تبیان، دستیار زندگی

یه دفعه از خواب می پری!!!

توی تاریكی نمیتونی ساعت رو نگاه كنی( یا شایدم ساعت شب نما داری، ولی هیجانش به اینه كه رادیو یا تلوزیون رو روشن كنی!) نگین كه ساعت گوشیمون رو نگاه میكنیم كه میگم لطفا یا گوشیتون رو شب خاموش كنین یا اینكه سه متر و بیشتر حتی!،‌ از خودتون دور بفرمائید.

خلاصه می پری روی كنترل تلوزیون و نگاه میكنی ...... ای وااااااااااای ... دارن اذان میدن.

به امروزت فكر میكنی. كه چه روز پر كاری داری. به دیشب كه دلت افطاری نمیخواست.

ای وای با این معده خالیییییییییییی و این همه كااااااااااار! و این ماه رمضان گرمممممممممممم... خدایا مددی!!!

فكر میكنم این موضوع كمتر برای آقایون اتفاق افتاده باشه. عرض میكنم چرا!

چون این خانمهای ........ هستند كه باید زودتر از همه بیدار شن سحری رو گرم كنن سفره رو بچینن و تازه با كلی ناز و ادا آقایون رو( حالا چه پدر،‌ چه پسر، چه همسر، چه برادر ) از خواب بیدار كنن.

منتظرم حس و حالتون و خاطره هاتون رو اینجا بخونم.

نذارین تاپیك یخ كنه هاااااااااااا. حتی اگه من نرسیدم چك كنم..... حتما گزارشاتش بهم میرسههههههههههه!

سلام
منم یادمه كه اوایل كه كوچیك بودم همسایه ها همو صدا میزدن
ولی الان اگه خونه ای بیدار نشه
كسی كاری بهش نداره
من كه تا ساعت زنگ میخوره میپرم بالا
و با حرفای اقا وحید موافقم
راستی خانوما خیلی زحمت میكشن

منم فكر میكنم صمیمیت قدیم نیست.

قبلنا همسایه ها نگران بیدار شدن همسایه بغلی بودن. اما الان.......

به قول خواهرم هر نیم وجبی ای هم دیگه یه موبایل داره هر وقت بخواد زنگش رو تنظیم میكنه و بیدار میشه.

و همین تكنولوژی اون صمیمیت رو كشت.

بله خوب گفتین، من و مادرم هم برای بیدارکردن برادرم تو خونه جریاناتی داریم باید نیم ساعت زودتر از موعد بیدار شیم که بتونیم برای بیدارکردن این آقا وقت بذاریم. برای خواب نموندن هم یک برنامه ای داریم که با یکی از اقوام قرار گذاشتیم موقع سحر به همدیگه زنگ بزنیم.

ببین كوثر جونممممممممم از الان بهش سخت بگیرین كه چهار روز دیگه خانمش سختی نكشه 

انجمن حمایت از زنان متاهل!!!

و وااااای به روزی كه هر دو طرف قرار خوابشون ببره و برای سحر بیدار نشن!!! خدا نیاره.

البته تو این روزهای آخر معده همه مون عادت كرده. اون اولاش سخته.

یادمه یكبار بچه كه بودم و هنوز واجبم نشده بود. سحر دیر بیدار شده بودم... داشتم تند تند می خوردم تا قبل از اذان یه چیزی خورده باشم تا طول روز گرسنه نمونم..
رادیو دعای سحر را تمام كرده بود و گوینده اعلام كرد: روزه داران عزیز! تااذان صبح به افق اصفهان فقط یك دقیقه وقت باقیست"
من هم دهانم را پر از غذا كردم . اونقدر كه دیگه جا نداشت. لحظات آخر یه جورایی مطمئن بودم تا پایان این یك دقیقه نمی تونم غذای توی دهنم را قورت بدم و اذان را خواهند گفت.
دویدم توی یه اتاق دیگه كه صدای رادیو نمی اومد و اونجا خوب جویدم و غذا رو قورت دادم.
بعد هم با خیال راحت اومدم پیش بقیه . مادرم گفتن اذان رو گفته ان . بعد از اذان كه چیزی نخوردی؟ من هم گفتم ایشالا قبل از اذان قورتش داده م.

هنوزم كه هنوزه نمی دونم اون لقمه آخر رو قبل از لحظه اذان قورت داده ام یا بعدش....

خدا خودش قبول كنه

خوب دیشب داشتم توی انجمن چرخ میزدم. این تاپیك رو هم نگاهی انداختم و گفتم پرونده این تاپیك برای امسال بسته میشه.

و "حیف تمام شدی" توی دلم گفتم و ...

تا اینكه!!!

تا اینكه امروز یه اتفاقی افتاد گفتم اختتامیه تاپیك مال ماجرای منه...

دوست دارم برای این پست یه اسم بذارم...... فرشته های معصوم و بی بال خونه ما!


صدای گریه اومد. رفتم در اتاق رو باز كردم. بله محمد حسین خان بود! وقتی در اتاق رو باز كردم انگار دنیا رو بهش داده بودن... پرید توی اتاق و تندی رفت روی تخت و مثل همیشه صاحب بالش من شد.

چند قدم رفتم توی پذیرائی نزدیك ساعت. "نه خدا رو شكر چهار و ده دقیقه اس و تا چهار و نیم كه ساعت زنگ بزنه بیست دقیقه ای وقت هست ، خدا رو شكر كه خواب نموندیم"

از اونجائی كه شب قبل دیر خوابیدم پیش خودم میگم یه چرت بیست دقیقه ای هم بد نیستاااااا.

خوب محل خوابم اشغال شده ولی میتونم سر و ته خودم رو توی تخت جا بدم.

گوشی رو هم میارم پیشم تا اگه زنگ زد خدای ناكرده! محمد حسین بد خواب نشه و نخواد سر سفره سحری هی اورد بده!!! همین یك اشتباه بزرگ میتونه باشه. چون اگه گوشی از دسترس ام دور باشه باید از توی تخت پا شم و انشاالله احتمال خواب موندن كم میشه!


هنوز چشمام گرم نشده كه یه صدای گریه دیگه!!! بلــــــه محمد هادی ئه.

میرم در رو براش باز میكنم. تا نصفه اتاق میاد و بعد میگه آب!

دستش رو میگیرم و تا آشپزخونه میرم. دارم لیوان رو آب میكنم كه پیش خودم میگم یه نگاه هم به این ساعت بندازی ضرر نمیكنیا.

كه ناگهان برق سه فاز از سرم می پره.
ساعت نزدیكای پنج ئه.

لیوان آب رو میدم به گل پسر و دیگه به مابقی ماجراش كاری ندارم. با یه پرش تلوزیون رو با كنترل روشن میكنم و عینكم رو می چسبونم به چشمم تا ...

بله سیزده دقیقه ای وقت هست. بی معطلی همسر جان رو صدا میزنم... و به گریه محمد هادی كه میخواد مابقی آب رو ازش بگیرم اهمیتی نمیدم ... تند تند از یخچال غذا میذارم بیرون.


توی دلم میگم این فرشته های بدون بااال خونه ما عجیب دوست داشتنی ان. كه بیدارمون میكنن........ حتی به اندازه یه جرعه آب هم كه شده!

غذاهای یخ كرده هم گاهی خوشمزه ان هااااا... یه دقیقه آخر هم به رسم خانواده حیات طیبه آب سرد میل كردیم. امیدوارم این آخرین خواب موندن ما باشه!!!