تبیان، دستیار زندگی

بنده خدا
طفلی .چقدر هم باید مظلوم باشه
انقد دلم برای اینجور بچه ها میسوزه
انگاری خیلی مظلومن

با نام خدا و سلام
منم با شما موافقم
یه مربی داشتیم که می گفت با اینجور بچه ها بخوبی رفتار کنید و باهاشون مهربون باشید و
با خدا دادگان ستیزه نکن ........... که خدا داده را خدا داده!

سلام
خدا رو شکر که به خیر گذشت

این اتفاق منو یاد یه خاطره از اول دبیرستانم انداخت

البته بیشتر از این که تلخ باشه (که هست) عبرت آموزه

چند تا از دخترای کلاس ته حیاط بزرگ مدرسه داشتیم یه بازی خطرناک می کردیم.

یه چوب گذاشته بودیم روی سنگ و یک طرفش سنگ کوچیک می ذاشتیم و رو طرف دیگه می پریدیم تا ببینیم سنگ کی بیشتر می ره!

نوبت یکی از همکلاسیهام من کناری وایستاده بودم که یه هو سنگ مستقیم اومد و خورد تو کله من!

نزدیک چشمم بود و خیلی می سوخت و من از ترس اینکه چشمم باشه جرات نداشتم دستم رو از چشمم بردارم!

رنگم پریده بود و خون جاری

دعوامون کردن و منو بردن دفتر
خدا رو شکر چشمم سالم بود ابروم شکسته بود.

مادرم رو خبر کردن و با آژانس فرستادنم بیمارستان. بخیه زدن ولی هنوز جاش مشخصه :-(

این یکی از جاهای شکسته صورتمه که تو مدرسه اتفاق افتاد بقیه اش جاهای دیگه شکسته!

5-6 جای دیگه هم شکسته :-) ار بس که شلوغ و بی احتیاط بودم و گاه بدشانس

با نام خدا و سلام
ممنون از مطلبتون و از اینکه دوباره پیداتون شد

مادر من هم یه شاگرد داشت
که همین خصوصیات این دانش اموز رو داشت
میگفتن که دست طفلی رو گرفتم
انقد طفلی نحیف و ضعیف بود که اصلا نمیشد دستشو بگیری

سلام
خاطرات جالبی بود( البته بعضی هاش واقعا تاسف بار بود).
منم یه چندتا خاطره از دوران دبستان و راهنمایی دارم ولی نمیدونم بگم یا نه؟
به هرحال از همه به خصوص آقا معلم(که من ارادت خاصی به ایشون دارم) به خاطر مطالبی که گذاشتن ممنون.

با نام خدا و سلام
تاپیک تلخی ایجاد کردین و رفتین!!!!!!!!!!!!!!
کاش با ایجاد این تاپیک موافقت نشده بود به جاش یه تاپیک شاد ایجاد کرده بودین

با نام خدا و سلام
اینم یه اتفاق بد برای یکی از معلمین بزرگوار:
روز اول مهر که اومد مدرسه گفت: خانم ؛ من و شوهرم داریم از هم جدا میشیم. شوهرم معتاده . اگر یه موقع اومد دنبال پسرم و اونو ببره شما مواظب باشید و نذارید که اونو ببره.

گفتم: خوب خانم محترم اونم پدرشه و من این اجازه رو ندارم که نذارم پسرشو ببینه و در ضمن شما هنوز از هم جدا نشدید و حکم طلاق را ندارید و مجوز و مدرکی هم نداریم که این اجازه را داشته باشیم تا پدری پسرش را نبیند.

گفت: ولی تورو خدا خانم مواظب پسرم باشید و اگر پدرش اومد مدرسه حتما منو خبردار کنید و نگذارید پسرم را ببرد.

گفتم : چشم تا اونجا که امکان داشته باشه مواظب هستم و نمیگذارم اتفاقی بیفته.

خداحافظی کرد و رفت...

......................................

یک ماهی از سال نگذشته بود که محمد مهدی خوشحال و خندان اومد و گفت : خانم ؛ مامان و بابام با هم آشتی کردند.

گفتم: خدارو شکر پس بالاخره آشتی کردند . بعد به محمد مهدی گفتم حتما تو خونه مواظب رفتارش باشه و درسش را هم خوب بخوانه تا مامان و بابا بیشتر خوشحال باشند. (آخه وضعیت درسی محمد مهدی زیاد تعریفی نداشت)

گفت: چشم خانم

............................................

اواسط آذر ماه بود که دیدم دوباره درس محمد مهدی افت کرده و تکالیفش را هم انجام نمیده . صداش کردم و بهش گفتم که بخاطر اینکه دوباره درس نمیخونی و تکالیفت را انجام نمیدی از دستت خیلی ناراحتم. مگه قرار نبود خوب درس بخونی تا پدر و مادرت هم خوشحال تر بشند.

چیزی نگفت و فقط مرا نگاه می کرد.

گفتم : فردا به پدرت بگو بیاد مدرسه .

گفت: خانم اجازه بابام کمپ بوده و تازه آزاد شده اما مامانم اونو قبول نکرده و خونه راش نداده.

وقتی اینو گفت دیگه منم دهانم بسته شد و گفتم باشه برو بشین. فهمیدم که دعوای خانوادگی اونها خیلی بالا گرفته و این طفل معصوم گناهی نداره. گفتم مجبورم خودم بیشتر با اون کار کنم تا وضعیت درسیش بهتر بشه.

............................................

شنبه سوم دی ماه وقتی اومدم مدرسه جای خالی محمد مهدی را دیدم .

گفتم : بچه ها فقط محمد مهدی غایبه ؟ کسی ازش خبر نداره؟ حتما سرما خورده!!

ابوالفضل دانش آموزی که در همسایگی آنها زندگی می کرد گفت: اجازه خانم یه چیزی بگم؟

گفتم: عزیزم تو دوتا چیز بگو. بگو چی شده؟

گفت : آخه خانم ناراحت میشید.

گفتم : نه عزیزم بگو چی شده.

بغض کرد و گفت: اجازه خانم مامان محمد مهدی مرده!

گفتم : خدانکنه ابوالفضل جان! شاید مادر بزرگش فوت کرده.

گفت: نه بخدا خانم؛ من می دونم مامانش مرده. آخه همسایه ما هستند.

گفتم: چرا؟ چطور؟ چه جوری مرده.

گفت: باباش با چاقو زده تو شکم مامانش و اونو کشته.

به یکباره تمام بدنم عرق سردی کرد و خشکم زد. نمیخواستم حرفاشو باور کنم با اینکه میدونستم احتمال صحت حرفاش زیاده.

سریع رفتم به دفتر و جریان را تعریف کردم و زنگ زدیم منزلشان و فهمیدم متاسفانه این جریان حقیقت داره.

سر کلاس اومدم و چیزی نگفتم اما واقعا اعصابم بهم ریخت.

فردای اون روز مدیر مدرسه به تنهایی به منزل پدر بزرگ محمد مهدی رفت و از جریان باخبر شد.

مادر محمد مهدی درخواست طلاق کرده بود آخه از اعتیاد شوهرش خسته شده بود. هر بار ترک و دوباره...

تا اینکه در روز اول دی ماه همراه با فرزند 7 ماهه خود و همینطور محمد مهدی به دادسرا می روند که جلوی در دادسرا پدر و مادرش با هم دوباره دعواشون میشه که پدرش عصبانی شده و با ضرب چاقو همسرش را می کشد و فرار می کند.

وحشتناکتر اینکه محمد مهدی شاهد از پا درآمدن مادرش بوده. و برادر 7 ماهه خود را بقل می کند و...

خدایا آخه یک طفل هفت ساله چقدر میتونه تحمل این درد بزرگ رو داشته باشه؟؟؟

پدرش هم چند روز بعد از حادثه دستگیر می شود که در زندان به سر می برد.

.....................................................

از اون روز محمد مهدی مدرسه نیامده بود. با اینکه یکی دوبار دیگه با خانواده پدری او تماس داشتیم اما این اجازه را نداده بودند آخه قرار بود حضانت محمد مهدی را عمه اش بعهده بگیرد که آن هم در جای دیگری زندگی می کرد.

.....................................................

دیروز محمد مهدی به همراه پدر بزرگش برای گرفتن پرونده اش به مدرسه آمده بود. وقتی رفتم تو دفترمدرسه چشمم به محمد مهدی افتاد. طفلک مثل گنجشک ها می لرزید . سلام کرد و جواب سلامش را دادم و دستی به سر و رویش کشیدم. داشتم حالشو می پرسیدم که پدربزرگش زد زیر گریه...

دلم خیلی به درد اومد دست محمد مهدی را گرفتم و گفتم تا شما کاراشو ردیف می کنید منم می برمش سر کلاس تا پوشه کارش و یکسری وسایل دیگرش را بهش بدم و هم اینکه دیداری هم با دوستانش داشته باشد.

وقتی اومد سر کلاس بچه ها با دیدن محمد مهدی خیلی خوشحال شدند. با اینکه همه از جریان حادثه باخبر بودند اما چیزی بهش نگفتند. آخه قبلا به بچه ها گوشزد کرده بودم که یه وقت اگر محمد مهدی رو دیدند چیزی بهش نگویند و حتی سوالی هم ازش نپرسند. فقط با اون خوش رفتار و مهربان باشند.

پوشه کار و وسایل دیگرش و همینطور یک کادو به رسم یادگاری بهش دادم. وقتی داشت از کلاس می رفت بیرون و از بچه ها خداحافظی می کرد دیگه طاقت نیاوردم و زدم زیر گریه... آروم آروم تا اونجاییکه به قول بچه ها تابلو بازی درنیارم و کسی نفهمه دنبالش تا دم در دفتر رفتم و سپردمش به پدربزرگش و ازش خداحافظی کردم.

وقتی برگشتم به کلاس ، چشمم که به دانش اموزام افتاد خشکم زد. همه در حال گریه کردن بودند. زار می زدند و اشک می ریختند. تا یک ربع تمام کلاس مثل ماتمکده ها شده بود. همه با هم گریه می کردیم.

حسین می گفت : خانم یعنی دیگه محمد مهدی را نمی بینیم؟

ابوالفضل می گفت: خانم حالا محمد مهدی چی میشه؟ کجا میره؟

اون یکی ابوالفضل می گفت: اجازه خانم هر وقت بزرگ شدیم میتونیم بریم محمد مهدی را ببینیم؟...

بعد از یک دل سیر گریه کردن خودمو جمع و جور کردم و گفتم : بچه ها دیگه گریه نکنید با گریه ما چیزی درست نمیشه. ما باید مواظب اعمال و رفتارمان باشیم. باید سعی کنیم هیچ وقت دعوا نکنیم. باید سعی کنیم هیچ وقت عصبانی نشیم و ......کلی صحبت و درد و دل...آخرش هم گفتم همه ی شما باید برای محمد مهدی دعا کنید تا توی زندگیش خوشبخت بشه. شما بچه های کوچک مثل فرشته های خدا هستید بیگناه و پاک. خدا حرف دل شما رو گوش میده. فقط براش دعا کنید.

زنگ سوم وقتی بچه ها اومدند سر کلاس یکی از بچه ها گفت: اجازه خانم! ما زنگ تفریح رفتیم یه جای خلوت نشستیم و برای محمد مهدی دعا کردیم... این دعا را کسی کرده بود که خودش دو سال پیش پدرش را در سانحه تصادف از دست داده بود...

...............................................................

خدایا این دنیا را چه می شود؟

این کودکان بی گناه و معصوم چرا باید قربانیان اصلی ازدواج های ناسالم باشند؟

نمیخواهم کفر بگویم ، اما آخر یک طفل 7 ماهه با یک کودک 7 ساله چه گناهی کردند که باید در آتش این خانواده ها بسوزند؟ این است معنی عدالتت؟

سلام
چقدر تلخ :(

خدایا مواظب محمد مهدی باش

واقعا تاسف برانگیزه
چطور اینقدر راحت آدم می کشن؟ و چقدر راحت چندین نفر رو بیچاره می کنن!

و حتی با قصاص اون آدم هیچ چیز سر جاش برنمی گرده.
و چقدر وحشتناک که قاتل مادر آدم پدرش باشه!

خیلی بده. اشکم در اومد.

آقای معلم وقتی این تاپیک رو ایجاد کردم هدفم ترک کارهای بدی بود که معلمها یا دانش آموزا انجام دادن.
فکر نمی کردم اینقدر تلخ شه.

ولی بازم به نظرم مفیده. ما هم باید سعی کنیم پدر و مادر خوبی باشیم و هیچ وقت نذاریم فرزندمون به غمی مثل محمد مهدی دچار بشن که تا آخر عمر رو زندگیش تاثیر بدی می ذاره.

 سلام

راستش بچه داری وقت زیادی برام نمی ذاره. هر از چند گاهی میام به انجمن سر می زنم و مطالب جدید رو می خونم و اگه مطلبی برام جالب بود نظر می ذارم.

 ببخشید  کم کاریمو.