تبیان، دستیار زندگی

سلام
ان شاء الله از امروز با مطرح کردن شبهات عاشورا و پاسخگویی به آن در خدمت دوستان هستیم

کسانی که علاقه مندند اعلام آمادگی کنند تا بتوانیم به بهانه این ایام با ثبت هر روز یک بحث و یک شبهه بهمراه پاسخ آن ، گامی مهم در افزایش آگاهی و معرفتمون نسبت به قیام عاشورا برداریم.

امروز و فردا میکرو در خدمت شماست... پس برای سه شنبه به بعد دوستان روزشون رو مشخص کنند.

بر اساس احادیث و روایات شیعی، امامان(ع) از علم غیب موهبتی از سوی خداوند بهره‏مندند. خداوند متعال می‏فرماید: «عالم الغیب فلا یظهر علی‏ غیبه‏أحداً إ لا من ارتضی‏ من رسول» .«دانای نهان است و کسی را بر غیب خود آگاه نمی‏کند جز پیامبری که از او خشنود باشد»، جن (72)، آیه 26.

این آیه نشان می‏دهد که علم غیب اختصاص به خداوند دارد و کسی جز خدا آن را نمی‏داند. اما ممکن است پیامبر با رضایت پروردگار متعال، بداند و نیز ممکن است دیگر انسان‏ها از سوی خدا و یا به تعلیم پیامبران، از آن آگاهی یابند.

علامه طباطبایی(ره) - صاحب تفسیر المیزان - در این باره می‏گوید:«سیدالشهدا(ع) - به عقیده شیعه امامیه - سومین جانشین از جانشینان پیامبر اکرم(ص) و صاحب ولایت کلیه می‏باشد. علم امام(ع) به اعیان خارجیه و حوادث و وقایع - طبق آنچه از ادله نقلیه و براهین عقلیه بر می‏آید - دو قسم است:

قسم اول:امام(ع) در هر شرایطی - به اذن خداوندی - به حقایق جهان هستی آگاه است، اعم از آنها که تحت حس قرار دارند یا آنها که از دایره حس بیرون می‏باشند؛ مانند موجودات آسمانی و حوادث گذشته و وقایع آینده.

قسم دوم:علم عادی است که پیامبر(ص) و نیز امام(ع) مانند سایر افراد، در مجرای اختیار و بر اساس علم عادی است و آنچه را شایسته می‏بیند، انجام می‏دهد».ربانی خلخالی، علی، چهره درخشان حسین بن علی(ع)، ص 134-140.

باید توجه کرد که علم قطعی امام به حوادث تغییرناپذیر، مستلزم جبر نیست؛ همان طور که علم خداوند به افعال انسان، مستلزم جبر نیست؛ چرا که مشیّت خداوندی به افعال اختیاری انسانی، از راه اراده و اختیار تعلق گرفته است؛ یعنی، خداوند علم دارد که انسان با اختیار و اراده خود کدام کارها را انجام می‏دهد.

درباره امام حسین(ع) نیز می‏دانیم و به نقل متواتر ثابت است که رسول اکرم(ص) و امام علی(ع) از شهادت سیدالشهدا(ع) خبر داده بودند و این اخبار در معتبرترین کتاب‏های تاریخ و حدیث ضبط شده است. صحابه، همسران، خویشاوندان و نزدیکان پیغمبر(ص) این اخبار را بلاواسطه و یا با واسطه شنیده بودند.

همچنین وقتی امام حسین(ع) عازم هجرت از مدینه به مکه معظمه شد و هنگامی که در مکه تصمیم به سفر عراق گرفت؛ اعیان و رجال اسلام در بیم و تشویش افتاده و سخت نگران شدند.

هم به ملاحظه اینکه به طور یقین می‏دانستند بر طبق اخبار پیغمبر(ص) شهادت در انتظار حسین(ع) است و هم به ملاحظه اوضاع روز و استیلای بنی‏امیه بر جهان اسلام و رعب و هراسی که از ظلم و ستم‏شان در دل‏ها افتاده و خفقانی که قلوب مسلمین را فرا گرفته بود؛ از اینکه بتوان با حکومت ستمکار بنی‏امیه به مبارزه برخاست، مأیوس و ناامید بودند و هم با امتحاناتی که مردم کوفه در عصر حضرت امیرالمؤمنین(ع) و امام حسن(ع) داده بودند، روشن بود که امام حسین(ع) به سوی مرگ و شهادت سفر می‏کند و احتمال اینکه جریان به طور دیگر خاتمه یابد، بسیار ضعیف بود.

امام حسین(ع) به طور مکرر از قتل خود خبر می‏داد؛ اما از خلع یزید و تصرف ممالک اسلامی و تشکیل حکومت به کسی خبر نداد؛ هر چند همه را موظف و مکلف می‏دانست که با آن حضرت همکاری کنند و از بیعت با یزید و اطاعت او امتناع ورزند و بر ضد او شورش و انقلاب برپا نمایند. البته آن حضرت می‏دانست که چنین قیامی برپا نخواهد شد و خودش با جمعی قلیل باید قیام کنند و کشته شوند. از این رو شهادت خود را به مردم اعلام می‏کرد. گاهی در پاسخ کسانی که از آن حضرت می‏خواستند سفر نکند و به عراق نرود می‏فرمود:«من رسول خدا را در خواب دیدم و در آن خواب به کاری مأمور شدم که اگر آن کار را انجام دهم سزاوارتر است».تاریخ طبری، ج 4، ص 292؛ الحسن و الحسین سبطا رسول‏الله، ص 91 و 92.

در کشف الغمه از حضرت زین العابدین نقل شده که فرمود:«به هر منزل فرود آمدیم و بار بستیم، پدرم از شهادت یحیی بن زکریا سخن می‏گفت و از آن جمله روزی فرمود:از خواری دنیا نزد باری‏تعالی این است که سر مطهر یحیی را بریدند و به هدیه نزد زن زانیه‏ای از بنی‏اسرائیل بردند».قمقام، ص 359؛ نظم در رالمسمطین، ص 215.

برای آگاهی بیشتر ر.ک:
الف. مقتل خوارزمی، ف 8، ص 160 و ف 9، ص 187 و ف 10، ص 218 و ص 191 و 192؛
ب. طبری، ج 4، ص 31؛
پ. کامل، ج 3، ص 278؛
ت. قمقام زخار، ص 333؛
ث. قمقام، ص 263 و 264؛
ج. ترجمه تاریخ ابن اعثم، ص 346.

بنابر آنچه گفته شد مدارک و مصادر معتبر تاریخی دلالت دارند که امام حسین(ع) از شهادت خود و به دست نیامدن پیروزی نظامی، علم و آگاهی داشت و قیام آن حضرت، اعلان بطلان حکومت یزید، احیای دین، رفع شبهات و انحرافات فکری و نجات اسلام از ضربات کشنده حکومت یزید بود. هنر امام حسین(ع) در این بود که «حقانیت» خود را با پاسخ به دعوت کوفیان، با تدبیر و «عقلانیت» پیش برد؛ به گونه‏ای که بر همگان اتمام حجت شد و نهضت خود را با «مظلومیت» آمیخته کرد تا چهره ظالمان هر چه منفورتر در طول تاریخ باقی بماند و قابل محو شدن و کم رنگ شدن نباشد. لذا این رنگ الهی تنها با «شهادت و اسارت» جاودانه ماند.

یا علی

سلام علیكم
امام حسین به این واقعه آگاه بود آمده است وقتی خداوند خضرنبی رابه عنوان معلم به حضرت موسی معرفی نمودند اولین خبری را كه به ایشان داد خبرواقعه كربلا وشهادت امام حسین (ع) كه بعد هردو گریستند وپیامبرفرمود
حسین منی وانامن حسینی حسین از من است ومن از حسین یعنی حسین فرزند من است ودین من از حسین (ع) با آمدن حكومت اموی رومی كه نشات گرفته از افكار سرجون رومی بود ترس بر جامعه حكمفرما شده بود ودین اسلام را تهدید نموده بود كه امام فرمودند مرگ با عزت بهتر اززندگی بامذلت است پس لازم بود كه حضرت زینب با خطبه غرای خود كاخ اموی را بلرزاند درحكمت حسینی مرگ یعنی ادامه حیات وشكست تلقی نمی شود وشكست دراین حكمت معنی ندارد.

بنام خدای ابوذر كه گفت یا رب المستضعفین
می دانست كه شهید بشود اما برای اعتقادش پا به میدان گذاشت .چون اگر اعتقاد را از انسان بگیرند مثل اینكهانسان مرده باشد .پس امام حسین به ما اموخت كه تا پای جان از اعتقادات دفاع كنید.