به نام بالاترین دلیل برای خوشحال بودن، برای شاد زیستن...
خدایا! این قدر همیشه توی بدترین لحظه ها دستمو گرفتی که حتی خیلی اوقات در حالی که دلم از شدت غصه تحمل هیچی رو نداره، بازم از ته دل احساس خوشحالی می کنم، خوشحال از این که تو هر شرایطی می تونم امید داشته باشم؛ امید به تنها امید همه ی نا امیدان... تناقض خیلی قشنگیه، این که اوج ناراحتی و اوج خوشحالی رو یه جا داشته باشی... بدونی کسی رو داری که می تونه بدترین لحظه ت رو تبدیل کنه به قشنگترین لحظه... شادی از این بالاتر؟!...
خیلی حس خوبیه که بدونیم یه دوست خوب همه جا هوامونو داره، حتی اگه ما ازش غافل باشیم... دلگرمی از این بالاتر که همیشه بهترین دوست دنیا کنارمونه؟! چه دلیلی بالاتر از این می تونه منو، ما رو، خوشحال کنه؟!!!
خداجون، ممنون که تو خدایی، خوشحالم که این همه خوبی...
مهربونم! چه قدر خوبه که نیازهامون، همه ی نیازهامون، به دست تو می تونن برآورده بشن، تویی که هیچ منتی سرمون نمی ذاری... ممنونم که هزاران برابر از آن چه ازت می خواهیم بهمون می دی... شادم که تو تواناترینی... خوشحالم که فقط گدای درگاه تو هستم (کمک کن که باشم)...
معبودم! از ته دل خوشحالم که ستارالعیوبی، که اگه نبودی...
ای داناترین کس به همه ی امور! خوشحال و شاکرم که غفار الذنوبی...
تنهای بی همتا! خوشحالم که هیچ وقت تنهامون نمی ذاری...
ای اول و ای آخر... ای ظاهر و ای باطن... خوشحالم، شادم و دلگرمم ازین که قادر به همه ی اموری...
پروردگارم! از ته دل برای همه ی خوبی هات، همه ی صفاتت، برای همه ی نعمت هات (که الآن فقط تونستم قطره ای از دریاش رو اسم ببرم) برای همه چیز...
از ته دل خوشحالم...