تبیان، دستیار زندگی

محرم ماه حزن و اندوه و ماه مصیبت اباعبدالله الحسین(ع) می رسد و بار دیگر شیعیان مولا در اندوهی بزرگ قرار می گیرند.

انشالله معرفت درک این ماه را با عشق به امام حسین(ع) داشته باشیم و در زمره ی عزاداران واقعی قرار بگیریم.

به به، خوش به حال شما کربلایی ها، امیدورام هرچه زودتر این ضریح جدید رو تو کربلا لمس کنین.

ایشالا یه روز همگی، دسته جمعی کربلا

از حسین آمــــــــــــــوز این آزادگی
این ز خــــــــود بگذشتن و دلدادگی

اینچنین یک دهـــــر را افسون شدن
وز برای کــــــــــــردگار مجنون شدن

کیست آنکه می‏دهـــــد دل را شفا
از غــــم و از غصه و از هـــــــر جفا

کیست آنکه شــــــافع روز جزاست
پــــــــور حیدر یادگار مصطفی ست

کیست آنکه می‏دهد خونش به دین
تا شـــود سیراب دینش بیش از این

گــــــــر خلیل فرزند خود تا مـــــــرز قربانگاه برد
این حسین شش ماهه را داخل به قربانگاه برد

آن خلیل گشــــــــت و فقط در لفظ قربانی گرفت
لیک خالق از حسین ، شش ماهه قربانی گرفت

گـــر که عیسی میتوانست چند تن احیا کند
این حسین با کــــربلایش یک جهان احیا کند

کشتی نوح بــــر اهل زمانش منجی است
لیک مولا ،کشتی تو تا ابد یک منجی است

معجز موســــــی چه بود جز آن ید بیضایی اش
دست شاه کربلا را خون اصغر میکند نورانی اش

این حسین کیست که عالم همه دیوانه او
برتـــــــــــر از نوح، خلیل و پورعمرانست او

این حسین را عاقبت تفسیر باید، کردگار
چون دگر مردی چنین ، دیگر نبیند روزگار


-------------<><><><>------------شعر از جناب جاده دوستی-------------<><><><>------------

ان شاءالله اونایی که نرفتن برن و اونایی که رفتن دوباره برن...

انشااااااااااااااااااااااااااالله

دلش ز غصه چاکه از بی کسی هلاکه

می بوسه هی آیات قرآنی که روی خاکه

یه قطره آب تو مشک این دریا نمونده

یه جای سالم رو تن سقا نمونده

پر شد تموم هیکلش از بوسه تیر

جایی برای بوسه زهرا نمونده

بارون خون از چشم ساقی می باره

دست نداره تیر از چشاش در بیاره

همه می گن کار حسین تموم شده

دیگه خدا مثل ابوالفضل نداره

خدایا کار حسین کجا کشید

می خونه با قلب از غم نا امید

بمیرم داداش چرا کوچیک شدی

نمونده چیزی از اون قد رشید

ابالفضل آقا آقا آقا آقا ابالفضل

ملا محمد تقی ناهیدیاى که خم شد ز غمِ مرگِ برادر کمرت داغِ دامادِ رشیدت زده بر دل شررت

کشته گشتند جوانان عزیزت به برت اى شهیدى که لبِ تشنه بریدند سرت

لاله سان سوخت ز داغِ علی اکبر جگرت

تا کشیدى ز غم و درد به سر ، ساغر را خوشدل از خویش نمودى به جهان داور را

گو تو اى بادِ صبا ، آن شهِ بی یاور را تشنه لب هیچ مسلمان نکُشد کافر را

تو چه کردى که لبِ تشنه بریدند سرت ؟

در شبِ قتلِ تو هر کس که ز تو عهد گسیخت صرصرآسا ز برت جانب دوزخ بگریخت

خاکِ خذلان به سرِ خویش به زارى مى بیخت بر لبِ خشکِ تو آبی پسرِ سعد نریخت

با وجودى که بود ساقیِ کوثر پدرت

ای به خورشیدِ رخت خلقِ جهان چون حربا وى گلِ باغِ نبى ، خامسِ بر آلِ عبا

مادرت فاطمه کو تا نگرد بر غربا ؟ خبرِ قتلِ حسین را ببر اى بادِ صبا

به سرِ تربت زهرا ، اگر افتد گذرت

عرضه کن: صرصرِ کین سوخت ز تو یک گلزار گشت در کرببلا نوگلِ گلزارِ تو خوار

روزِ زینب بنگر ، گشته ز غم چون شبِ تار بگو اى بانویِ جنت ، سرى از غرفه بر آر

غرقه در لجه یِ خون بین رخِ شمس و قمرت

به صفِ کرببلا کن نظر از رویِ صواب بر لبِ آب نگر تشنه ، همه پیر و شباب

دلِ «ناهیدى» ازین غصه و غم گشته کباب بنمائى همه از چشمه یِ کوثر سیراب

دخترانت همه بی معجر و بی سر پسرت

السلام علیک گفت اما در گلویش درود می لرزید
شاعرت خواست زائرت باشد وقت اذن ورود می لرزید

درپی خیمه تو گشت آن روز،خط به خط صفحه به صفحه مقتل را
هر چه را می شنید می بارید هر چه را می سرود می لرزید

چند خط خواند و شب شبستان شد،نور پیچیده بود در خیمه
تا ببینند صبح فردا را اشک ها در شهود می لرزید

در همین صفحه تا خود خورشید سطر ها از خدا لبالب بود
شب نشان از قیام فردا داشت، شانه ها در سجود می لرزید

صبح تا عصر خواند،مردانی با خدا گفت و گو کردند
در کمان سیاه اندیشان تیرهای حسود می لزرید

صفحه بعد تشنه تر میشد مردی از دوردست می آمد
پاره ای از فرات را می برد مشک می مرد رود می لرزید

خط بعدی به خاک می افتاد ناگهان بوی یاس می پیچید
بین آن چند خط ناخوانا، نه عمو نه! عمود می لرزید

واژه ای از همان نخستین سطر،گاه در بین جمله ها می گشت
چشم شاعر به او که بر می خورد دست هایش چه زود می لرزید

عصر شد خون گرفت کاغذ را،ماجرا عاشقانه تر می شد
تیغ می مرد دشنه می نالید نیزه می سوخت خود می لرزید

خط به خط عشق زخم بر می داشت دشت را بوی سیب می آکند
خنجری سوی حنجری می رفتریالبا تمام وجود می لرزید

آسمان سطری از زمین می شد،صفحه بعد آتشین می شد
چند خط متن در به در می سوخت خیمه ها بین دود می لرزید

باز خون، باز خط ناخوانا باز آن واژه غبار آلود
بود اما نبود اما بود آه! بود و نبود می لرزید

خواست شاعر که نقطه بگذارد فصل ها یک به یک ورق میخورد
شعر گم کرد دست و پایش را قافیه مثل بید می لرزید

مجتبی احمدی

دخترم بر تو مگر غیر از خرابه جا نبود
گوشه ویرانه جای بلبل زهرا نبود

جان بابا خوب شد بر ما یتیمان سر زدی
هیچ‌کس در گوشه ویران به یاد ما نبود

دخترم روزی که من در خیمه بوسیدم تو را
ابر سیلی روی خورشید رخت پیدا نبود

جان بابا، هر کجا نام تو را بردم به لب
پاسخم جز کعب نی ،جز سیلی اعدا نبود

دخترم وقتی که دشمن زد تو را زینب چه گفت
عمه آیا در کنارت بود بابا ،یا نبود

جان بابا، هم مرا ،هم عمه ام را می‌زدند
ذره‌ای رحم و مروت در دل آنها نبود

دخترم وقتی عدو می‌زد تو را برگو مگر
حضرت سجاد زین‌العابدین آنجا نبود

جان بابا بود، اما دستهایش بسته بود
کس به جز زنجیر خونین، یار آن مولا نبود

دخترم آن شب که در صحرا فتادی از نفس
مادرم زهرا (س) مگر با تو در آن صحرا نبود

جان بابا من دویدم زجر هم می‌زد مرا
آن ستمگر شرمش از پیغمبر و زهرا نبود

دخترم من از فراز نی نگاهم با تو بود
تو چرا چشمت به نوک نیزه اعدا نبود

جان بابا ابر سیلی دیده‌ام را بسته بود
ورنه از تو لحظه‌ای غافل دلم بابا نبود

دخترم شورها بر شعر ?میثم? داده‌ایم
ورنه در آوای او فریاد عاشورا نبود

جان بابا دست آن افتاده را خواهم گرفت
ز آن که او جز ذاکر و مرثیه خوان ما نبود

شاعر:حاج غلامرضا سازگار (میثم)