تبیان، دستیار زندگی

 

چرا وقتی وقتش هست حسش نیست، و وقتی حسش هست، وقتش نیست؟؟؟

 

 

سلام.فعلا شرحی نداره.....با برداشت و درک خودتون از این سوال جواب بدید .

 

لطف می کنید...خیلی سپاسگزارم :)

سلام
اینم یه جور جواب خوشگله دیگه:)
شایدم قانون زندگی ما (بعضا) ایرانی ها!!!

سلام.....منم همینطوری فکر میکنم.....دوست دارم بدونم چطور میشه اینطوری فکر نکنیم!

چون که زیرا D:
جواب ازین خشگل تر؟

نه جواب از این فلسفی تر؟!!
:)

سلام
اولا چون امتحانه دیگه.مگه قراره همه چی بر وفق مراد ما باشه؟! ارزش ما به همینه که این شرایطو به ایده آل تبدیل کنیم، اشرف مخلوقاتیم ناسلامتی، وقتی حسشو خدا داده خوب وقتشم ماجور کنیم، وقتی وقتشو خدا داده، خوب حسشم ما ایجاد کنیم.به عبارتی همون قضیۀ بازی های فکریه، لِول اول لقمه آماده س، کم کم سخت میشه و یه مزیتی ازمون گرفته می شه، یه مانع جدیدی ایجاد می شه، اینجاست که جربزه مونو باید به رخ زندگی بکشیم.
دویما اگه حس و وقت هر دو شون با هم بودن که ما نه ارزش حسو حس می کردیم نه ارزش وقتو.
یا علی

بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیك یا ابا عبدالله الحسین
السلام علیك یا ابا عبدالله صالح المهدی
سلام

 ایام حزن و عزای حسینی را تسلیت عرض می كنم.
از شما دعوت می كنم به  "تاپیك ٤٠ نفر عاشق بیایند"  تشریف بیاورید.


اللهم عجل لولیك الفرج

سلام
به به. منتظر یک چنین تحلیل عمیقی بودم. عالی بود. خدا رو شکر.
جمله ی آخرتون هم که فوق العاده بود.
بسیار ممنونم که حس و وقت جواب دادن به بحث رو جفت و جور کردید!

فقط یه سوالایی بازم تهش برام می مونه:
نمی دونم چطور بعضیا این توانایی که شما فرمودید رو دارن یا درخودشون ایجاد میکنن. و بعضیها ندارن و یا نمیتونن ایجاد کنن. به عبارتی چرا برخی با اراده هستند و برخی سست اراده؟
ریشه ی روحیه ی تلاشگری چیه؟ ریشه ی تنبلی کجاست؟ چرا برخی ها خیلی خوب از قوه ی اراده و اختیارشون استفاده می کنند و بعضی دیگر خیر؟

(این موضوع یکی از پژوهش های روانشناسی-فلسفی ام هست که هنوز به نتیجه نرسیده!)

ای روزگار، باز یه دستی خوردم، نگو تهش می رسیده به بحث فلسفی.

خوب ریشه های مختلفی داره که من همشو نیدونم، یکیش برمی گرده به شرایط زندگی و محیطی که توش پرورش یافتیم.مثلا :
"الف" عزیز از وقتی به دنیا می یاد، همه چیز واسش مهیّاس، هر چی رو که روش دست بذاره واسش فراهم می کنن، خلاصه کم و کسری تو زندگیش نداره.
"ب" گرامی تو شرایط نامساعدی (البته از لحاظ رفاهی) به دنیا می یاد، خیلی چیزا رو می بینه ولی خوب فقط می بینه، نمی تونه داشته باشدشون.
وضع این دو همین جوری ادامه پیدا می کنه تا این که وقت مسئولیت قبول کردن می رسه.حالا بار زندگی رو باید به دوش بکشن :
"الف" عزیز یهو نیگا می کنه می بینه ای داد، اینجوری نبود قبلا که، همه چی فراهم بود که؟ اینجا چرا هیچی سرجاس نیست؟ نکنه من باید همه چی رو بذارم سر جاش؟ چی شد یهو؟ من کجا این همه کار کجا؟ بی خیال، پول بابا که از پارو بالا می ره، مامانم که نمی تونه سختی کشیدن منو ببینه، الکی چرا خودمو بندازم تو دردسر؟ (البته راستم می گه ها، نیازی نداره، تا نیاز نباشه هم که انگیزه ای نیست، اراده ای نیست.
"ب" گرامی اما، منتظر رسیدن وقتش هم نمیشه، می بینه نجنبه کلاش پس معرکه اس، قبلا دیده که اگه چیزی می خوای باید تلاش کنی، نه بابا چیزی داره ارث برسه بهم، نه مامان می تونه حمایتم کنه، خودمم و خودم.اگه بخوام فردا نداشته هامو داشته باشم باید سختیشم به جون بخرم، همون جوری که تا الان مجبورا خریدم.چیزی ام ندارم که از دست بدم، پا می شه، یا درس یا کار یا ... خودشو می رسونه اون بالا بالاها.نیاز داشت، انگیزه ایجاد شد، اراده کرد.
حالا نه این که تموم شه همینجا، نه، "الف" عزیز اگه یه روزی ورق برگرده و تنها بمونه و مجبور بشه از صفر شروع کنه، خوب اونم مصمم می شه تا یه حرکتی کنه، زندگیشو بسازه، خلاصه نم نم پخته میشه.

یه موردم هست، من تا نتیجه واسم مهم نباشه که حرکتی نمی کنم، ولی اگه نتیجه رو لازم داشته باشه، واسم مهم باشه، بی قرار نتیجه کار باشم، یَک انرژی می گیرم که هرجور شده انجامش بدم.

من هنوز نرفتم، چونم گرم شده، هی باید چرت و پرت بگم

یه موردشم اینه که تا چیزی رو باور نکنیم، واسه انجامش اراده نمی کنیم، اگه من ببینم چیزی باید انجام بگیره، لازمه و وظیفمه، خوب مصمم می شم انجامش بدم، عین کبری، و این وظیفه دونستن و مسئولیت پذیرفتن به نظرم باید پشتش ارزشها و اعتقادات خوابیده باشه، وگرنه یا نیست یا سسته، خلاصه مقید بودن به چیزی دیگه.

سلام
به نظر منم همش بر میگرده به اراده و انگیزه طرف . همه مثل هم نیستن
من خودم تا تصمیم میگیرم كاری رو كه شروع كردم تا اخر ادامه بدم و به انجامش مصمم هستم گاهی بقیه گیر میدن و میگن ولش كن ولی تا الان كاری رو كه تصمیم گرفتم به اخر برسونم به دیگران توجهی نكردمو اون كار رو تموم كردم