تبیان، دستیار زندگی

یادمه قبلا كه میومدیم لب آب، كلی تنقلات مثل تخمه و چیپس و پفك باخودمون میاوردیم ولی انگار هیچ كس نمی خواست چشم از آب بردارد.
خانم و آقایی میانسال روی پله ها نشسته بودند، نیم ساعتی می شد كه به آب خیره شده بودند، مرد نگاهی به عقب كرد، وقتی جمعیت را دید گفت: زنده رود كه جان گرفت، اصفهانی ها هم جانی دوباره گرفتند، خدایا این نعمت را از ما نگیر.

راست می گوید، رونق دوباره به اصفهان آمده، دكه داران وقت سرخواراندن ندارند، بعد از ۸ ماه كسادی كار، سرعكاس های لب رودخونه هم شلوغ شده، ، پسر جوانی داد می زند: آقا تا آب تموم نشده یه عكس از ما بگیر! می ترسیم آبو ببندند، حداقل یه عكس یادگاری با زاینده رود بگیریم.

كمی بالاتر، ناژوان، جوانی می گوید: باید بر روی آب نورپردازی كنند، رودخانه قشنگ تر می شود.
دوستش گفت: ۳۰ روز كه دیگر نورپردازی نمی خواهد، چشم به بزنی تموم میشه، اصلا ارزششو نداره.
زوج جوانی از یه عكاس می پرسند آقا شما می دونید چرا آب فقط 35 روز بازه؟
-نه خانم، البته من شنیدم الان آب به خاطر كشاورزا باز شده بعد كه كشت پاییز تموم بشه، آب هم تموم می شه
-وا مگه میشه توی یه ماه كشت كنند، حداقل ۶ ماه طول میكشه، بعد یك ماه كه آبو بستند بعد اونا چیكار می كنن.
-نمی دونم والا.

آقای میانسالی كه به حرفاشون گوش می داد گفت: میگن خشكسالیه خانم، اما فقط برای اصفهان خشكسالیه، یعنی سهم ما از زاینده رود فقط 35 روزه! كشاورزان هم فقط 35 روز وقت دارن كشت كنند، طول بكشد باید بروند فكری به حال خود كنند.
ولی از روزی كه آب باز شده كنار آب جای سوزن انداختن نیست، توی این چند وقت وقتی مردم از روی پل رد می شدند چهره ها افسرده بود انگار كسی نمی توانست به رودخانه نگاه كند، ولی الان دوباره شور و نشاط به اصفهان برگشته. اولین روزایی كه آب بسته شده بود فكر نمی كردم كه مردم اینقدر افسرده بشند اما حالا فهمیدم زاینده رود جزئی از زندگی اصفهانی هاست.

هیجان انگیزه، بعد از این همه وقت زنده رود واقعی رو ببینی، زاینده رود دوستم دارم، دوستم دارم... دعا می كنم،همیشه زنده باش

زاینده رود ، عمرت جاویدان باد ! کنار تو از لذت عاشقی پر میشود دلم....