تبیان، دستیار زندگی

(بوی باران)

بوی باران  می دهد امشب هوای انتظار

چتر دل را می ‎‎گشایم در هـوای انتظار

پر شده  از  ابر هجرت آسمان اشتیاق

می دهم تاوان هجرت  در ازای انتظار

می زنم  قاب خیـالت را  به دیوار دلم

می نشینم سر به دیوار  از جفای انتظار

حجمی از یادت نمایان شدزپشت پنجره

می رسد از پشت در اینك صدای انتظار

یاد تـو گل كرده امشب تا به گلدان دلم

پر كشـد  بـوی  نجیبت در فضای انتظار

بسكه چشم من زلای دربه سوی كوچه است

جا گرفته در  نگاهم  رد  پای انتظار

من «رها» سازم عنان اختیارم را دگر

تا فدا سـازد وجودش را برای انتظار

بهروز ـ رهاـ

ای مدنـی برقع و مکی نقاب   ***   سایه نشیـن چنــد بود آفتاب

گر مهی از مهر تو موئی بیار ***   ور گلـی از بـــاغ تو بوئی بیار

منتـظـران را به لب آمد نفس   ***   ای ز تــو فـریاد بـه فریاد رس

اللهم عجل لولیک الفرج مولانا صاحب الزمان

جمعه یعنی شوق،یعنی انتظار        جمـعــه یعنـی طاق ابروی نـگار

جــمـعه یـعنـی غـروب غصه دار        جمعه یعنی مهدی چشم انتظار

جمـعه هــا بر ما دعا دارد حبیب        در قــنــوتش یاد ما دارد حبـیــب

كـاش روزی بـه دست دلـبـــــرم        ســـایه پـرچم بیفــتـد بــر سرم

هنوز پر از وضویم من... به قداست بی نظیرت سوگند، نگاهم برای دوری ات بارانیست. خیس خیس... سجاده ام پر از مریم شده و کمی از عطر گل انبیا، تمام مرا معطر کرده است. به بزرگی ات قیام کرده ام و دستانم پر از قنوت است. به رکوع که رسـیـدم نشــانـت خـواهـم داد تـرسـم را... این که چقدر از زمان بـــی حضـورت می ترسم. گلدان شمعدانی ها را با چند شاخه گل نرگس کنار پنجره گذاشته ام... پنجره ها بازند... و هیچ پرده ای مانع رسیدن نور نیست... با همان روشنائی بی ریایت چراغانی مان کن.

گـــر چــه پیـمان را شکستم بر سـر پیمانه ام          بـا همـــه بد عــهدی ام آن عـاشق دیوانـه ام

گـــر بــه ظاهــر دورم از درگــاه تو ای نازنیـــن          بـاز هــــم مشــتاق روی دلـــکش جـانـانــه ام

از در مـــیخانه ات ای شـــاهد خـــوبان مـــران          با هـــمه عصیان همان دردی کـش میخانه ام

پـــــرده بردار از رخ زیـــــبا که مشتاق تـــــوام           آن رخ زیـــــبـا ندیــــــده، والــــه و دیــــوانه ام

پادشـــــاه جــــودی و ما بـــنده درگـــاه تـــــو           منتـــــظر بـر درگهت ،زان بخشش شاهانه ام

در مـــــیان بحــر هجران غوطه ور گشتم ولی           باز هـــم در جستجوی گــوهـــــر دردانـــــه ام

همچون من هرگز نباشـد بردرت پیمان شکن            لیــک با الــــطاف غــیر از تو، شـها !بیگانه ام

چون که لطف توست تنها ضامن رســوایی ام           ور نـــه آن گــردم که افشـــان در دل ویرانه ام

انتـــظارت بیش از حــد شد، تحمل تا به کی؟           آفتـــابـا! بـــــهر دیـــــدار رخـــــت پروانـــــه ام

والــــــه و شــــیدا و مـستم لیک، محتاج توام

یک نــــظر بر من نــــــمـا، ای عارف فرزانه ام!

در جوار کوچه های انتظار دعایم کن، در تنگنای سرودن غزل هایم نمی دانم از چه غریبم که دیدگانم به غروب عشق می مانند و به فکر کدامین لاله هستم که اشک در خاکریز چشمانم موج می زند. نمی دانم در ساحل شب به جستجوی کدامین مهتابم و کرانه ی آسمان را به دیدار چه کسی نظاره گر شده ام!!! فقط می دانم که باران در کنج نگاه تو آمدنی است!!!

یوسف فاطمه! ای زمزمه واپسین حیاتم، بدان که ابهام اشک من تندیس حضور توست و غروب شعرهایم در سرا پرده انتظار،عبور غریبانه تو را گریه می کند .......

هر جـمعه کــه میــگذرد از کـنـار مـن

افــزوده مــیشود بـه تب انتـــظار مـن

هر صبحدم که میدمد از مشرق آفتاب

دارم امـیــــد اینکــه بیــاید نـگـار مــن

عمــرم کــفاف دیـدن روی تــرا نـــداد

باشـد که بـعد من گذری بر مـزار من