون را قبول نمی کند ولی متأسفانه چنین روابطی به اسم ازدواج در حال افزایش است. در هنگام جدایی هم بسته به قوانین ایالات مختلف شوهر و یا مثل همین موردی که گفتم اگر زن درآمدش بیشتر بود باید هزینه بچه ها و همسرش را تا زمانی که ازدواج نکرده است، بپردازد؛ به این ترتیب طرف مقابل هم با آن پول می سازد و به جای ازدواج با دوست دختر و پسرش زندگی می کند و می گوید پول ندارد تا ازدواج مجدد بکند. آمارهای آمریکا حکایت از آن دارد که 60 درصد ازدواج های این کشور بعد از یک سال به طلاق منجر می شود و اگر مرد درآمدش بیشتر باشد باید هزینه زندگی زن را بدهد و اگر مرد درآمدش را پنهان کند و یا بگوید پول ندارد زن می تواند به دادگاه شکایت کند اما از آنجایی که هزینه دادرسی و گرفتن وکیل زیاد است هر زنی نمی تواند شکایت کند و حتی پس از شکایت هم همه قاضی ها طرف زن را نمی گیرند. نتیجه این می شود که اگر زنی نتوانست کاری پیدا کند تا خرج فرزندانش را بدهد مجبور است خودفروشی کند و یا در بارها و کافه ها به خدمات پست تن دهد قانون هم از او حمایت می کند چون مادر است و باید خرج فرزندانش را بدهد! بسته به ایالت ها هم دولت می گوید اموال یا نصف به نصف بین زن و مرد تقسیم شود و یا هر کس فقط اموال خودش را برمی دارد.

البته برخی اوقات دولت هم مثل کمیته امداد ایران به چنین زنانی کمک می کند ولی بعد از دولت کلینتون، وی کمک های دولتی را قطع کرده و به جایش مراکزی گذاشت که زنان بروند کار یاد بگیرند و برای خودشان شغلی پیدا کنند و اگر نتوانستند تا یک سال کاری پیدا کنند آن وقت دولت کمک شان می کند.

حالا فکرش را بکنید زنی که ازدواج قانونی ندارد احساس امنیت کمتری هم دارد چون نه از طرف همسر و نه قانون حمایت می شود و در حکم همان زن صیغه ای ایران است. بچه ها اکثرا به مادران می رسد و فقط تعطیلات و یا تابستان ها به نزد پدر می روند.»

سؤال بعدی ما این است که با این حساب باید وضعیت زنانی که ازدواج دایم دارند خوب باشد و جایگاه درستی در نظام خانواده و جامعه داشته باشند. «گنزالس» این پرسش ما را مثل دیگر جواب هایش به فارسی و با لهجه آمیخته با اصطلاحات آمریکایی، چنین پاسخ می دهد: «زنانی که مذهبی هستند و ازدواج قانونی کرده اند اکثرا دیپلمه و خانه دار هستند و به سر کار نمی روند چون خیال شان از بابت هزینه های زندگی آسوده است. در چنین خانه هایی مرد در حکم یک مدیر است و زن مانند یک منشی برنامه های کاری و زندگی مرد را برنامه ریزی می کند. چنین مردانی به خاطر شغل ثابت و موقعیتی که دارند مهمانی هایی بزرگ ترتیب می دهند و زنان مجبورند آبرومندانه این پارتی ها را بچرخانند.

این زن های خانه دار معمولاً با دیگر زنان به گردش و رستوران می روند. جذب کارهای ورزشی و هنری می شوند و حتی در خانه خیاطی می کنند. این زن ها معمولاً لباس عروسی شان را خودشان می دوزند و این هم کار سختی نیست یک الگوی کاملاً آماده را در هر مدلی که می خواهند می خرند و مشغول دوختن می شوند.

زنان خانه دار معمولاً معتاد به خرید می شوند و دایم در حراجی ها شرکت می کنند و وسایل نو و کهنه جدیدی را می خرند و وقتی خانه هایشان پر از این وسایل شد خود آنها را در حراج به دیگران می فروشند.»

با توجه به وضعیتی که خانم «گنزالس» از آمریکا توصیف می کند فرزندان چنین ازدواج هایی باید از بحران هویت شدیدا در عذاب باشند و در ادامه زندگی دچار آشفتگی های روحی بسیار شوند.