تبیان، دستیار زندگی

بدآموزى و كج اندیشى
طلبه اى مى گفت : شخصى به ظاهر باسواد و متّقى به من گفت : بهتر است انسان نماز شب نخواند و نماز صبح را هم نزدیك طلوع آفتاب به جاى آورد، براى این كه دچار عُجب و خودبینى نشود، و چون نماز شب غرور مى آورد باید آن را ترك كرد!
آن طلبه گفت : در اثر این كلام (چون گوینده آن را مورد اعتماد مى دانستم ) چندین سال نماز شب نخواندم با اینكه سحر هم بیدار بودم !

ببینید بدآموزى و كج اندیشى را! به آن طلبه گفته شد:
آن شخص شیطان بوده كه چنین سخن مزخرفى را بر زبان رانده است ؛ زیرا، اگر این سخن صحیح باشد در همه مستحبّات جارى است . بنابراین باید گفت : نماز جماعت و قرآن و دعا و... نخوانیم زیرا مغرور مى شویم ! بى ارزش بودن این گفتار به قدرى واضح است كه نیازى به تفصیل ندارد. چون بدیهى است كه انسان در كنار انجام مستحبّات باید رذائل اخلاقى را از خود دور كند. و اصلاً خودِ نماز شب باعث توفیق انسان براى ستردن و زدودن صِفات رذیله مى شود و آن خدایى كه توفیق سحرخیزى مى دهد توفیق پیراسته شدن از مرض خطرناك عُجب را نیز عطا مى كند.

ثانیاً، چنین شخصى كه این قدر لاابالى و بى تعهّد است كه نماز صبح خود را در آخر وقت مى خواند، معنى ندارد دچار عُجب بشود و اصلاً دلیلى براى عُجب او نیست مانند كورى است كه نامحرم را نمى بیند! بلكه هنر است كه انسان با رعایت و انجام مستحبّات ، دچار خودپسندى نشود و خلاصه تقواى منفى به درد نمى خورد، آنچه سودمند است تقواى مثبت است .

ادامه دارد

منبع