تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

سلام

شهادت اقا امام حسن عسگری ع را به اقا صاحب الزمان عج وتمامی شیعیان عالم تسلیت عرض میکنم

شخصیت ثقه «احمد بن اسحاق بن سعد اشعری» می گوید: بر امام حسن عسگری ابومحمد - علیه السلام - وارد شدم و من می خواستم که از آن حضرت از خلیفهاش بپرسم. حضرت عسگری ابتدا به سخن کرد و فرمود: «ای احمد بن اسحاق! خداوند متعال از زمان خلقت آدم، زمین را از حجتش خالی نگذاشته تا اینکه ساعت قیامت فرا رسد و به وسیلهی همان حجت از اهل زمین، دفع بلا می شود و باران نازل می گردد، و برکات زمین بیرون می آید».

احمد می پرسد: ای فرزند رسول خدا! مشخصا امام و خلیفهی بعد از تو چه کسی است؟

حضرت عسگری - علیه السلام - با شتاب به اندرون خانه رفت و سپس

برگشت در حالی که بقیه الله فی الارض را با خود به همراه داشت و صورت آن حضرت همچون ماه شب چهارده میدرخشید و در این موقع، عمر آن حضرت سه سال بود، سپس امام حسن عسگری - علیه السلام - می فرماید: «ای احمد بن اسحاق! اگر تو پیش خدا و حجج خدا کرامت و موقعیت نداشتی، این پسرم را به تو نشان نمی دادم، او همنام و هم کنیهی رسول خداست که زمین را از عدل و قسط پر می کند، همچنانکه از ظلم و جور پر شده باشد.

ای احمد بن اسحاق! مثل او در این امت، مثل خضر و ذی القرنین است، سوگند به خدا!غیبتی خواهد کرد که فقط مردمی بر امامتش باقی میمانند که خداوند ایمان آنان را ثابت کرده باشد و به آنان توفیق دعا برای فرج آن حضرت داده باشد و گرنه هلاک میشوند».

احمد با شتاب گفت: آیا علامتی که اطمینان بیشتر قلبم باشد موجود است؟

حضرت امام منتظر - علیه السلام - به سخن آمد و فرمود:«من بقیه الله در زمینم و منتقم از دشمنان خدایم».

سلام.
من نظرم هست که صفتها رو به بحث بذاریم، بعدش سرگذشتهایی که دوستان دارن رو داشته باشیم چون خود این سرگذشتها عبرت هست و به نظرم باعث جذابیت بحث میشه چون مثالهاش باعث فهم بیشتر مطلب میشه.
مثل درس ریاضی می مونه که تا معلم مثال نزنه ادم معنی حرفای معلم رو نمی فهمه. یه جورایی شبیه بحث هایی که در بحث «چکار کنیم تا بعد از ظهور به درد بخوریم» فکر نکنم خسته کننده باشه وقتی هدف تاثیرگذاری و روشن شدن راه باشه.
یا علی.

به نام خدا

سلام

به نام خدا

سلام

به نام خدا

سلام

بارها برامون پیش اومده که تا در مقامی قرار میگیریم احساس غرور میکنیم

اکنون میپرسیم که چرا ما آدمیان مغرور هستیم؟ و بر ما چه میگذرد که در چنین دامی گرفتار آمدهایم؟ اصولا واقعیت این عالم و نهاد این طبیعت چیست که چنین وصف لا ینفکی دارد؟

>غفلت

>عدم احاطه انسان بر کل حقیقت

>ذو اجزاء و مرکب بودن عالم و ظاهر بینی انسان

>فراموش کردن شأن مسافر بودن انسان در این عالم

>آفرینندگی و خلاقیت انسان

به نام خدا

سلام

مقاتل بن سلیمان خراسانی که یکی از مفسرین اهل سنت است به دانشهای خود مغرور شد و یک روز به تقلید از علی (ع) که فرمود هر چه میخواهید از من بپرسید پیش از آنکه از میان شما بروم. گفت سلونی عمادون العرش: یعنی از مشکلات و مطالب خود آنچه پائینتر از عرش است از من سؤال کنید تا پاسخ دهم.

سلام

امیرالمومنین علی علیهالسلام در دو فراز از فرمان تاریخی خود جناب مالک (ره) را از غرور میهراساند و به وی هشدار میدهد و روش پرهیز از غرور را به او تعلیم میفرماید.

فراز اول:

و اذا احدث لک ما انت فیه من سلطانک ابهه او مخیله، فانظر الی عظم ملک الله فوقک، و قدرته منک علی ما لا تقدر علیه من نفسک، فان ذلک یطامن الیک من طماحک، و یکف عنک من غربک، و یفیء الیک بما عزب عنک من عقلک!

ایاک و مساماه الله فی عظمته، و التشبه به فی جبروته، فان الله یذل کل جبار، و یهین کل مختال. . نهج البلاغه ص993

ترجمه:

به نام خدا

سلام

انشالله بتونیم درزمانیکه در مقامی قرار گرفتیم وناخواسته دچار غرور شدیم به این فرامین ائمه عمل کنیم وصفت زشت غرور را از خود دور کنیم زیرا انسان مغرور هیچ وقت نمیتواند سخن حق را بشنود

ما باید گوشهایمان ودل وجانمان را اماده پذیرش حقیکه قرار است از جانب مولا صاحب الزمان عج به ما برسد کنیم

تا صادقانه وخالصانه در رکابش ثابت قدم بمانیم .

به امید چنین روزی

سلام.
راجع به دنیای حرام زیاد می شه نوشت ولی من اندازه ی فهمم می نویسم رفقا اگه بیشتر می دونن یادم بدن.
یه مثالی دبیرستان که بودم یه بزرگواری برام می زد می گفت که رابطه ی تو و دنیا مثل رابطه تشنه ای هست که از اب دریا می نوشه و هیچ وقتم تشنگیش رفع نمیشه.
یه جورایی اسباب بازی های ما ادم ها رو اسمشو گذاشتن دنیا، تا باهاش سرگرم بشیم، خدا رو فراموش کنیم اخرت رو دست کم بگیریم.
از دنیا به لهو لعب هم تعبیر شده که همه می دونن؛ بازیخورده ها انسان ها هستن و بازی ده شیطان و اسباب بازی هم مال و فرزندان و علم و ... هرچیزی که انسان مغرور و متکبر کنه به خودش.
از حق نگذریم دنیایی که خدا خلق کرده خیلی هم دوست داشتنیه ولی رمزش اینه که به این نتیجه برسه ادم توی عمرش که اگه مخلوق این قد دوست داشتنیه پس خالق چه حدی از عشق و علاقه براش باید قایل بود.
از نهج البلاغه حضرت امیرالمومنین ع یه نامه 49 رو انتخاب کردم که به معاویه نوشته شده بود که تقریبا معاویه و دنیا حکایت همون اب شور و تشنه ی مثالهای مارو داشت :
اَمّا بَعْدُ، فَاِنَّ الدُّنْیا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَیْرِها، وَ لَمْ یُصِبْ صاحِبُها مِنْها شَیْئاً اِلاّ فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَیْها وَ لَهَجاً بِها، وَ لَنْ یَسْتَغْنِىَ صاحِبُها بِما نالَ فیها عَمّا لَمْ یَبْلُغْهُ مِنْها، وَ مِنْ وَراءِ ذلِكَ فِراقُ ما جَمَعَ،وَ نَقْضُ ما اَبْرَمَ. وَ لَوِ اعْتَبَرْتَ بِما مَضى حَفِظْتَ ما بَقِىَ. وَالسَّلامُ.
اما بعد، دنیا آدمى را از دیگر امور بازمى دارد، دنیادار به چیزى از دنیا نمى رسد جز آنكه درى از حرص و شیفتگى به آن به رویش باز مى گردد، دنیادار به آنچه از دنیا دست یافته نسبت به آنچه به دست نیاورده بى نیاز نمى شود، و به دنبال آنچه فراهم نموده جدایى و فراق، و پنبه شدن رشته هاست. اگر از گذشته عبرت گیرى آنچه را مانده حفظ خواهى نمود. والسلام.
برای پایان هم :
«و ما الحیوة الدنیا إلا لعب و لهو و للدار الاخرة خیر للذین یتقون أفلا تعقلون» ( انعام 32)

سلام

تشکر از شما

سلام.
واسه شروع نظرم تعبیر امام اول حضرت علی «علیه السلام» رو از دنیای فریبنده ی انسانها می نویسم :
«...
پس از ستایش پروردگار، همانا من شما را از دنیاى حرام مى ‏ترسانم، زیرا در كام شیرین، و در دیده انسان سبز و رنگارنگ است، در شهوات و خواهش ‏هاى نفسانى پوشیده شده، و با نعمت‏هاى زود گذر دوستى مى ‏ورزد، با متاع اندك زیبا جلوه مى ‏كند، و در لباس آرزوها خود را نشان مى‏ دهد، و با زینت غرور خود را مى ‏آراید، شادى آن دوام ندارد، و كسى از اندوه آن ایمن نیست.
دنیاى حرام بسیار فریبنده و بسیار زیان رساننده است، دگرگون شونده و ناپایدار، فنا پذیر و مرگبار، و كشنده ‏اى تبهكار است،
و
آنگاه كه به دست آرزومندان افتاد و با خواهش ‏هاى آنان دمساز شد مى‏ نگرند كه جز سرابى بیش نیست
كه خداى سبحان فرمود: «زندگى چون آبى ماند كه از آسمان فرو فرستادیم و به وسیله آن گیاهان فراوان رویید سپس خشك شده، باد آنها را پراكنده كرد و خدا بر همه چیز قادر و تواناست».
كسى از دنیا شادمانى ندید جز آن كه پس از آن با اشك و آه روبرو شد، هنوز با خوشى‏ هاى دنیا روبرو نشده است كه با ناراحتی ها و پشت كردن آن مبتلا مى ‏گردد، شبنمى از رفاه و خوشى دنیا بر كسى فرود نیامده جز آن كه سیل بلاها همه چیز را از بیخ و بن مى ‏كنند.
هر گاه صبحگاهان به یارى كسى برخیزد، شامگاهان خود را به ناشناسى مى‏ زند، اگر از یك طرف شیرین و گوارا باشد از طرف دیگر تلخ و ناگوار است.
كسى از فراوانى نعمت‏هاى دنیا كام نگرفت جز آن كه مشكلات و سختى ‏ها دامنگیر او شد، شبى را در آغوش امن دنیا به سر نبرده جز آن كه صبحگاهان بال‏هاى ترس و وحشت بر سر او كوبید، بسیار فریبنده است و آنچه در دنیاست نیز فریبندگى دارد، فانى و زودگذر است، و هر كس در آن زندگى مى ‏كند فنا مى‏ پذیرد ...»                                                                 قسمتی از خطبه ی 111 نهج البلاغه.

از در خونه ی پدر به در خونه پسر بزرگوار امام سوم امام حسین «علیه السلام» می ریم و مواجهه ی امام شهید «ع» با مردمی که به تعبیر نورانی خود امام «عبد دنیا» هستن  امام می فرمایند که :

«النَّاسُ عَبِیدُ الدُّنْیَا وَ الدِّینُ لَعِقٌ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ یَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیَّانُون»

اما عبد دنیا بودن انسان در برابر امام زمانش قرار می ده و در بلاها و امتحانات و لحظه ها انسان بین دنیا و دین؛ بالاخره دموکراسی منافع رای به دنیا میده و کار به جایی می رسه که به هوای رسیدن به مُلک ری سر حسین رو بر نیزه می کنه.

مثال امروز و فردای بشریت برای فریب دنیا خوردن همون مثال کربلا و شهادت هست، خطبه های امام حسین ع برای کوفیان رو با هم مرور کنیم ببینیم بیشتر شبیه خیمه های حسین هست اردوگاهمون یا شبیه خیمه های عمر سعد خاک برسر.

امام برخاست و تكیه به شمشیر خود داد و با صدایی رسا ندا داد:
شما را به خدا آیا مرا می‌شناسید؟
گفتند: آری.
فرمود: شما را به خدا آیا می‌دانید مادرم فاطمه دختر پیامبر است؟
گفتند: آری می‌دانیم.
فرمود: شما را به خدا آیا می‌دانید پدرم علی بن ابی طالب است؟
گفتند: آری.
فرمود: شما را به خدا آیا می‌دانید جده من خدیجه كبری، اولین زن مسلمان از این امت است؟
گفتند: آری.
پرسید: شما را به خدا آیا می‌دانید كه حمزه سید الشهدا عموی پدر من است؟
گفتند: آری. فرمود: شما را به خدا آیا می‌دانید جعفر طیار عموی من است؟
گفتند: آری می‌دانیم.
فرمود: شما را به خدا آیا می‌دانید این شمشیر رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ است كه در دست من است؟
گفتند: آری.
فرمود: شما را به خدا آیا می‌دانید این عمامه پیامبر است كه بر سر من است؟
گفتند: آری.
فرمود: شما را به خدا آیا می‌دانید كه علی، اولین مسلمان و از همه آنان داناتر و بردبارتر بود و او ولی و سرپرست هر زن و مرد با ایمان است؟
گفتند: آری.
فرمود: پس چرا ریختن خونم را روا می‌دانید، در حالی كه پدرم فردای قیامت، حامی كوثر است و افرادی را از كنار حوض كوثر عقب می‌راند، آن گونه كه شتران بازگشته از آبشخور را می‌رانند، و روز قیامت لوای حمد در دست جد من است؟
گفتند: آری همه اینها را می‌دانیم، ولی از تو دست بر نمی‌داریم تا از تشنگی بمیری.
امام حسین ـ علیه السّلام ـ كه آن روز 57 ساله بود، با دست، محاسن خود را گرفت و فرمود: خشم خدا بر یهود آنگاه فزونی یافت كه گفتند: عزی پسر خداست و خشم الهی بر نصارا وقتی شدت گرفت كه گفتند: مسیح پسر خداست و غضب خدا بر مجوس آن دم زیاد شد كه غیر از خدا آتش پرست شدند و خشم الهی بر قومی آن زمان شدت یافت كه پیامبرشان را كشتند و غضب الهی بر این گروه نیز شدت یافته كه می‌خواهند، پسر پیامبرشان را بكشند. «امالی، ص135.»

شاید روزی مخاطب همچین خطبه هایی قرار بگیریم، مواظب خودمون باشیم.
یا علی