تبیان، دستیار زندگی

آنقدر نرفتیـم ، که مـــرداب شـدیم

همرنگ سکوت، محو مهتاب شدیم

هر بار نشســتیم و مرورت کــردیم

از شرم لبان تشــنه ات ، آب شــدیم

سال گذشته با فرارسیدن ماه محرم فریاد بر آوردیم سلام بر حسین و با دوستان خود در انجمن های تخصصی تبیان هم پیمان شدیم که رهرو حقیقی و خالص راهت باشیم و پرچم انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم و ولی لمن والاکم و عدو لمن عاداکم الی یوم القیامة را در شاهراه زندگی خود بر افرازیم. اما با آمدن محرم امسال حزن و اندوهم دو چندان است که چگونه صدایت کنم و برایت نوحه سرایی کنم؟

مگر من به عهد خود وفا کرده ام؟ و شرمسارم که آیا توانسته ام به گوشه ای از تعهد خود عمل نمایم ؟

خجلم که آنطور که باید و شاید حرمت خون سرور و سالار شهیدان و یاران با وفایش را در هر لحظه پاس داشته ام؟

خوانده ام که امام حسین(ع) در وصیت نامه ی خود پس از بیان عقیده خویش درباره توحید و نبوت و معاد، هدف خود را از این سفر این چنین بیان نمود:
و من نه از روى خودخواهى و یا براى خوشگذرانى و نه براى فساد و ستمگرى از مدینه خارج مى گردم بلكه هدف من از این سفر امر به معروف و نهى از منكر و خواسته ام از این حركت ، اصلاح مفاسد امت و احیا و زنده كردن سنت و قانون جدم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و راه و رسم پدرم على بن ابى طالب علیه السلام است . پس هركس این حقیقت را از من بپذیرد (و از من پیروى كند) راه خدا را پذیرفته است و هركس رد كند (و از من پیروى نكند) من با صبر و استقامت (راه خود را) در پیش خواهم گرفت تا خداوند در میان من و این افراد حكم كند كه او بهترین حاكم است . و برادر! این است وصیت من بر تو و توفیق از طرف خداست ، بر او توكل مى كنم و برگشتم به سوى اوست .

حال نمی دانم بنالم بخاطر مظلومیت آقایم در دشت کربلا و با بند بند وجودم عزاداری کنم؟ یا که بنالم به حال خود که درمانده و ناتوانم از آنچه که باید باشم؟ اما باز به شفاعتت پناه آورده ام و ایمان دارم که بس بزرگواری که به من و شیعیانت نظر می کنی هرچند که خطاکار باشیم . پس عاجزانه می خوانیم.

اَللّهُمَّ اجْعَلْنى عِنْدَكَ وَجیهاً بِالْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ فِى الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ

و بانگ بر می آوریم:

 اَلسَّلامُ عَلَیْكَ وَعَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِكَ عَلَیْكُمْ مِنّى جَمیعاً سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَبَقِىَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ

دریا به طلب از برهـوت تو گذشـــت

یک قافله نعره در سکوت تو گذشت

آن روز، اگــــر چه تشـــنه بودی اما

صد رشته قنات در قنوت تو گذشــت

حرفه اش عکاسی بود و سوگواری های روز عاشورا رو به تصویر می کشید. از مدل دوربین به دست گرفتنش و از صحنه هایی که برای تصویر برداری پیدا میکرد به راحتی میشد فهمید که توی کارش مهارت خاصی داره و اجازه نمیده هیچ سوژه بکری از دید دوربینش مخفی بمونه. دو یا سه ساعت بود که توی همهمه جمعیت حواسم بهش بود. حدود ظهر با تعجب دیدم دوربینش رو جمع کرد و توی کیفش گذاشت و به سمت مسجد دوید !!

برام خیلی جالب بود که بدونم چرا این کار رو کرد .برای همین دنبالش رفتم و ازش دلیل کارش رو پرسیدم. ایشون هم با لبخندی جواب من رو اینطوری داد :

دوست دارم در تصویری که خدا از نمازگزاران اول وقت روز عاشورا میگیره ، به عنوان سوژه حاضر باشم ، نه به عنوان عکاس ...

دست نوشته ایی از جاده دوستی

هر کسی از ظن خود شد یار او
از درون او نجست اسرار او