در مورد مسئله موعود و امام زمان (عج) همواره شبهاتی در ذهن ماها وجود دارد

این تاپیک رو زدم تا به برخی از شبهات رایج بپردازیم

مطالب درج شده از کتاب موعود شناسى و پاسخ به شبهات نوشته علی اصغر رضوانی می باشد

 

ماجرای ما مستشرقین! (1)

---

مستشرقین یا خاور شناسان گروهی از دانشمندان هستند که به بررسی در اوضاع و احوال تاریخی، فرهنگی، سیاسی و بسیاری دیگر از موضوعات قابل مطالعه در شرق و ملل شرقی و اسلامی می پردازند. فارغ از قصد و هدف ایشان از بررسی در این موضوعات در بسیاری از موارد اشتباهات فاحش این گروه در تاریخ سبب انحرافاتی در جریان شناسایی عناصر تفکر در شرق بوده است. از جمله این موارد ادعای برخی از مستشرقین درباره موضوع مهدویت و دروغ شمردن و افسانه دانستن آن است که لازم است به بررسی ابعاد این نظریه بپردازیم.

---

مستشرقین چه می گویند؟!

برخی از نویسندگان و مستشرقین در نوشته های خویش به شکلی در اعتقاد به مهدویت و امامت حضرت مهدی (عج) خدشه  وارد  نموده و به انکار بر خاسته اند. بررسی علل صدور چنین نظراتی از جانب ایشان می تواند راهگشای ما در نقد منکران مهدویت و شناخت ریشه های انحراف این گروه باشد. برخی از این نظرات چنین اند:

( امام دوازدهم ) شخصیت موهومی است و به دروغ به امام حسن عسگری که بدون فرزند بود- نسبت داده شده.... و علویین معاصر امام حسن عسگری (ع) از این امام با فرزند پسری از دنیا فوت کرده باشد خبری ندارد.(1)

دیگری از مهدویت و مهدی به عنوان اسطوره و خیال بافی و نشانه ی جهل و تعصب نام می برد:

اسطوره ی مهدی از این میان قوی ترین و دور اثرترین اسطوره است و می دانیم که شیعه دعوت دینی و سیاسی شان را براساس بعضی از این اساطیر و خیال بافی ها گذاشته اند. (2)

و سپس نتیجه گیری می کند: "بهر حال این افسانه جز در میان قبایل جاهل و متعصب شمال آفریقا و قبایل متمایل به بت پرستی طرفداری نداشته است." (3)

برخی دیگر از این دست مطالب خود را همراه با برخی نسبت های ناروا درباره ی عقاید شیعه همراه می کنند. از جمله: "بعضی از مردم در زمینه مهدویت اندیشه های خرافی عجیبی دارند مانند وقت تعیین کردن برای ظهور از روی حساب جمل و ابجد و خلاصه عقیده ی شیعیان در هیچ  قسمت مطابق واقع نیست. چه در مورد مهدویت و چه غیبت و چه معصوم بودن امامان و." (4) کاملاً واضح و آشکار است این تهمت ها درباره ی اصل مهدویت به همراه برخی نسبت های ناروا در مورد عقاید شیعه در اینجا مطرح شده اند. چرا که شیعه هرگز معتقد به تعیین وقت برای ظهور نیست و بر اساس روایات شیعی هر کس وقتی برای ظهور تعیین نماید کذاب و افترا زننده است. (5)

ریشه ی سخنان مستشرقین!

در ریشه یابی سخنان این نویسندگان، به این مطلب واقف می شویم که منشأ غالب سخنان ایشان حرفهای چند تنی از مستشرقین از یک سو و دید گاههای "ابن خلدون" از سوی دیگر بوده است. البته برخی از آنان به این تقلید اعتراف نموده اند. (6) و برخی دیگر شاید شجاعت این کار را در خود ندیدند و در پرده ی ابهام باقی گذارده اند.

اولین مستشرق ضد مهدویت!

اولین مستشرقی که به نظر می رسد زود تر از سایرین مأموریت یافت تا درباره ی " مهدویت " تحقیق کند. فردی به نام " دار مستتر " شرق شناس یهودی تبار فرانسوی است که در گیرودار جنگ های یکی از مدعیان مهدویت در سودان مأمور شد که حس کنجکاوی فرانسویان را در مورد انگیزه ی روی کرد مردمان به عقیده ی "مهدویت" با سخنرانی خویش ارضا کند.

داستان از چه قرار است؟!

ماجرا از آنجا شروع شد که مردی به نام محمد احمد سودانی (1885-1834) با ادعای مهدویت در یک سری جنگ هایی که میان ارتش انگلیس و مصریان روی داده بود، نظر جهانیان را به خود جلب نمود و نام او در اروپا و سایر جاها میان مردمان شنیده و شناخته شد. به ویژه در فرانسه گروه هایی بر اثر حس کنجکاوی در صدد بر آمدند تا از عقیده ی مهدویت در اسلام و ادعای سودانی اطلاع یابند. در این میان دولت فرانسه به یکی از مستشرقین و اندیشمندان به نام "دارمستتر" مأموریت داد تا در تالار سوربون پاریس با سخنرانی خویش اذهان عمومی را از این موضوع که در نهایت توجه فرانسویان به اسلام را در برداشت، منحرف نماید. حاصل سخنرانی های دار مستتر در هشتم فوریه 1885 کتابی شد به نام "مهدی از صدر اسلام تا قرن سیزدهم هجری" که این کتاب با ترجمه ی محسن جهانسوز به فارسی نیز ترجمه شده است.

وی در این کتاب می گوید:

"این اعتقاد که نخست در دیانت یهود بوده و عیسویت را به وجود آورده است، فقط وقتی در دیانت یهودیان و عیسویان به صورت نهایی را آمد که تحت تأثیرات اساطیر ایرانی واقع شد... مسلمانان در خصوص اعتقاد به ظهور منجی اصول عیسویان را پذیرفته اند."(7) و سپس می افزاید: "این نخستین دفعه بود که یکی از افسانه های معروف ایرانی که در علم الاساطیر دیده می شود در اسلام داخل شد." (8) "حسن (ع) که امام یازدهم بود پس از مرگ خود پسری باقی گذاشت شش ساله به نام محمد (ع). خلیفه آن پسر را در شهر حله نزدیک خود به زندان افکنده بود و او در 12 سالگی غایب شد و چون او تنها باقیمانده ی نسب مستقیم پیامبر بود عامه ی مردم چنین نتیجه گرفتند که این کودک در ساعتی که بخواهد ظهور خواهد کرد." (9)

کار بی تحقیق!

متاسفانه نویسندگان بعدی دائره المعارف ها و سایر مستشرقین تقلید وار بدون تحقیق جدی و دقیق در منابع اصیل اسلامی سخنان این فرد را تکرار کرده اند و نظیر آن حرفها را بیان داشته اند. (4) از جمله آن ها، گلد زیهر (1921-1852) gold ziher که به گمان برخی بنیان گذار اسلام شناسی در اروپاست با مختصر تغییری، حرفهایی شبیه حرفهای هم مسلکان خویش دارد:

"اندیشه ی مهدی که در اصل به عناصر یهودی و مسیحی برمی گردد، بعضی ویژگی های سائو شیانت زرتشتی به آن اضافه شد چنانکه اذهان خیال پردازان نیز به آن مطالبی افزود و عقیده ی مهدی مجموعه ی اساطیر شد ... و احادیثی به پیامبر (ص) نسبت داده اند که اوصاف دقیق مهدی (عج) در آن تصویر شده بود در حالی که این احادیث به هیچ وجه در تألیفاتی که احادیث صحیح در آنهاست، نیامده است." (10)

شیعه پاسخ می گوید!

از مجموع آنچه مستشرقین در این موضوع بیان نموده اند بدست می آید که اندیشه ی مهدویت را افسانه و اسطوره و خیالبافی می دانند که از اساطیر یهودی و زرتشتی و مسیحی وارد اسلام شده است  و شیعه بدان بال و پر داده است! همچنین به نظر این گروه روایات و احادیث درباره ی اصل مهدویت ضعیف است و سخنی از این مطلب از روایات به ویژه پیامبر اکرم (ص) بدست نیامده است!

در پاسخ باید گفت ما به صورت مفصل در مقالات پیشین منابع موثق قرآنی و روایاتی را درباره ی اثبات اصل مهدویت بیان نمودیم . به عنوان حسن ختام این بحث بیان نورانی رسول گرامی اسلام (ص) کفایت خواهد کرد که : " هر کس خروج مهدی (عج) را انکار نماید همانند آن است که به تمام آنچه بر من نازل شده کافر شده است ." (11) و (12)                                                                             

پی نوشت ها:

1-     الخطوط العریضیة – محبّ الدین خطیب – قاهره – 1388 – ص 32.

2-     مراقف حاسمة فی تاریخ الاسلام – محمد عبدالله عنان – چاپ اول – فصل 18 – صص 181-187.

3-     همان منبع دوم.

4-     المهدی و المهدیة – احمد امین بک – 1951 م – مصر – دارالمعارف – ص 96.

5-     برای نمونه رجوع کنید به: کمال الدین ولاّم النعمة – ص 484و516.

6-      مانند بهائیگری – احمد کسروی – ص 4 – المهمدیة فی الاسلام – احمد امین بک – ص 69.

7-     مهدی از صدر اسلام تا قرن 13 هجری – دارمستتر – ترجمه جهانسوز – ص 6.

8-     همان منبع 7 ص 21.

9-     همان منبع 7 ص 37.

10-العقیدة و الشریعة فی الاسلام – گلد زیهر – ترجمه محمد یوسف موسی و علی حسن عبد القادر و عبد العزیز عبد الحق – چاپ دوم – 1959 – مصر – دارالکتب الحدیثة و بغداد – مکتبة المثنیّ – ص 93.

11- لسان المیزان – حافظ ابن مجر عسقلانی – ج 5 – ص 130 و بسیاری منابع دیگر از منابع اهل تسنن و شیعه.

12- ذهینت مستشرقین و اصالت مهدویت – حسین منظر –صص 58-44.

فساد كنید تا آقا بیاید!

 در روایات ذكر شده است كه هنگام ظهور امام زمان،‌جنگ و خونریزی و فساد فراوان روی می‌دهد، و از طرفی گفته می‌شود كه باید زمینه را برای ظهور ایشان فراهم كرد با اعمال نیك، و من از زبان یكی از کارشناسان شنیدم كه می‌گفتند فساد كنید تا آقا بیاید، حال نمی‌دانم كدام یك درست است؟

پاسخ :

از جمله نشانه‌های غیر حتمی ظهور، گسترش فساد و تباهی است و نباید این فساد و تباهی‌ها را جزو زمینه‌ها و عوامل ظهور دانست. ما در مقابل این سؤال پاسخ‌هایی ارایه می‌دهیم و قضاوت را به عهدة خود شما می‌گذاریم.

الف. برای شكل گرفتن و تحقق هر پدیده، چه طبیعی و چه اجتماعی، عوامل وشرایط چندی لازم است و معمولاً این پدیده‌ها با یك سری نشانه‌ها و علایم همراه است. از این رو، عوامل و نشانه‌های پدیده را باید شناخت و تفاوت میان آن دو را باید دانست تا در هنگام بیان عوامل و نشانه‌ها، دچار سردرگمی و اشتباه نشویم.

عوامل و شرایط ایجاد هر پدیده، یك سری چیزهاست كه با پدیده، ارتباط استلزامی و انفكاك ناپذیر دارند و باید آنها تحقق پیدا كنند تا پدیده محقق شود. اینها در شكل گرفتن پدیده نقش دارند و بدون اینها، پدیده تحقق نخواهد یافت.

امّا نشانه‌های یك پدیده، علامت‌هایی است كه از وقوع پدیده یا نزدیكی وقوع آن، مردم را آگاه می‌كند و فایده آن، علم پیدا كردن به وقوع پدیده یا نزدیكی وقوع آن است؛ نه این كه نقشی در ایجاد پدیده داشته باشند. یعنی با آشكار نشدن نشانه و اتفاق نیفتادن آن نیز پدیده می‌تواند شكل بگیرد.

بنابراین، نسبت میان شرایط یك پدیدة مشروط با پدیده، نسبت استلزامی و انفكاك ناپذیر است، در حالی كه نسبت میان نشانه با پدیده نشاندار، نسبت غیر استلزامی و انفكاك پذیر است.

پدیده ظهور و تشكیل حكومت جهانی حضرت حجت ـ علیه السّلام ـ نیز از این قاعده مستثنی نیست. و شرایط و عوامل و نشانه‌هایی دارد. شرایط و عواملی مانند وجود قانون جامع و كامل (قرآن وسنت پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ)، مجری قانون (حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ)، آماده بودن عده‌ای از اهل ایمان برای یاری آن حضرت و جانبازی در راه اهداف او، و.... و نشانه‌هایی مانند خروج سفیانی، ندای آسمانی، فرو رفتن زمین در منطقة بیداء، خروج یمانی، قتل نفس زكیّه، و زیاد شدن فساد و تباهی در این عصر و....

البته نشانه‌ها نیز دو گونه‌اند: 1. نشانه‌های حتمی و قطعی؛ 2. نشانه‌های غیر حتمی.

علایم غیر حتمی با ظهور، ارتباط استلزامی ندارند. زیرا ممكن است برخی از آنها اصلا واقع نشود ولی ظهور تحقق یابد. و احتمال دارد برخی از نشانه‌ها حادث شود ولی ظهور توأم و همزمان با آنها شكل نگیرد و بدین بیان كه: این نشانه‌ها، بیانگر ظرف تحقق ظهور باشند، مانند این كه گفته شود: نامه رسان هنگامی می‌آید كه هوا صاف باشد. منظور این است كه نامه رسان در زمان نامساعد بودن هوا نخواهد آمد، نه این كه هر وقت هوا صاف بود او می‌آید. در باب علایم ظهور نیز مراد این است كه حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ در غیر این اوضاع ظهور نخواهد فرمود، نه این كه هر وقت این اوضاع پدیدار شد،‌ حضرتش باید ظهور كند.

از مباحث یاد شده بر می‌آید كه فساد و ... شرط ظهور نبوده بلكه نشانه‌های ظهور هستند.

نتیجه: فساد و ... شرط ظهور مصلح كل نیستند تا با دامن زدن به آن، تحقق ظهور را شتاب بخشیم. فساد و اصلاح، دو نقطة مقابل و ضد یكدیگرند و ایجاد فساد، تناسبی با تحقق اصلاح و ظهور مصلح كل ندارد. به صراحت قرآن، یكی از اهداف آمدن انبیا و فرستادن كتاب‌های آسمانی، رساندن مردم به این سطح از رشد و فرهنگ و تعالی است كه خود با اختیار، قسط و عدل را بر پادارند. (حدید / 25)

بنابراین، مهمترین وظیفه ما در دوران غیبت، رسیدن خود و رساندن دیگران بدین فرهنگ است تا با آمادگی كامل، به پا دارنده عدل و دادگستر گیتی را پذیرا شویم. شناخت صحیح دین و امام زمان و اهداف او و هماهنگی با آن اهداف از وظایف این دوران پرخطر است.

ب: ‌از سوی دیگر آن چه كه در روایات دربارة تكلیف شیعیان در عصر غیبت و اقدامات برای نزدیكی ظهور آمده است بیانگر پرهیزگاری و تهذیب نفس در این عصر است.

در روایت است كه: هر كس دوست دارد از اصحاب حضرت باشد، باید منتظر باشد و در این حال به پرهیزكاری و اخلاق نیكو رفتار نماید، در حالی كه منتظر است.(1)

با توجه به چنین روایاتی روشن است كه از جمله چیزهایی كه موجب فراهم آمدن زمینه‌های ظهور است پرهیزكاری و تقوا است نه فساد و تباهی.

ج. حضرت علی ـ علیه السّلام ـ در نهج البلاغه می‌فرماید:

توجه كنید كه هر مأمومی را امامی است كه به او اقتدا می‌كند،‌ و از نور علمش برخوردار است (بخش نامه‌ها) اقتدا كردن به امام به معنای الگو قراردادن حضرت بیان شده است بنابراین همان گونه كه در این زمان امام عصر (عج) عمل به واجبات و ترك محرمات و سایر تكالیف واجب و مستحب را در سرلوحه زندگی خود قرار داده‌اند وظیفه شیعیان نیز این چنین است نه فساد و تباهی.

د. از امام صادق ـ علیه السّلام ـ نقل است كه فرمود: «كونوا لنا زیناً و لا تكونوا علینا شیناً؛ ای شیعیان زینت ما باشید».(2)

این روایت بیانگر آن است كه شیعیان در تمام زمانها بایستی برای اهل بیت زینت باشد و زینت شدن برای اهل بیت جز با پرهیزكاری و تقوای الهی و پرهیز از فساد و تباهی سازگاری ندارد.

با توجه به نكات فوق روشن می‌شود كه فساد و تباهی از نشانه‌های ظهور است، امّا وظیفه ما پرهیز از آن است، و انجام دادن فسادها و منكرات، مخالفت با قرآن و سنت است.

و آن چه را كه موجب فراهم شدن زمینه‌های ظهور شده و ظهور را نزدیك می‌كند آن است كه ما وظایف خود را به نحو احسن انجام دهیم، وظایفی هم چون اندوهگین بودن برای آن حضرت، دعا برای تعجیل فرج آن حضرت، توسل به حضرت و غیره.

شما می‌توانید برای اطلاع بیشتر به كتاب‌های مكیال المكارم و خلاصه آن به نام تكالیف مردم در عصر غیبت و النجم الثاقب، مرحوم نوری، وظیفه الامام فی زین غیبة الامام رجوع نمایید.

منابع جهت مطالعه بیشتر:

1. مكیال المكارم.

2. النجم الثاقب.

پی نوشتها :

[1] . غیبت نعمانی، ص 106.

[2] . الكافی، ج 2، ص 77، ح 9.

امام مهدی(عج)، خشونت یا رأفت؟

شاید شما نیز این سخن و به عبارتی این شبهه را شنیده باشید که آیا این كه می‌ گویند: وقتی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف قیام كنند، مردمان بسیاری را می ‌كشند؛ به گونه ‌ای كه سیل خون در زمین به ‌راه می‌ افتد و حتی انسان ‌های به دنیا آمده از نسل قاتلان امام حسین علیه السلام را هم به عنوان انتقام خون آن حضرت به قتل می‌ رساند، حقیقت دارد؟ آیا به راستی امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف با ظهور خود با مردمان این گونه رفتار می کند؟ اگر آری، پس چگونه است که می گویند امام با مردمان با رحمت و رأفت برخورد می کند؟ تناقض این دو مسئله چگونه حل می شود؟

باید توجه داشت که امام واسطه فیض خداوند است كه به بركت وجود او بركات الهی شامل حال مردم می‌ شود. زمین به بركت وجود آن ها نعمت‌ های الهی مانند روییدنی ‌ها و میوه ‌ها و محصولاتش را در اختیار جهانیان قرار می ‌دهد و آسمان، باران و سایر روزی ‌ها را بر آن ها نازل می ‌كند و اگر لحظه‌ ای وجود امام از نظام آفرینش حذف شود، زمین اهل خود را هلاك می ‌سازد.(1)

بنابراین چنین شخصیتی نمی‌ تواند نسبت به مردم سخت‌ گیر، خشن، بی‌ رحم و ... باشد؛ بلكه همان‌ گونه كه امام رضا علیه السلام در توصیف امام می ‌فرماید: « [امام] انیس و دوست مردم است و همانند پدری دل ‌سوز و برادر مهربان و مادر پرعاطفه نسبت به فرزند كوچكش به آن ها مهر می ‌ورزد. امام به منزله یك پناهگاه امن مردم در هنگام وقوع پیشامدهای ناگوار است».(2)

بنابر روایات آن حضرت در شرایطی ظهور می‌ كند كه انسان‌ ها از جور و ستم حكومت‌ های ظالم و مكاتب دروغین مدعی نجات بخشی بشریت، به تنگ آمده و در نتیجه به بیراهه رفتن‌ ها جامعه جهانی دچار انواع بلاهای اجتماعی شده ‌اند. بحران ‌ها و آشوب‌ های مختلف اجتماعی، در مجموع شرایطی را فراهم می‌ كنند كه وقتی حضرت به اذن پروردگار عالم ظهور كنند و مردم را به سوی خود فرا می‌ خوانند در كمترین زمان ممكن از سرتاسر عالم انسان ‌های عدالت‌ خواه و تشنه امنیت و آسایش خود را به نزد آن حضرت می ‌رسانند و لحظه به لحظه بر تعداد یاران وی افزوده می ‌شود تا به آنجا كه در كمتر از یك سال به كمك خود مردم، حكومت عدل جهانی در سراسر كره زمین استقرار پیدا می‌ كند و بساط ستم و ظلم و تعدی برچیده می‌ شود و بشریت به آرزوی دیرینه خود كه همانا صلح و امنیت و آسایش كامل است، دست می ‌یابد.این كار به راحتی هم انجام نمی ‌گیرد، چه بسیار افرادی كه منافع نامشروع خود را در خطر دیده و به مخالفت با آن حضرت برمی ‌خیزند و در صدد جنگ برمی ‌آیند كه امام مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف همانند همه اولیای الهی با شیوه ‌های مختلف آن ها را به راه راست فراخوانده، از وارد شدن به جنگ برحذر می ‌دارد. در حدیثی از امام صادق علیه السلام می خوانیم: «مهدی آنان را با كلامی حكیمانه به پذیرش حق دعوت می ‌كند و با زیباترین و شیرین ‌ترین سخنان آن ها را موعظه می‌ كند كه بسیاری از آن ها توجه كرده، به حق گردن می ‌نهند و دست از مخالفت و ستمگری و تعدی بر می‌ دارند».(3) با این وجود باز افرادی خواهند بود كه بر عناد خویش اصرار ورزیده و بر موضع ظالمانه خود پافشاری می ‌كنند؛ بنابراین امام در مقابل آن ها به شیوه ‌های قهرآمیز متوسل می شوند. همچنان که روایات بیانگر آن است كه آن حضرت از ظالمان و ستم ‌پیشگان انتقام می‌ گیرد تا جور و ستم را از ریشه بركند؛ شوكت و عظمت پوشالی سركشان را درهم ‌شكند؛ كاخ شرك و نفاق را ویران سازد و شاخه ‌های گمراهی و شقاوت و فسق و فجور را قطع كند.(4)

بررسی روایات در این زمینه بیانگر آن است که امام زمان(عج) پس از ظهور، هرگز خود آغاز كننده جنگی نخواهد بود؛ بلکه جنگ و خونریزی عظیمی كه مطرح می شود، قبل از ظهور و به ‌دست سران حكومت‌ های ظالم و استكباری به وجود می آید. هر چند امام در نتیجه عناد اهل باطل مجبور به مبارزه قهرآمیز با آن ها می ‌شود، اما ابتدا با حكمت و موعظه نیكو آنان را به پذیرش حق دعوت می كند و از مقابله با خود برحذر می ‌دارد. آن گاه نیز که به جنگ می پردازد، تنها با طغیان‌گران و سركشان به مبارزه می پردازد تا دست از عناد بردارند و از هرگونه تعدی و ستم به دیگران خودداری كنند که این، همان روشی است كه همه انبیای الهی آن ‌را به كار بسته ‌اند؛ بدون اینكه كوچك‌ ترین صدمه ‌ای به انسان ‌های بی‌ گناه و مستضعف وارد شود.

پی نوشت:

1. كافی، ج 4، ص 577.

2. همان، ج 1، ص 200.

3. بحارالانوار، ج 53، ص 11.

4. موسوی اصفهانی، محمدتقی، مكیال المكارم، ج 1، ص 49؛ فیومی اصفهانی، جواد، صحیفه المهدی، ص 139.

بعد از این همه سال؟!

آیا امام مهدى (عج) هم دچار خطا و اشتباه نشده‏اند؟

برخی فکر می کنند چون امام زمان علیه السلام در کودکی به امامت رسیده اند شاید خطا یا اشتباهی از ایشان سرزده باشد. در جواب اجمالی باید گفت که ما شیعیان  معتقد به عصمت انبیا(ع) در كل عمر آنان از طفولیت تا كوچ از دنیا و نیز عصمت ائمه‏(ع) در تمامى ادوار زندگى ایشان هستیم.

منظور از عصمت چیست؟

عصمت، ملكه‏اى خدادادى است كه ناشی از علم غیبى و اراده‏ى قوى است و سبب مى‏شود كه معصوم از هرگونه خطا و نسیان و عصیان در مراحل فهم و ابلاغ و اجرای وحى، مصون و محفوظ باشد تا هدایت الهى بدون هیچ دخل و تصرفى در اختیار بشریت قرارگیرد. این هدف وقتی تأمین مى‏شود كه عصمت امام، در كل ادوار زندگى جریان داشته باشد.

فرض وقوع خطا و نسیان و عصیان یا در خردسالى انسان است كه هنوز در مرحله علم و اراده پیشرفتى نداشته و به سبب جهالت و ضعف خود لغزش‏هایى را مرتكب مى‏شود یا بر اثر شهوات و امیال حیوانى بر عقل و اراده در دوره میانسالى است و یا در اثر غلبه ضعف روحى و جسمانى در پیرى است. در حالى كه امام(ع) در هر سه مرحله با امداد إلهی، محافظت مى‏گردد تا بتواند نقش امامت و رهبرى را به خوبى ایفا نماید و علم غیبى و اراده‏اى الهى را از همان طفولیت تا آخر با خود دارد. پس حضرت با اختیار خود مرتكب هیچگونه اشتباه و عصیانى به عمد یا به سهو نمى‏شوند.

گذر عمر ایشان از هزار و اندى سال نیز نمى‏تواند، سبب ضعف در عقل و ایمان و جسم ایشان گردد؛ زیرا نباید ایشان را با دیگران مقایسه كرد. به علاوه احادیث كثیرى داریم كه ایشان هنگام ظهور نیز در سن 40 سالگى و به صورت جوانى سرزنده مى‏باشند.

بطور كلى نسبت به همه ائمه‏(ع) چنین شهادت مى‏دهیم:

«و شهادت مى‏دهم كه شما امامان راهنما، هدایتگر، معصوم، گرامى، مقرب درگاه خدا، پرهیزكار، راستگو، برگزیده، مطیع امر خدا، اقامه كننده امر او، عامل طبق اراده او، رستگار به كرامت او هستید. خداوند شما را براى علمش برگزید و بر اطلاع شما از غیبش راضى شد و بر اطلاع بر اسرارش شما را انتخاب نمود و شما را با قدرتش برترى بخشید و با هدایتش عزیز نمود... . و راضى شد كه شما جانشینان او در زمین باشید... . خدا شما را از لغزش‏ها حفظ كرد و از فتنه‏ها در امان داشت و از پلیدى‏ها پاك كرد و از شما اهل بیت عیوب را برطرف و شما را پاك و مطهر نمود» (1)

پی نوشتها:

1- مفاتیح الجنان، دعا در غیبت امام زمان (عج).

سایت اسلام کوئست.