تبیان، دستیار زندگی

سلام به گرمی محبت دلهای همه ی شما

سلام دوستان عزیز

تو این تاپیک قصد داریم با شما دفترچه ی خاطرات مشترکی رو داشته باشیم

جایی که بشه خوشی هامونو توش تقسیم کنیم

جایی که بشه توش از غصه هامون بگیم

جایی که بشه گله کرد جایی که بشه تشکر کرد جایی که بشه نوشت و تقدیم کرد

جایی که کسی صدای ما رو بشنوه

جایی که  وقتی تنهاییم شعرامونو توش بنویسیم

جایی که هروقت خیلی شاد شدیم برگردیم و غصه های بقیه رو هم ببینیم

جایی که وقتی خیلی غصه داریم ببینیم هنوزم جای امید هست و هر روز یکی ناراحته و یکی شاده

تو شادی و غم هم شریک باشیم

جملات زیبا رو توش بنویسیم

شعرای قشنگ

و اینجوری دلهامون رو یکی کنیم و از محبت و آرامش روحی لذت ببریم

اینجا جای دل نوشته های شماست

--------------------------------------------------------------------------------------

برای دسترسی راحتتر شما عزیزان به خاطرات و دل نوشته های دوستان در جلوی اسم آنها ستاره هایی وجود دارد که با کلیک بر روی هر ستاره شما به صفحه ای که آن دوست عزیز خاطره و دل نوشته های خود را ثبت کرده هدایت میشوید یعنی هر ستاره بیانگر صفحه ای از خاطرات اون دوست عزیز است

سلام
سکوت رو دوست دارم. منظورم علی آقا با آی دی سکوته که معلوم نیست چند وقته کجاست :)

ولی سکوت هم خوبه. به شرطی که همن طوری که خودتون گفتین روزه نباشه. افراطه. اسلام هم که حرومش کرده. عقیده من اینه که کلا آدم کم حرف باشه. کم حرفی آرامش میاره. به قول حضرت علی: "چون عقل کامل شود، سخن کوتاه می شود."  البته برا امثال من خیلی سخته. برای امثال من که هی دنبال خودنمایی هستیم، حرف نزدن مشکله. چون عقلم کامل نشده. پخته نشدم.
بعضیا چه قدر خوبن.
چند روز پیش یکی بهم گفت بعد رفتنم، قول بده ازم جایی تعریف نکنید. بدمو بگید ولی تعریف نکنید.
اون وقت ما هی دنبال خودنمایی هستیم. هی حرف میزنیم تا بگیم ما هم هستیم.

بماند...

یه چی دیدم گفتم نظر دوستان رو بپرسم اینجا:
شهید چمران:
من قدر خود را بزرگ تر از آن می دانم که محبت خویش را ازکسی دریغ کنم. حتی اگر آن کس محبت مرا درک نکند و به خیال خود از آن سوء استفاده کند.


چو جوری؟! مگه میشه؟!

سلام
 شهریارا...ایشالله که ستاره های آسمون دلتون به تعداد خاطرات شیرین زندگی باشه...و خاطرات شیرین زندگیتون به قدر ستاره های آسمون:) ممنون:)
و اما
حرفای جناب قاف که کامله...لا حرف...
سوالی که پرسیدید:
راستش بنظرم این مستلزم یک نوع درک عرفانی عمیق هست.
من با درک ناقص خودم این استنباط رو دارم کسی که به این مرحله میرسه،خدایی گونه می اندیشه و وقتی این صفت ملکه ی وجود کسی شد، یعنی متشبه به اخلاق الهی شده. چون اخلاق خدا و عشق خدا به مخلوقات هم همین گونه ست دقیقا. حالا این تشبه به خدا درجات و مراتب داره هر کس به تناسبی. قربت به خدا هم به همین منظوره. که ما سعی کنیم بیشتر و بیشتر شبیه خدا بشیم...

سلام
ممنون از پاسختون
حالا که بحثش مطرح شد،
میتونم یه سوال بپرسم؟
اگه ممکنه یکی از کارهایی رو که تو زندگیتون انجام دادید و برای خودتون نبوده مثال بزنید. حالا برای خدا بوده یا بنده ش. فقط برای خودتون نبوده. البته اگه ایراد نداره.
ممنون