تریبون مستضعفین- برخی رفتار‌ها در عرصه فرهنگی و به خصوص در فیلم‌ها و سریال‌ها مانند بعضی بیماری‌ها، مسری هستند! چندی پیش سریال مختارنامه به دلیل پخش نوحه‌سرایی یک زن در تیتراژ پایانی، باعث آغاز بحث‌ها و نقد‌های بسیاری درباره خوانندگی زنان، شرعی بودن یا نبودن و حدود آن شد.
بعد از آن در جشنواره فیلم فجر در پایان فیلم «کوچه ملی» شاهد هنرنمایی یک خواننده زن بودیم که باعث تعجب بسیاری از مخاطبان شد.
در «سعادت آباد» نیز این ماجرا را به گونه‌ای دیگر شاهد بودیم؛ آن‌جا که «لیلا حاتمی» و «مهناز افشار» همخوانی می‌کردند. گویی کارگردان خواسته بود با این ترفند لبه تیغ انتقاد‌ها را کُند کند.
اکنون نیز با ورود ملک سلیمان به شبکه سینمای خانگی به گونه‌ای دیگر این ماجرا تکرار شد.
ملک سلیمان فیلمی با ارزش است که می‌تواند بابی جدید را در سینمای ایران باز کرده و باعث تحولی جدی در سینمای حرفه‌ای ایران شود و حرفی برای گفتن در سطح بین‌المللی داشته باشد. فیلمی که تقریبا توانسته است استانداردهای تکنیکی سینمای ایران را ارتقاء داده و استانداردهای ارزشی لازم برای سینمای پس از انقلاب را نیز تا اندازه‌ای خوب داشته باشد.
اما با این حال، در نماهنگ انتشار یافته در لوح فشرده‌ی این فیلم، از ترانه‌ای با نام «من باور دارم» با خوانندگی «آندرا بوچلی» و «کاترین جنکینز» استفاده شده است.
این امر باعث ایجاد سوال در ذهن بسیاری از دوستداران این فیلم و سینمای ارزشی شده است. قبول چنین کاری از سازندگان این فیلم آسان نیست و سوال این‌جاست که با چه نیتی صورت گرفته است؟
حتی اگر این نماهنگ برای عرضه بین‌المللی فیلم تهیه شده باشد باز هم باید توجه داشت که نباید تصویری غیر واقعی از فرهنگ اسلامی در ذهن آنانی که گرایشی به ایران و فرهنگ آن دارند ایجاد کنیم. استفاده از چنین ترانه‌ای نمی‌تواند نشانگر مفهومی از هنر باشد که مد نظر اسلام است و مختصات لازم برای ارائه‌ی آن‌چه این فیلم به دنبال آن بوده است را ندارد.
جذب حداکثری در زمینه فرهنگ نمی‌تواند به هر قیمتی صورت گیرد، و انجام اموری از این دست باعث ترویج معنویتی تلفیقی و به دور از احکام صریح اسلام است. فرهنگ متعالی و کمال گرایانه اسلام نیازی به افزودنی‌های این چنین برای خوش آمدن به ذائقه بیننده خارجی – و یا داخلی – را ندارد. زیبایی صدای «کاترین جنکینز» برای بیان زیبایی معنویتی که ما می‌خواهیم به جهانیان در قالب هنر نشان دهیم، نه تنها الکن است که پارادوکس زشتی را ایجاد می‌کند.
