تبیان، دستیار زندگی

                               بسم رب الشهداوالصدیقین

بعد خواندن عقد،امام یک پول مختصری به شان داد،بروند مشهد،

ماه عسل.

پول را داده بود به احمدآقا.گفته بود"جنگ تموم بشه،زیارت هم

می ریم."

باخانمش دوتایی رفتند اهواز.

از کنار آشپزخانه رد می شدم. دیدم همه این طرف آن طرف می دوند ظرفها را می شویند. گونی های برنج را بالا و پایین می کنند. گفتم « چه خبره این جا ؟ » یکی کف آش پزخانه را می شست. گفت « برو . برو. الآن وقتش نیس. » گفتم «وقت چی نیس؟ » توی دژبانی ، همه چیز برق می زد. از در و دیوار تا پوتین ها و لباس ها .شلوارها گتر کرده. لباس ها تمیز ، مرتب. از صبح راه افتاده بود برای بازدید واحدها. همه این طرف آن طرف می دویدند.

داییش تلفن کرد گفت «حسین تیکه پاره رو تخت بیمارستان افتاده ، شما همین طور نشسته ین؟»

 گفتم «نه. خودش تلفن کرد. گفت دستش یه خراش کوچیک برداشته ، پانسمان می کنه ، می آد. گفت شما نمی خواد بیاین. خیلی هم سرحال بود.»

 گفت « چی رو پانسمان می کنه؟ دستش قطع شده. » همان شب رفتیم یزد، بیمارستان. به دستش نگاه می کردم .گفتم «خراش کوچیک! » خندید. گفت « دستم قطع شده ، سرم که قطع نشده .»

رفتیم بیمارستان ، دو روز پیشش ماندیم. دیدم محسن رضایی آمد و فرمانده های ارتش و سپاه آمدند و کی و کی.امام جمعه ی اصفهان هم ه رچند روز یک بار سر می زد بهش. بعد هم با هلی کوپتر از یزد آوردندش اصفهان. هرکس می فهمید من پدرش هستم، دست می انداخت گردنم و ماچ و بوسه و التماس دعا.

 من هم می گفتم « چه می دونم والا ! تا دوسال پیش که بسیجی بود.انگار حالا ها فرمان ده لشکر شده . »

می پرسم « درد داری ؟ » می گوید « نه زیاد .» - می خوای مسکن به ت بدم؟ - نه . می گیم « هرطور راحتی.» لجم گرفته . با خودم می گویم « این دیگه کیه ؟ دستش قطع شده، صداش در نمی آد.»

---------------------------------------------------------------------

دکتر چهل وپنج روز به ش استراحت داده بود. آوردیمش خانه. عصر نشده، گفت « بابا ! من حوصله م سر رفته .» گفتم « چی کار کنم بابا ؟ » گفت « منو ببر سپاه ، بچه هارو ببینم .» بردمش . تا ده شب خبری نشد ازش . ساعت ده تلفن کرد ، گفت « من اهوازم . بی زحمت داروها مو بدید یکی برام بیاره.»

با بچه ها سنگر درست میکردیم.فایده نداشت ولی درست

می کردیم.آتش بالای سرمان خیلی بیشتراز آتش روبه رو بود.

اول صدای موتورش آمدبعد صدای خودش.

داد می زد:چرا کلاه سرتان نیس؟!

همین طور نگاهش می کردم.

فکر کردم" این حاجیه داد میزنه؟!"

دوباره داد زد"اهه وایستاده منو نگاه میکنه،میگم فلانی بچه ها

چرا کلاه ندارن؟"

ترس برم داشته بود.بادست اشاره کردم کلاه هایشان را بگذارند

سرشان.