تبیان، دستیار زندگی

(بوی باران)

بوی باران  می دهد امشب هوای انتظار

چتر دل را می ‎‎گشایم در هـوای انتظار

پر شده  از  ابر هجرت آسمان اشتیاق

می دهم تاوان هجرت  در ازای انتظار

می زنم  قاب خیـالت را  به دیوار دلم

می نشینم سر به دیوار  از جفای انتظار

حجمی از یادت نمایان شدزپشت پنجره

می رسد از پشت در اینك صدای انتظار

یاد تـو گل كرده امشب تا به گلدان دلم

پر كشـد  بـوی  نجیبت در فضای انتظار

بسكه چشم من زلای دربه سوی كوچه است

جا گرفته در  نگاهم  رد  پای انتظار

من «رها» سازم عنان اختیارم را دگر

تا فدا سـازد وجودش را برای انتظار

بهروز ـ رهاـ

فرش زیر پای تو سقف من است
پیش تو خورشید سوسو می زند
پادشاهی و به خاک درگهت
جملگی شاه و گدا رو می زند
گرد راهت راببین چشمان من
با سر مژگان چه جارو می زند
عاشقت بنشسته بر کلک خیال
در ره عشق تو پارو می زند
پادشاها گوشه ی سرداب تو
طعنه بر صد باغ مینو می زند
دست تو مانند دست مرتضی
تیغ را بر دشمن از رو می زند
زخمی عشق تو ای معنای عشق
دم کجا از نوشدارو می زند؟
یک قدم سوی تو می آیم،فلک
صد گره بر تار گیسو می زند
می نهی گامی و از کویت صبا
نافه را بر نام آهو می زند
پیش این آواره گردی های من
کی دم از هجرت پرستو می زند؟

باز هم روی زمین قلبی شکست
ابرها در آسمان بگریستند
کاش من در آسمان جا داشتم
اهل آن جا دشمن هم نیستند
از رفاقت های ننگین خسته ام
خسته ام از مردمان کینه توز
آه ای خورشید داغ بی ریا
سرزمین تیره قلبان را بسوز
ابرهای مهربان یاری کنید
در سقوط اشکهایم دم به دم
ای نسیم صبحدم روح مرا
دور کن با خود از این دنیای غم
عاقبت روزی فرو خواهد شکست
شیشه ی عمر تمام دیو ها
ای سوار پاک اهل آسمان
بر بُراقِ عشق بنشین و بیا

وحید محمدی

ای بهترین بهانه خلقت ظهور کن

صحن نگاه چشم مرا پر ز نور کن

چشمم به راه ماند بیا و شبی از این

پس کوچه های خاکی قلبم عبور کن

آقا بیا و با قدمی گرم و مهربان

قلب خراب و سرد مرا گرم شور کن



آقا بیا و روضه بخوان ، زینب (س) و شام

با اشک روضه قلب مرا هم بلور کن

آقا بیا و روضه بخوان روضه ی عطش

یادی ز مشک پاره و اشک و تنور کن

آقا بیا و روضه بخوان فاطمیه را

سرداب خشک چشم مرا هم نمور کن

صبر و قرار رفته ز دلهای عاشقان

با دست عشق آتش دل را صبور کن

راه نفس نمانده بیا ای گل امید

اقا بیا و رنج و بلا را تو دور کن

دجال های دشمن دین جلوه کرده اند

چشمان فتنه های زمان را تو کور کن

عصر یک جمعه ی دلگیر، دلم گفت بگویم بنویسم

که چرا عشق به انسان نرسیده است؟

چرا آب به گلدان نرسیده است؟

چرا لحظه ی باران نرسیده است؟

و هرکس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است

به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است

بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید

بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است؟

چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟

دل عشق ترک خورد، گل زخم نمک خورد، زمین مرد

زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،فقط برد، زمین مرد، زمین مرد

خداوند گواه است، دلم چشم به راه است، و در حسرت یک پلک نگاه است

ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی

برسد کاش صدایم به صدایی...

عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس، تو کجایی گل نرگس؟

به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است ز جنس غم و ماتم

زده آتش به دل عالم و آدم

مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای

ای عشق مجسم؟!

که به جای نم شبنم بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت

نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت

به فدای نخ آن شال سیاهت

به فدای رخت ای ماه!

بیا صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم توئی، آجرک الله!

عزیز دو جهان یوسف در چاه

دلم سوخته از آه نفس های غریبت

دل من بال کبوتر شده

خاکستر پرپر شده

همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی

به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی

و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی؟

به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد

نگهم خواب ندارد

قلمم گوشه ی دفتر غزل ناب ندارد

شب من روزن مهتاب ندارد

همه گویند به انگشت اشاره

مگر این عاشق بیچاره ی دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد...

تو کجایی؟ تو کجایی شده ام باز هوایی، شده ام باز هوایی...

گریه کن

گریه و خون گریه کن آری

که هر آن مرثیه را خلق شنیده است شما دیده ای آن را

و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم

و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من همچو عصا در ید موسی بشود

چون تپش موج مصیبات بلند است

به گستردگی ساحل نیل است

و این بحر طویل است و ببخشید که این مخمل خون بر تن تبدار حروف است

که این روضه ی مکشوف لهوف است

عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است

و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است

ولی حیف که ارباب «قتبل العبرات» است

ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است

ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین ابن علی تشنه ی یار است و زنی محو تماشاست

زبالای بلندی

الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...»

خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را و بریدند ...»

دلت تاب ندارد

به خدا با خبرم

می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی

تو خودت کرب و بلایی

قسمت می دهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی

تو کجایی...

تو کجایی...

وردى بخوان قرار دل بى شکیب را
اشکى ببار سنگ مزار غریب را

یک نوبهار اگر بشکوفد لبان تو
پر مى شود تمام زمین، عطر سیب را

تنها به اشتیاق سلامى گذاشتم
در پشت سر هر آنچه فراز و نشیب را

آتش گرفت روح کویرانه ام، زلال
روزى بیا و آب بزن این نهیب را

این کیست؟ این که با دل من حرف مى زند
نشنیده اید هیچ صداى عجیب را؟

آرام مى شود دل طوفانى اى عجب!
خاصیتى است آیه امن یجیب را

شاعر : آرش شفاعی بجستان

روزی هزار بار دلت را شكسته ام
بیخود به انتظار وصالت نشسته ام
هر بار این تویی كه رسیدی و در زدی
هر بار این منم كه در خانه بسته ام
هر جمعه قول میدهم آدم شوم ولی
هم عهد خویش ، هم دلت را شكسته ام

((می آیی))
از آسـمان غربت فاصـله می آیی
با كهكـشان لذت هلهـله می آیی

آغـوش انتـظار هر آدینه می داند
بر فرش بوسه های صد قافله می آیی

ــــــــــ((رها))

ممنونم از حضور قشنگتون

جمعه ها یک به یک از پیش نگاهم رفتند
باز هم قاب نگاهم ز حضورت خالی است
جاده ها پر شده از حسرت لمس قدمت
باز هم بر تنشان جای عبورت خالی است

پیوند می خورند عجب ساده جمعه ها
با جمعه های قبل و به هم بند می خورند
دلهایِ کمتر از این جمعه های ما بگو
کِی با حضور سبز تو پیوند می خورند؟!